Subtle Lip Can
Isaiah Ceccarelli: perkusja
Bernard Falaise: gitara elektryczna
Josha Zubota: skrzypce
Subtle Lip Can powstało w chłodną wtorkową noc podczas Mardi Spaghetti, montrealskiej serii wydarzeń związanych z muzyką improwizowaną, odbywających się w Le Cagibi. Muzyka kreowana przez tych trzech towarzyszy okazała sie tak świeża, nowa i naturalna, że z miejsca postanowili oni grać dalej razem. W skład trio Subtle Lip Can wchodzą: Isaiah Ceccarelli (perkusja), Bernard Falaise (gitara elektryczna) oraz Josh Zubot (skrzypce). Wszyscy trzej są aktywnymi członkami intensywnie działającej społeczności muzyki improwizowanej w Montrealu. Tworzone przez nich muzyczne tekstury są unikatowe, bogate oraz charakteryzują się szerokim zakresem dynamiki, począwszy od kontemplacyjnych dźwiękowych pejzaży, aż po frenetyczne punkty kulminacyjne. Ich piewszy album wydany jako trio w roku 2010, zatytułowany po prostu Subtle Lip Can, został nagrany na żywo w studio Frédérica Boudreaulta na Avenue Papineau.
Nick Didkovsky
Nick Didkovsky jest gitarzystą, kompozytorem i twórcą oprogramowania muzycznego. W 1983 roku założył zespół rockowy Doctor Nerve. W 1997 roku stworzył komputerowy język muzyczny JMSL, który wciąż rozwija i używa do dziś. (www.algomusic.com). Wydawnictwo muzyczne Didkovsky’ego Punos Music wydaje jego bardziej skrajne projekty (www.punosmusic.com). Komponował nową muzykę dla Bang On A Can All-Stars, Meridian Arts Ensemble, Fred Frith Guitar Quartet, Loadbang, ETHEL, ARTE Quartett i innych. Jego kompozycje i twórczość gitarowa pojawiają się w ponad 50 nagraniach.
Zavoloka & Laetitia Morais
Zavoloka to pseudonim artystyczny Kateryny Zavoloki – artystki dźwięku, kompozytorki muzyki eksperymentalno-elektronicznej, performerki i graficzki pochodzącej z Kijowa na Ukrainie. Zavoloka bada głównie cyfrowe i analogowe syntezy i łączy je z ukraińskimi starożytnymi pieśniami folklorystycznymi oraz różnymi instrumentami, które sama nagrywa. Jej muzyka składa się z intensywnie zróżnicowanych ruchów dźwięków i niespodziewanych kombinacji sprowadzonych do kontrolowanych przepływów elektronicznych.
Laetitia Morais urodzona we Francji, mieszka w Portugalii od 1993r. Ukończyła kierunek sztuk pięknych – malarstwo, rozwija się zawodowo dzięki kombinacji pojedynczych wyrażeń jako sztuka video, instalacja i performance. Często łączy swą pracę z teatrem i muzyką eksperymentalną. Swoje prace pokazała podczas wydarzeń artystycznych i w galeriach takich jak Eme LL – Porto, Lawine – Berlin, Sonicscope – Lizbona, MadeiraDig – Madeira, Audiovisiva – Mediolan, Faticart – Rzym, Storung – Barcelona, Kvitvechir – Kijów, Rewire – Haga, Spoilt – Aberdeen, Rynek Główny – Rzeszów i Close – Nowy Jork. Ostatnio otrzymała stypendium Ernesto de Sousa FLAD i Calouste Gulbenkian Foundation, wspierające rozwój jej projektu Missing for ten years, który ma miejsce w Experimental Intermedia Foundation w Nowym Jorku. Od 2008r. wykłada na College of Education w Coimbra w zakresie sztuk wizualnych.
Windom Earle
Windom Earle – Postać, która pod innym aliasem była do tej pory kojarzona głównie z najbardziej pokręconymi odmianami elektroniki. W kwestii repertuarowej stara się wybierać skomplikowane rytmicznie i dźwiękowo perły, które przeciętny, stojący za deckami Kowalski omija szerokim łukiem. Swój unikatowy styl oraz technikę grania prezentował w niemal każdym zakątku naszego kraju. Kilkakrotnie miał też przyjemność godnie reprezentować nasze barwy za granicą, w takich krajach jak Belgia czy Anglia. Fakt nałogowego pochłaniania ogromnej ilości różnorodnej tematycznie muzyki oraz cicha, długotrwała fascynacja inteligentną elektroniką z pogranicza IDM, glitch, nujazz czy experimental, nierzadko okraszone solidną dawką bassu są głównym powodem dźwiękowego przebranżowienia.
Marc Ribot – solo
Marc Ribot urodził się w Newark, New Jersey. Już jako nastolatek grał na gitarze w wielu różnych zespołach garażowych i uczył się od swojego mentora, haitańskiego klasycznego gitarzysty i kompozytora Frantza Casseusa. Po przeprowadzce do Nowego Jorku w 1978, Ribot został członkiem Realtones (soul/punk), a w latach 1984 do 1989 Lounge Lizards John’a Lurie. W latach 1979 do 1985 Ribot pracował jako muzyk rezerwowy z Brother Jack McDuff, Wilson Picket, Carla Thomas Rufus Thomas, Chuck Berry in wieloma innymi.
Wśród artystów, z którymi nagrywał znajdą się takie postaci jak: Tom Waits, Soloman Burke, John Lurie, Elvis Costello, Marianne Faithful, Arto Lindsay, Caetano Veloso, Laurie Anderson, David Sylvian, Susana Baca, McCoy Tyner, T-Bone Burnett, The Jazz Passengers, The Lounge Lizards, Evan Lurie, Chocolate Genius, Jamaaladeen Tacuma, Cibo Mato, Medeski Martin & Wood, James Carter, Vinicio Caposella, Auktyon, Vinicius Cantuaria, Sierra Maestra i inni. Ribot często współpracuje z producentem T Bone Burnett, niedawno pracował z Alison Krauss i Robertem Plantem nad Rasing Sand, za który otrzymali Nagrodę Grammy. Współpracuje także regularnie z kompozytorem John’em Zorn’em.
Obecnie Marc odbywa trasy koncertowe z dwoma zespołami: projekt na cześć Albert’a Ayler’a Spiritual Unity z udziałem basisty Aylera Henry’ego Grimes’a i Ceramic Dog z udziałem basisty Shahzad’a Ismaily i perkusisty Ches’a Smith’a. Ceramic Dog niedawno wydali swój debiutancki album zatytułowany Party Intellectuals.
Owls Are Not
Piotr Mazurek: gitara basowa
Piotr Cichocki: elektronika
Bartek Kamiński: perkusja
Owls Are Not to jedyna w swoim rodzaju organiczno-chemiczna synteza agresywnego hard-core’a z naspidowanym drum’n’bassem, z domieszką skomplikowanych rytmów rodem z Afryki i Karaibów. Grupę tworzą Piotr Mazurek (bas), Bartek Kamiński (perkusja) i Piotr Cichocki (elektronika), którzy dali się wcześniej poznać jako członkowie zespołów Kolorofon, Artybishops, Setting Woods On Fire, Long Long. Owls Are Not w tym roku wydali pierwszą EPkę, jeździli po całym kraju z koncertami, w czerwcu wybrali się na festiwalowe koncerty do Wielkiej Brytanii, a jesienią zagrali wspólną trasę z londyńskim składem World Service Project. Swoją muzyką przekraczają granice gatunków, stapiając je w taneczno-punkowy dynamit.
Marc Ribot – Ceramic Dog
Marc Ribot: gitara
Shahzad Ismaily: gitara basowa
Ches Smith: perkusja
Marc Ribot urodził się w Newark, New Jersey. Już jako nastolatek grał na gitarze w wielu różnych zespołach garażowych i uczył się od swojego mentora, haitańskiego klasycznego gitarzysty i kompozytora Frantza Casseusa. Po przeprowadzce do Nowego Jorku w 1978, Ribot został członkiem Realtones (soul/punk), a w latach 1984 do 1989 Lounge Lizards John’a Lurie. Obecnie Marc odbywa trasy koncertowe z dwoma zespołami: projekt na cześć Albert’a Ayler’a Spiritual Unity z udziałem basisty Aylera Henry’ego Grimes’a i Ceramic Dog z udziałem basisty Shahzad’a Ismaily i perkusisty Ches’a Smith’a. Ceramic Dog niedawno wydali swój debiutancki album zatytułowany Party Intellectuals.
Shahzad Ismaily, amerykanin pakistańskiego pochodzenia, urodził się i wychował w Skickshinny, cichym miasteczku w Pennsylwanii, gdzie kiedyś wydobywano węgiel. Zakochał się w muzyce jako sztuce osobistego wyrazu i oszyszczającym samospełnieniu w młodym wieku. Mimo tego, że jest samoukiem bardzo dokładnie poznał prace naukowe dotyczące teorii kompozycji, wyrazu, formy i akustyki kiedy studiował medycynę w Simon’s Rock of Bard College. Jego zainteresowania niedługo później wywiodły go poza zachodnią tradycję i poprowadziły na Bali, gdzie zaczął studiować muzykę tradycyjną (z I Sumarsam), do Pakistanu (Ustad Bismillah Khan), Japonii (Kodo taiko ensemble), Brazylli (Cyro Baptista) i Indii.
Ches Smith urodził się w San Diego w Kaliforni, a wychowywał się w Sacramento. Grę na bębnach rozpoczął samą porę, aby w liceum dołączyć do trzeciorzędowego zespołu grającego prog/punk/psych/metal. Studiował filozofię na University of Oregon zanim przeprowadził się do San Francisco Bay Area w 1995r. Po kilku latach grania z obskurnymi punkowymi zespołami i intensywnej nauki z perkusistą i nauczycielem Peter’em Magadini rozpoczął studia w Mills college w Oakland kierowany sugestią perkusjonalisty William’a Winant’a. Tam studiował perkusjonalia, improwizację i kompozycję z Wintant’em, Fred’em Frith’em, Pauline Oliveros i Alvin’em Curran’em.
Basia Polańska
Muzyka Basi Polańskiej jest eklektyczna w najlepszym tego słowa znaczeniu, można określić ją jako taneczna mieszanka stylów. Nie dając się zamknąć w ramy gatunków i podzbiorów, Basia wybija się, wynajdując to, co najlepsze i najświeższe we współczesnej muzyce. Inspiracje czerpie z legendarnych postaci sceny eksperymentalnej USA jak Drexciya, Moodyman czy Sun Ra, przenosząc improwizacje jazzowe i elektroniczne brzmienie Detroit na nowoczesny grunt. House, disco, elektro i techno to tylko części, z których Polańska układa wyrafinowane nasiąknięte bitem i seksownymi wokalami taneczne sety.
Lu
Lucid Fox to klasyczny lis pustynny. Ze względu na uszy odpowiednie dla fenka, słyszy dość dobrze, a szczególnie upodobało sobie owo stworzenie dźwięki z grupy drill i idm. Lu grała m.in. z takimi producentami, jak: Venetian Snares, Otto von Schirach, Aaron Spectre, Xanopticon, Ebola, Techdiff, Electric Kettle, Stazma, I:Gor, Sunosis, Raxyor, Duran Duran Duran, Ruby My Dear aka Doc Colibri, Simon kor Funkle. Lu zajmuje się także edycją i produkcją muzyki na potrzeby spektakli teatru tańca Akro czy innych projektów natury przypadkowej. Muzykę robi w stylu rozrzutnym.
8th Mózg Festival
Od 15 do 17 listopada 2012 roku
Stowarzyszenie Artystyczne Mózg, ul. Gdańska 10
Miejskie Centrum Kultury, ul. Marcinkowskiego 12
Galeria Miejska Biuro Wystaw Artystycznych, ul. Gdańska 20
Bydgoszcz
