Julián był utalentowanym młodzieńcem zdolnym wyobrazić sobie miliony pozornie nieodróżnialnych tonów powstałych wskutek rozszczepienia dźwięków. Eksperymentował z przyciskaniem strun skrzypiec do gryfu za pomocą noża, a nie palców, wydobywając w ten sposób dźwięki zbyt mało odróżnialne, by ktokolwiek zwracał na nie uwagę.
(Abraham Cruzvillegas)
Oskar wykorzystał swój piskliwy głos jako narzędzie subwersji i sprzeciwu niczym w cyrku i w sposób pełen przekory, do tego stopnia, że Georg Grosz i Otto Dix mogliby go umieścić w swych potwornych, karykaturalnych przedstawieniach okopów; jak rozrywka na froncie, jak jakiś cholerny karzełkowaty sukinsyn, choć Glenn Miller także nie wstydził się grać dla żołnierzy.
(Abraham Cruzvillegas)
Julián rozwijał swoją teorię w Brukseli i Gandawie, dążąc do spełnienia marzeń przy pomocy dźwiękowego mikroskopu, odwrócenia nieskończoności, wlania wszelkich głosów w deliryczne sito. Dzięki temu stał się pierwszym diodakiem – wynalazcą wszystkiego w historii dźwięku, oczywiście zanim do użytku weszły komputery. Numeryczną tabelę rozszczepionych dźwięków jego projektu charakteryzuje wizualne piękno.
Historie Oskara i Juliána mogłyby wyjść spod pióra ekscentrycznego pisarza Stanisława Lema (nie mylić ze Stanem Lee, scenarzystą komiksowym współpracującym ze Steve’m Ditko i Jackiem Kirby) ze względu na niezwykle wysoki głos Oskara, którym zdolny był roztrzaskać szyby katedr i urzędów w dawnym Gdańsku, oraz ze względu na nieskończone rozszczepianie każdego tonu przez Juliána. Dzięki temu, ten ostatni mógł stworzyć szereg instrumentów, na których potrafili grać wyłącznie geniusze, tacy jak Jimena Giménez. Jej wytrwałość i pasja, jaką obdarzyła Juliána sprawiają, że zasługuje ona na pomnik.
Ekranizacja słusznie należy się Volkerowi Schlöndorffowi – a przynajmniej historii Juliána, ponieważ tę drugą zekranizował już wcześniej. Jest tam scena na plaży z węgorzami, głowami osłów, wymiotami i innymi erotycznymi akcesoriami.
Abraham Cruzvillegas
Abraham Cruzvillegas (ur. w 1968 roku w Mexico City) – mieszka i pracuje w Mexico City. Abraham Cruzvillegas jest członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Taoistycznego Tai Chi, studiował pedagogikę na Narodowym Uniwersytecie Autonomicznym Meksyku, uczestniczył w spotkaniach w studiu Gabriela Orozco w latach 1987–1991. Brał także udział w różnorodnych projektach organizowanych przez artystów, takich jak Temístocles 44 i La Panadería; w 2010 roku założył La Galería de Comercio.
Jego prace pokazywane były w ramach pokazów indywidualnych: The Autocosntrucción Suites, Walker Art Center, Minneapolis, USA (2013); następnie w Haus der Kunst, Monachium, Niemcy (2014); Autoconstrucción: the Optimistic Failure of a Simultaneous Promise, Modern Art Oxford, Oxford, Wielka Brytania (2011); Abraham Cruzvillegas, Redcat, Los Angeles (2009); Autoconstrucción, CCA Glasgow, Wielka Brytania (2008); Ici, Château de Tours, Francja (2006); Los dos amigos. Dr. Lakra & Abraham Cruzvillegas, Museo de Arte Contemporáneo de Oaxaca, Meksyk (2005); Abraham Cruzvillegas, The Breeder, Ateny, Grecja (2005); Perspectives 139: Abraham Cruzvillegas, Contemporary Arts Museum, Houston, USA (2003).
Uczestniczył w Biennale w Szanghaju, Chiny (2012-2013); Biennale w Gwangju, Korea Południowa (2012); Biennale w Stambule, Turcja (2011); 2da Trienal Poli/Gráfica, Portoryko (2009); Biennale w Cali, Kolumbia; 10. Biennale w Hawanie, Kuba; VII Bienal do Mercosul, Portoalegre, Brazylia (2008); I Triennale w Turynie, Włochy (2005); 50. Biennale w Wenecji, Włochy (2003); 25. Biennale w São Paulo, Brazylia (2002); 5. Biennale w Hawanie, Kuba (1994).
