Anna Molska myśli obrazami, kieruje się intuicją wyćwiczoną w kulturowych bojach, dlatego jej projekty są tak bardzo indywidualne, plastyczne, a przy tym świadome sytuacji społeczno-politycznej. Jej wiedza i świadomość historycznych układanek służy podawaniu w wątpliwość utartych sposobów myślenia, wybija z rytmu melancholijnie wyśpiewywanych melodii. Zwykle zaczyna się od ciekawości, tematu, tajemnicy. Później pojawia się zagadnienie, badanie pojęć, sytuacji, marginesów, mechanizmów działania, gdzie ciało spotyka się z fenomenem społecznym, kulturowym, historyczno-sztucznym, abstrakcją. Na końcu efekt przemyśleń w postaci dzieła, zwizualizowane kolaże odkrytych znaczeń i opracowań.
Annę Molską fascynuje przeszłość, ta Polska, szczególna barwa minionych historii, gesty, architektura, ciała działające wewnątrz układu zmieniających się znaczeń. W projekcie Obsada wkracza się do epoki PRL. Artystkę interesują różne rodzaje kobiecości, które pojawiały się na scenie polskiego teatru: Nina Andrycz, Elżbieta Barszczewska, Irena Eichlerówna. Wielkie gwiazdy, wielkie kobiety kultywujące posągową kobiecość, powściągliwość, tajemniczość i niedostępność. Za tymi klasycznymi figurami kryją się całe pokłady skojarzeń, ale i kulturowych nadużyć. Wystarczy przypomnieć obraz Wojciecha Fangora zatytułowany Postaci z 1950 roku i zestawić go z klasycznymi socrealistycznymi przedstawieniami Aleksandra Stefanowskiego, Andrzeja Strumiłło czy Aleksandra Kobzdeja. Tam zła, próżna kobiecość przegrywa z tą opanowaną, skromną i pracującą na rzecz odbudowującego się kraju. Ciało kobiety w służbie idei, patriarchalnego pomysłu na uporządkowaną ludzkość.
Okres PRL to czas polityki sterowania społeczeństwem na każdym poziomie życia. Molską interesują dwie przestrzenie: sztuka oraz kobiecość. Sztuka rozumiana szerzej – jako metoda obłaskiwania nieznanego, a przez politykę PRL sprowadzona do odgórnie wytyczanych sposobów myślenia, wystawienia, oceniania, interpretowania (15% abstrakcji!). Kobieta jako narzędzie efektownego ubarwiania komunikatów trudnych do przełknięcia przez elity intelektualne kraju. Kobieta jako szczególny produkt wynikający ze zderzenia polityki i architektury.
Na instalację multimedialną zatytułowaną Obsada składają się filmy Figura, Zebranie, Pszczoła miodna oraz Martwy rój. Praca powstała jako wynik współpracy z emerytowanymi mieszkankami Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie, na podstawie rozmów z żyjącymi aktorkami i dogłębnego studium sytuacji społeczno-kulturowej aktorów pracujących w okresie PRL. Wideo współgrają z sobą, tworząc dialog, męsko-żeńską rozmowę.
Zebranie jest – jak wspomina sama autorka – zapisem stenogramu rozmowy z 1953 roku, która odbyła się w warszawskim SPATiF-ie i była poświęcona gościnnym występom teatru Berliner Ensemble Bertolta Brechta. Film ten jest ilustracją problemu władzy w epoce PRL sprawowanej przez mężczyzn, wobec mężczyzn i obejmującej wszelkie przejawy życia kulturalnego oraz artystycznego. Na tle pejzażu «powojennego nic» spotykają się przedstawiciele władzy, środowiska literatów i artystów. Z wózka Matki Courage ściągają sprzęty, inscenizując formalną przestrzeń zebrania. Leje się herbata i kawa – zastępująca tych, których tam nie ma (bo nie żyją, bo nie zostali dopuszczeni, bo nie ma dla nich miejsca). Tak jak płyny leją się słowa.
