Virgile Novarina urodził się w 1976, mieszka w Paryżu.
Ecrits et dessins de nuit / Nocne Pisma i rysunki, Performance oraz przedmioty.
Wszystkich nas łączy fakt, że przesypiamy jedna trzecią naszego życia. Novarina, który z zawodu jest matematykiem i fizykiem, chciał dowiedzieć się czegoś więcej w tej materii i dlatego piętnaście lat temu rozpoczął systematyczną analizę swoich snów. Nocami, pozostając w stanie nieświadomości, tworzył rysunki i fragmenty tekstów, które były następnie pokazywane podczas spływu kajakiem po całej Europie. Dowodziły one że język, jakim posługujemy się za dnia, przenika do prac tworzonych nocą. Można stąd wywnioskować, że część naszej tożsamości jest określana przez język, którym się posługujemy. Novarina poddał się bezpośredniemu doświadczeniu, ponieważ przez dziesięć lat wielokrotnie udawał się w podróże po krajach położonych nad Dunajem. W tym czasie usłyszał wiele języków, z których niektóre zostawiały swój ślad nocą. Novarina sypiał w miejscach publicznych: w witrynach sklepowych, galeriach i na festiwalach w ten sposób włączając wszystkich w uczestnictwo w swoim projekcie badawczym. Z okazji tej wystawy będzie spał w oddziale GGM2 w dniu rozpoczęcia wystawy.
Julian Öffler urodził się w Niemczech w 1985, mieszka i pracuje w Bremie.
Paida Larsen urodził się w Norwegii w 1984, mieszka i pracuje w Berlinie oraz w Tinn w Norwegii.
Mr. Emigrant / Pan emigrant, Video, 4:50 min, 2013. We francuskim Calais zatrzymywane są tysiące imigrantów w drodze do Wielkiej Brytanii. Nie posiadają oni pozwolenia wjazdu na wyspę, ale każdej nocy, bez względu na panujące warunki, podejmują próby przedostania się na drugą stronę Kanału La Manche. Podczas pobytu w Calais mieszkają w Dżungli – prowizorycznych lepiankach z plastiku i gruzu, zlokalizowanej na polach przeznaczonych pod uprawę w pobliżu portu. Gehenna tych ludzi zaczyna się jeszcze w rodzinnych krajach i trwa, w drodze do wymarzonej wolności.
Prezentowane video muzyczne dotyczy kwestii europejskiej polityki migracyjnej i opisuje rozpaczliwe próby poprawy warunków życia podejmowane przez ludzi, których sytuacja nie budzi należytego społecznego zainteresowania. Chwytliwa piosenka opowiada o podróży dwóch artystów, którzy przez tydzień dogłębnie badali warunki życia imigrantów z Calais i udało im się odkryć przyczyny, dla których tak zależy im na dotarciu do Londynu. Zbudowanie tratwy ze znalezionych odpadów, nie zda się na wiele.
Fabian Reimann urodził się w 1975 roku w Bremerhaven w Niemczech, mieszka i pracuje w Lipsku.
Les anciens premiers / Dawni pierwszy, instalacja i projekcja, 2013. Artystę, będącym także wydawcą freeman joural interesuje wyszukiwanie indywidualnych historii kryjących się za wydarzeniami historycznymi. Fakty czy aluzje, których nie da się dowieść, zredagowane dokumenty, częściowo zniszczone dokumenty graficzne lub niekompletne archiwa prowokują do wyczytywania z nich rozmaitych prawd odzyskanych z tych fragmentów; zachęcają do twórczej ich interpretacji. Reimann porusza się między dokumentacja a fikcją, interpretacją a rzeczywistością. Pamięć jest postrzegana jako jakość nadająca tożsamość istocie ludzkiej. Les anciens premiers odsyła nas do komentarza poczynionego przez dziecko, którego matka pochodziła z jednego z nieistniejących już krajów. Ta uwaga odnosi się do wielu krajów europejskich. Państwo jako wspólny organizm jest stosunkowo nową ideą w historii ludzkości. Wymagania i warunki stawiane przez tę instytucję, jak i sama idea są tylko z pozoru ponadczasowe.
Patricia J. Reis urodziła się w 1981 w Lizbonie w Portugalii, mieszka i pracuje w Lizbonie oraz w Wiedniu.
Cutting the body: Cinematographic Cliché #2 / Cięcie ciała: stereotyp kinematograficzny #2, Instalacja, 150 x 100 cm, 2013. Praca wykonana na tę wystawę przez Patricię J. Reis wywołuje początkowo wizualny chaos, aby następnie objawić swoją techniczną pomysłowość. Zastanawiając się nad lingwistyczną reprezentacją Europy jako ciała, artystka dokonuje obcięcia jej kończyn. W rozmaitych tekstach i przemówieniach, Europa jest nieustannie definiowana jako ciało, jako suma swoich części składowych. Instalacja video obnaża dysfunkcyjną naturę całości wobec utraty poszczególnych elementów. Reis udało się stworzyć efektownie metaforyczny obraz, który robi ogromne wrażenie w warstwie wizualnej z jednej strony, a z drugiej drażni swoją namacalnością i umiejętnym wywołaniem swoistego odczucia zła.
Max Schaffer urodził się w 1985 w Santiago de Chile. Mieszka i pracuje w Berlinie i w Wiedniu.
Specific Vocabulary / Specyficzne słownictwo, Obiekty, 2012. Max Schaffer zawsze podróżuje przez kraje i miasta z szeroko otwartymi oczami. Szuka przedmiotów, które stają się inspiracją dla jego myśli i pomysłów, je na nowo manifestują. Ale w żadnym wypadku nie można Schaffer’a określić zbieraczem wszystkiego. Obiekty jego pożądania są dokładnie wyselekcjonowane. Nie zawsze zdobywa je w „legalny“ sposób. Namalowane ręcznie szyldy z cenami oraz przynależny do nich towar odkupił od sprzedawców na greckim targowisku. Porwany karton, oberwana różowa karta i często mało czytelny wykonany ręcznie napis podkreślają indywidualny charakter tych obiektów, które można przypisać różnym osobom. Z nich można wyczytać zarówno tradycję, kulturę i osobowość piszącego. Na pierwszy rzut oka, szyldy wyglądają bardzo znajomo, liczby i symbole euro są dla większości z nas czytelne. Tylko greckie napisy raczej nie, dlatego, w przeciwieństwie od Greków, nie wiemy do jakich produktów one należą.
Pablo Serret de Ena urodził się w 1975 w Madrycie, mieszka i pracuje w Madrycie i Szwecji.
Überdrome, instalacja, 2013. Zachowania społeczeństw są na ogół definiowane w kontekście środowiska ich życia, zarówno naturalnego, jak i sztucznego. Serret używa tego kontekstu i reorganizuje przedmioty stwarzając nowe sytuacje. Sztuka staje się jednym wielkim placem zabaw, na którym prawa autorskie podlegają zanikowi. Serret de Ena przemienia swoje projekty partycypacyjne w obszary laboratorium do zbadania komunikacji, identyfikacji i języka. Używa wideo i instalacji, do nadania nowego określenia takim pojęciom jak mobilność i turystyka. Na wystawę w Madrycie Serret stworzył plac mingolfa, definiując swój kraj jako ulubione miejsce urlopowe. Minigolf staje się mikrokosmosem, w którym pewne miejsca tracą swoja suwerenność i wartość. W parodiowy sposób podchodzi do pytania o wewnętrzne i zewnętrzne tworzenie tożsamości. W Gdańsku artysta prezentuje rezygnuje z prezentacji minigolfa pozostawiając tylko ścieżkę dźwiękową projektu. Piosenka grupy EUROPE The final countdown spowolniona do tempa 33 % przemienia się z pieśni radości w marsz żałobny.
Andrzej Wasilewski urodzony w 1975 roku polski artysta wizualny.
Paralizator ideologii, obiekty, 2013–2014. Sztuka Wasilewskiego łączy dwa z pozoru skrajne elementy: technologię i humanistykę. Jego instalacje złożone z układów mechanicznych, paradoksalnie nawiązują do i komunikują treści moralizatorskie o zabarwieniu politycznym, społecznym i kulturowym.
Paralizator ideologii to przyrządy skonstruowane na bazie głośników plazmowych, działające na zasadach generatorów wysokiego napięcia wytwarzającego iskrę, stanowiącą źródło fal dźwiękowych. Paralizatory wypowiadają w wielu językach abstrakty z Państwa Platona – dzieła fundamentalnego dla historii filozofii i polityki zachodniej cywilizacji, którego przesłanie – zwłaszcza w interpretacjach współczesnych – wzbudza kontrowersje ze względu na predylekcje totalitarne. Paralizator związany z pojęciem przemocy i wymierzania sprawiedliwości, tu z jednej strony głosi pewną zdefiniowaną ideologię, z drugiej zaś broni dostępu do niej, grożąc porażeniem. Mechanizm ten niejako powiela niewolne od sprzeczności przesłanie Platona, w toku którego nie sposób jednoznacznie określić kierunku sympatii autora, będąc przyczynkiem do refleksji nad kondycją świata, jak również do autorefleksji twórczej.
Krzysztof Wróblewski urodził się w 1962 roku w Przasnyszu. Zajmuje się malarstwem i fotografią, a od 1994 roku malarstwem monumentalnym w przestrzeni publicznej. Od 2000 roku realizuje projekt Obrzeża, odnoszący się do obszarów położonych poza wielkimi centrami, marginaliów, trywiów, wyniesionych do rangi niezwykłej i niepospolitej.
Obrzeża, seria obrazów, od 1994 – obecnie. Obrzeża to kompozycja złożona z obrazów akwarelowych, połączonych w poziomą linię o wysokości 10 cm, która narasta etapami, ciągle powiększając się. Jest to dość przewrotna opowieść o miejscach, bazująca na subiektywnej selekcji motywów przestawionych za pomocą realistycznych odwzorowań zestawionych na zasadzie dyptyku z ich abstrakcyjnymi kontrapunktami. Motywy są z jednej strony rozpoznawalne, ale jednocześnie zacierają się w pamięci, blikują, nabierając charakteru symbolicznych reprezentacji, pozostając jedynie siatką trójkątnych pikseli, aby ponownie wyłonić się z podświadomości w pełnej swojej formie i znaczeniu. Linearność to jedyna zasada porządkująca ten cykl – nie znajdziemy tu chronologii, logiki, początku ani końca. Otwarta jego forma może sugerować ciąg dalszy historii i jej interpretacji. Artysta zaś tworzy rodzaj kodu malarskiego, którym komunikuje się z widzem wchodzącym w interakcję w momencie rozpoznania i spersonalizowania ukazanych motywów.
Who makes Europe
Wernisaż: 16 stycznia 2015 roku, godz. 19.30 (4G)
Wystawę będzie można oglądać do 1 marca 2015 roku
Gdańska Galeria Güntera Grassa, ul. Szeroka 34/35, 36, 37, Grobla I 1/2
Gdańska Galeria Miejska, ul. Piwna 27/29
Gdańska Galeria Miejska 2 (GGM2), ul. Powroźnicza 13/15
