(…) Wizja normalności utożsamianej ze Starym Kontynentem obecna jest zarówno w polskich, jak i tureckich doświadczeniach. W wypadku Polski wiązała się najpierw z tęsknotą za tym, co za żelazną kurtyną, potem z akcesją do UE, a w końcu z próbami określenia polskiej tożsamości w kontekście ekonomicznych, cywilizacyjnych i kulturowych osiągnięć Starej Europy. Debaty polityczne wokół wstąpienia Turcji do wspólnoty europejskiej są ciągle żywe, a epizody poszukiwania w Europie Zachodniej punktu odniesienia miały w tym kraju miejsce już dużo wcześniej.
(Izabela Kopania, Skazy normalności)
(…) Idea normalności zaadaptowana na potrzeby prezentowanej wystawy, stanowiąca swego rodzaju klucz umożliwiający wgląd w kondycję i realia społeczne, nie jest jednak ograniczona do wymiaru politycznego, którego różne aspekty w licznych tekstach analizował Kiossev. Pracom, których autorzy przyglądają się problemom społecznym mającym źródło w polityce ekonomicznej czy kulturalnej obydwu krajów, towarzyszą realizacje, których twórcy skupiają się na badaniu tak fundamentalnych kwestii, jak problem zła, mitów narodowych czy tożsamości jednostki i zbiorowości. Przyjęte jako tytuł wystawy sformułowanie oksymoron normalności, nawiązujące do tytułu tekstu Kiosseva, samo w sobie jest aberracją – kolokacyjną, gramatyczną, a nade wszystko semantyczną. Złożenie to w istocie nie znaczy nic, nie niesie w sobie spójnego przekazu.
Istotę oksymoronu, figury retorycznej zbudowanej z przeciwstawnych znaczeniowo wyrazów, dobrze oddaje grecki źródłosłów terminu: oxys (ostry) i moros (tępy). Oksymoronowi, opartemu na zasadzie sprzeczności semantycznej, blisko do paradoksu – sprzecznego tak znaczeniowo, jak i logicznie. Na jego funkcję poznawczą wielokrotnie zwracano już uwagę – ma sprzyjać wydobyciu skomplikowanych sensów, odsłonięciu ukrytych treści, ujawnieniu dialektycznej złożoności stanów i zjawisk[7]. Przewartościowanie pierwotnych znaczeń wyrazów składających się na oksymoron powoduje, iż wbudowana weń sprzeczność traci na sile i pozwala na wydobycie z semantyki takiego złożenia nowych wartości. Mówiąc o oksymoronie – a w kontekście wystawy o oksymoronach normalności – przyglądamy się zjawiskom, które drążą i jątrzą ów czysto postulatywny stan homeostazy. Prezentowane prace, z których wybrane są nawet zbudowane na zasadzie sprzeczności charakterystycznej dla oksymoronu bądź/i paradoksu, odsłaniają aberracje rzeczywistości, ujawniają jej patologie, budując oksymoroniczny obraz otaczającego świata.
(Izabela Kopania, Skazy normalności)
W wystawie wezmą udział artyści z Polski i Turcji: Jadwiga Sawicka, Anna Konik, Hubert Czerepok, Franciszek Orłowski, Marek Wasilewski, Hera Büyüktaşcıyan, Fatma Bucak, Can Altay, Ali Taptik, Oskar Dawicki, Konrad Smoleński, prace z kolekcji Galerii Arsenał: Piotra Wysockiego, Zbigniewa Libery.
Kurator: Monika Szewczyk
Oksymoron normalności – edycja polska
Wernisaż: 13 czerwca 2014 roku, godz. 18.00
Wystawa potrwa do 10 sierpnia 2014 roku
Galeria Arsenał
ul. A. Mickiewicza
Białystok
