Yannick Franck, belgijski artysta audio-wizualny, pochodzący z Liège, obecnie mieszkający w Gent. W 2004 roku ukończył Higher School of Art w Liège. Yannick Franck jest założycielem elektroakustycznych projektów Idiosyncrasia (wraz z Phillem Maggi) i Y.E.R.M.O., który był prezentowany w 2009 roku na weneckim Biennale w Pawilonie Luksemburskim. Prowadzi niezależną wytwórnię Idiosyncratics Records. Pracuje jako kompozytor i sound designer w National Theater of the French Community w Brukseli. Podstawą jego artystycznych poszukiwań jest rekontekstualizacja obiektów i idei obejmująca formy estetycznej transgresji, celowe podrażnianie percepcji oraz pobudzanie widza do refleksji. W swoich wystąpieniach łączy obraz z dźwiękiem wygenerowanym za pomocą sprzętu elektronicznego, własnego głosu, obiektów oraz spreparowanych instrumentów. Czasem inspiruje się powszechnie znanymi utworami, które miksuje i interpretuje odkrywając ich nową, niespotykaną poetykę. Poprzez różnorodne próby i procesy eksperymentalne, Yannick Franck uwydatnia swój stosunek do świata, obserwuje i transformuje komponenty rzeczywistości. Cień i światło, wibracja i rezonans jawią się jako składniowe jego kompozycji.
Jean-Herve Peron, jedna z najważniejszych postaci awangardy rockowej. Działalność solową prowadzi zaledwie od paru lat. Przede wszystkim znany jest jako członek legendarnej niemieckiej formacji awangardy rockowej FAUST. Pomimo, że FAUST był zespołem kolektywnym, na początku istniejącym wręcz jako komuna muzyków, tworzących bardzo zespołowo, to jednak wyraźnie można było zauważyć, że Jean-Herve Peron był osobowością dominującą, co szczególnie wyraźnie ujawniło się w ostatnich latach, po ponownej reaktywacji zespołu FAUST. Pod jego przewodnictwem założony w 1971 roku i istniejący do dnia dzisiejszego FAUST, obok innych legendarnych formacji niemieckich – CAN i AMON DÜLL, wypracował specyficzną formę muzyczną nazywaną kraut-rockiem. Zbudowana ona na fundamencie awangardowego, undergroundowego rocka wzmocnionego namiętnościami psychodelicznymi, osadzona na motorycznych rytmach, poprzez wprowadzenie dźwięków muzyki noise, stworzyła podwaliny pod później rozwinięta formę muzyki industrialnej. Jean-Herve Peron z zespołem FAUST, jako jeden z pierwszych zespołów awangardy rockowej traktował studio nagraniowe jako kolejny instrument muzyczny, a inżyniera dźwięku jako kolejnego muzyka. W ten sposób obróbka dźwięku, jego preparowanie z nagranych dźwięków i wytwarzanie nowych możliwości miksowania, klejenia i zmieniania prędkości dźwięków, wykorzystywane były w pełni jak na możliwości lat 70-tych. Koncerty zamieniane były w happeningi z udziałem sztuk plastycznych, a do uzyskiwania brzmienia industrialnego wykorzystywane były oryginalne maszyny, jak betoniarka, szlifierki, spawarki, piły do cięcia metalu, etc. W obecnych czasach Jean-Herve Peron, również poza zespołem FAUST, skłania się bardziej w kierunku muzyki eksperymentalnej i nowej muzyki improwizowanej. W małej miejscowości Schipchorst w Niemczech od kilku lat organizuje festiwal muzyki awangardowej, zapraszając głownie twórców awangardowych, eksperymentalnych i multimedialnych.
Zsolt Sores urodził się w 1969 roku w Budapeszcie. Muzyk z kręgu noise, zajmujący się improwizacją i elektroakustyką, artysta dźwięku, performer i artysta konceptualny. Członek grup Abstract Monarchy Trio (wraz z Franzem Hautzingerem), duetu z Rhodri Daviesem, Budapastis (z członkami paryskiej dziecęcej grupy rock-noisowej Dragibus). Jego obszarem działalności i zainteresowań, poza muzyką, są granice różnorodnych form sztuki. Współpracuje z artystami reprezentującymi wiele artystycznych nurtów. Obecnie jest głównym organizatorem serii niezależnych pokazów filmowych pn. Club of Invisible Films w Ludwig Museum w Budapeszcie. Jest także dyrektorem artystycznym Niezależnych Międzynarodowych Spotkań z Muzyką Współczesną organizowanych w Budapeszcie.
O 4. edycji CoCArt Music Festival pisano m.in.:
Żadnych słabych fragmentów, świetny festiwal od początku do końca. Choć nie zgadzam się z deklarowaną we wcześniejszych przez organizatorów latach niechęcią do koncertów laptopowych (której na szczęście sami kurczowo się nie trzymają), to jestem pod dużym wrażeniem świetnego doboru i ułożenia występujących artystów. Zmieniały się sposoby grania, bardzo zmieniały się brzmienia, zmieniała się muzyka. Najważniejsza impreza artystyczna w Toruniu, bez dwóch zdań.
Krzysztof Abriszewski
5. CoCArt Music Festival
Od 22 do 23 marca 2013 roku
Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu
