Różnorodność repertuarowa i wykonawcza była od początku cechą rozpoznawczą cyklu Mazovia Goes Baroque. W tym roku przeciwstawione zostaną sobie jeszcze wyraźniej dwa podstawowe języki muzyki dawnej – język muzyki instrumentalnej oraz język muzyki wokalnej.
W przypadku twórczości wokalnej muzyka służy tekstowi. Słowa, zdania, metafory, alegorie – to one niosą podstawowe sensy, które muzyka nasyca dodatkowymi znaczeniami, jeszcze bardziej je metaforyzuje, wzbogaca, wzmacnia. W przypadku muzyki instrumentalne dzieje się niemal dokładnie to samo, chociaż bez słów. Muzyka dawna zawsze coś opowiada. Jest kwestią oratorskiej świadomości i kompetencji muzyka oraz sprawą wyobraźni i erudycji słuchacza, jak głęboko wnikną w opowieść. Czy będzie ona uboga, czy bogata, obojętna czy pełna emocji, jedno czy wielowymiarowa? – te pytania z pewnością będą zadawać sobie odbiorcy festiwalu.
Pierwszą odsłonę tegorocznego festiwalu zdominuje muzyka wokalna w różnych wcieleniach. Słuchacze poznają proste i wyrafinowane formy poetyckie średniowiecza, renesansu i baroku. Posłuchają twórczości wielkich poetów i kompozytorów jak Guillaume de Machaut i Martin Codax, ale też twórców anonimowych. Będzie można posłuchać muzyki barokowej towarzyszącej tekstom włoskim, francuskim, niemieckim, łacińskim i hebrajskim. To sprawi, że słuchacze przeniosą się myślami na dwory, kościoły, w teatry operowe, ale też na ulice dawnych miast.
W roli narratorów wystąpią muzycy nadzwyczajni. Niektórzy z nich pojawią się w Polsce po raz pierwszy (Profeti della Quinta, La Mouvance, Leila Schayegh). Inni w Polsce bywają regularnie, ale w koncertach tego cyklu jeszcze nie uczestniczyli (Delphine Galou, Alain Buet, Daniel Sepec, Hille Perl, Lee Santana). Nie zabraknie też częstych uczestników tego wydarzenia (Viva Bianca Luna Biffi, Les Ambassadeurs, Alexis Kossenko).
Koncerty odbędą się w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego oraz w Filharmonii Narodowej w Warszawie.
La Mouvance w swojej muzycznej działalności skupia się na wykonywaniu europejskiej muzyki z okresu od XII do XV wieku. Pod terminem mouvance kryją się liczne postaci jednego dzieła, które najpierw przekazywane ustnie, dopiero później spisywane były w manuskryptach. Zespół został zauważony w 2010 roku podczas International Young Artist’s Presentation, będącego częścią festiwalu Laus Polyphoniae w Antwerpii, uzyskując tam tytuł IYAP Selected Promising Ensemble 2010. Liczne koncerty utorowały zespołowi drogę do uczestnictwa w festiwalach, takich jak Festival Oude Muziek w Utrechcie (2010), Französische Woche w Heidelbergu (2011) czy też Wunderhoeren – Tage Alter Musik und Literatur w Worms (2011). Christine Mothes, Nelly Sturm oraz Karen Marit Ehlig doskonaliły równocześnie zarówno praktyczną, jak i teoretyczną wiedzę muzyczną na seminariach i warsztatach prowadzonych przez Pedro Memelsdorffa, Marca Lewon i Uri Smilansky’ego. Praca z Kees’em Boeke, Jill Feldman, Benjaminem Bagby’m czy też Pierrem Hamon otworzyła przed La Mouvance nowe muzyczne drogi i idee, które zespół przekazuje dalej podczas prowadzonych przez siebie warsztatów i kursów.
Christine Mothes studiowała grę na flecie prostym w Hochschule für Musik und Theater w Lipsku pod kierunkiem Roberta Ehrlicha, a także w barcelońskiej Escola Superior de Música de Catalunya u Pedro Memelsdorffa (flet prosty) i Marty Almajano (śpiew). Studia w zakresie śpiewu kontynuowała u Gunduli Anders i Marka Rzepki w Lipsku, koncentrując się na praktyce wykonawczej muzyki dawnej. Swoje kompetencje rozwijała podczas licznych kursów mistrzowskich i studiów podyplomowych u Pedro Memelsdorffa, Maurice’a van Lieshouta, Rebeki Stewart, Benjamina Bagby’ego, Marca Lewon i Uri Smilansky’ego. W 2009 roku, wraz z zespołem Metro Marina, Christine Mothes została nagrodzona Förderpreis Alte Musik przyznawaną przez Saarländischer Rundfunk oraz Fritz Neumeyer Akademie. Występowała na licznych festiwalach, zarówno w rodzinnych Niemczech, jak i poza granicami, między innymi w ramach Bachfest Leipzig, Greifswalder Bachwoche, festiwalu Güldener Herbst w Turyngii, Wunderhoeren – Tage Alter Musik und Literatur w Worms, czy też Festival internazionale di Concerti per Organo w Aoście. Jest regularnie zapraszana do występów z Internationale Bachakademie Stuttgart jako flecistka.
Nelly Sturm studiowała muzykę dawną w Hochschule für Musik und Theater w Lipsku, ucząc się gry na flecie prostym u Roberta Ehrlicha i Anny Januj, a na fagocie barokowym i dulcianie u Györgyia Farkasa. Kontynuowała studia w Escola Superior de Música de Catalunya u Pedro Memelsdorffa, brała także udział w licznych seminariach poświęconych muzyce średniowiecza, prowadzonych między innymi przez Marca Lewon i Uri Smilansky’ego (Wenecja i Bazylea). W 2011 roku rozpoczęła studia w Schola Cantorum Basiliensis u Donny Agrell i Josepa Borràsa w klasie fagotu barokowego.
Karen Marit Ehlig studiowała muzykę orkiestrową i edukację muzyczną na uniwersytetach w Weimarze i Dreźnie. W tym czasie była stażystką w Staatskapelle Weimar i w filharmonii w Jenie. Następnie studiowała grę na skrzypcach barokowych u Johna Hollowaya, odbyła podyplomowe studia muzykologiczne w Dreźnie, a także poznawała muzykę średniowiecza i renesansu pobierając lekcje gry na fideli u Jane Achtman i Susanne Ansorg. Brała udział w kursach mistrzowskich prowadzonych przez Stanley’a Ritchie, Susanne Scholz, Michi Gaigg, Antona Stecka, Marca Lewon, Uri Smilansky’ego i Benjamina Bagby’ego. Karen Marit Ehlig regularnie występuje z licznymi zespołami w Niemczech i za granicą, bierze także udział w festiwalach, takich jak Güldener Herbst w Turyngii i Bachfest Leipzig. W 2009 i 2010 roku występowała w ramach szwajcarskich festiwali Barockfest Zürcher Oberland i Flimserstein.ch.
Viva Bianca Luna Biffi bardzo wcześnie rozpoczęła naukę w klasie wiolonczeli klasycznej i współczesnej pod kierunkiem Marco Pace. Jako solistka i członek zespołów kameralnych występowała w całej Europie. Znajomość technik kompozytorskich i analizy estetycznej pogłębiała u Vilmosa Leskò. Uczestniczyła również regularnie w produkcjach teatralnych, starając się połączyć muzykę klasyczną z muzyką etniczną i eksperymentalną. W latach 1997-2001 studiowałą grę na fideli i renesansowej violi da gamba w klasie Randalla Cooka oraz śpiew w klasach Richarda Levitta i Dominique’a Vellarda w Schola Cantorum w Bazylei.
Jako śpiewaczka i instrumentalistka współpracuje z wieloma znanymi formacjami muzyki dawnej, wśród których znajdują się: Ensemble Lucidarium (Avery Gosfield i Francis Biggi/Włochy), Alla Francesca (Brigitte Lesne i Pierre Hamon/Francja), Salon des Musiques (Marco Ferrari/Włochy), czy wreszcie Ensemble Gilles Binchois (Dominique Vellard/Francja) i Hespèrion XXI – Capella Reial de Catalunya (Jordi Savall/Hiszpania).
Od roku 2005, razem z kolegami z Ensemble Lucidarium, uczy wokalnych i instrumentalnych praktyk wykonawczych muzyki dawnej w Fondation Royaumont (Francja) w ramach fakultetu dla muzyków zawodowych. Jest regularnie zapraszana do prowadzenia kursów mistrzowskich i staży w Centre de Musique Médiévale de Paris, w Konserwatoriach w Lyonie i Genewie oraz w Schola Cantorum Basiliensis.
Profeti della Quinta to zespół wokalny koncentrujący swoje zainteresowania na repertuarze z XVI i XVII wieku. Celem młodych muzyków rodem z Izraela są wyraziste i ekspresyjne wykonania muzyki dawnej skierowane do współczesnej publiczności. Muzycy chcą osiągać ten cel poprzez poznawanie praktyki wykonawczej, w tym temperacji właściwych muzyce tych epok, korzystanie z faksymili oraz improwizowanie w zgodzie z tradycją dyminucji i ornamentacji. Trzon zespołu stanowi pięciu śpiewaków, którzy w zależności od potrzeb współpracują z innymi śpiewakami i instrumentalistami.
Profeti della Quinta są szczególnie zainteresowani wykonywaniem mniej znanego repertuaru, jak np. do niedawna mało znane Lamentacje (1600) Emilia de Cavalieri, czy też Hashirim asher li’Shlomo (1623) Salomone Rossiego, pierwszy opublikowany zbiór polifonii w języku hebrajskim, którego nagranie dla wytwórni PAN Classics spotkało się z uznaniem krytyki. Zespół występuje regularnie w Europie i w Izraelu. Grupa pojawiała się na Festival Oude Muziek w Utrechcie, Festival van Vlaanderen w Belgii, czy też na Biennale Alter Musik w Berlinie. Profeti della Quinta wzięli udział w kręconym w Mantui filmie dokumentalnym o Salomone Rossim. W lipcu 2011 roku, zespół wygrał York Early Music International Young Artists Competition.
Alexis Kossenko urodził się w roku 1977 w Nicei. Ukończył Conservatoire National Supérieur de Musique w Paryżu w klasie Alaina Mariona oraz Konserwatorium Sweelincka w Amsterdamie w klasie Martena Roota. W roku 1995 zdobył pierwszą nagrodę w konkursie fletowym Lions- Club, a w roku 2001 wyróżnienie w Concours de flûte Jean Pierre Rampal.
Od początku kariery zapraszany był do współpracy przez orkiestry symfoniczne, m.in. Philharmonie der Nationen, Ensemble Orchestral de Paris, Ensemble Orchestral de Basse- Normandie, Orchestre de Bretagne, Orchestre d’Auvergne. Występował z orkiestrami romantycznymi: Anima Eterna, Orchestre Révolutionnaire et Romantique. Pracował z zespołami barokowymi i klasycznymi: Capriccio Stravagante, La Grande Ecurie et la Chambre du Roy, Mozart Akademie. Występował i nagrywał pod dyrekcją m.in. Tona Koopmana, Roy’a Goldmana, Sir Johna Eliota Gardinera, Josa van Immerseela, Mścisława Rostropowicza, Josa van Veldhovena, Emmanuelle Haïm, Fabio Biondiego, Eduardo Lópeza Banzo, Jeana-Christophe’a Spinosi.
Jest solistą orkiestr La Chambre Philharmonique i Le Concert d’Astrée od początku ich istnienia. Koncertuje jako solista i dyrygent z orkiestrami Holland Baroque Society oraz B’Rock. Od kilku lat stoi na czele zespołów kameralnych: La Bergamasca, Les Musiciens de Monsieur Croche oraz l’Armée des Romantiques. Szczególnie blisko i intensywnie współpracuje z polską orkiestrą Arte dei Suonatori. Brał udział w nagraniu kilkudziesięciu płyt, w tym kilku w roli dyrygenta i solisty. Najnowszy projekt Alexisa Kossenko to międzynarodowa orkiestra Les Ambassadeurs.
