Wystawa w Salonie Akademii, zatytułowana To co pozostaje jest próbą skonfrontowania ustanowionych znaczeń i wartości z realnością dzisiejszego świata. Duchowski stawia pytanie, co stanowi – w czasie zamętu, płynności i niepokoju – punkt odniesienia: do czego możemy się odwołać, szukając w świecie sensu. Czy na drodze, którą pozostawiamy za sobą w wiecznej migracji, nadal istnieją ważne znaki i trwałe drogowskazy, które zawsze wyznaczają właściwy kierunek.
Trudno, oczywiście, oczekiwać od artysty klarownej i uniwersalnej odpowiedzi, kiedy największe umysły dzisiejszego czasu nie potrafią jej udzielić. Duchowski swoje stanowisko w tej kwestii wyraża w sposób następujący:
W zasadzie, jak coś się kończy, kiedy czuję rozpacz i zagubienie, pozostają mi (jak chce Carl Gustav Jung) jedynie pierwotne wzorce – archetypy, których do końca nie jestem w stanie wyrazić.
Artysta ma prawo do głoszenia intuicyjnych komunikatów i Duchowski z tego prawa korzysta – tworzy własne, pierwotne znaki i znaczenia, posługując się przeważnie abstrakcyjną formą przekazu.
Wystawa prezentowana w Salonie Akademii złożona jest z najnowszych obrazów autora – prac dużego formatu i mniejszych – a czasem także ze starszych oraz symbolicznego filmu, któremu towarzyszy kilka obiektów przestrzennych.
Mirosław Duchowski (1948) – malarz i projektant przestrzeni publicznych. Profesor zwyczajny; prowadzi Pracownię Sztuki w Przestrzeni Publicznej na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie oraz kieruje międzyuczelnianym Instytutem Badań Przestrzeni Publicznej, łącząc działalność artystyczną, projektową i naukowo-badawczą.
Jak pisała Maryla Sitkowska w Słowniku Malarzy Polskich, w latach 1981–1992 razem z Ryszardem Winiarskim i studentami ASP tworzył nieformalną grupę, znaną jako Pracownia Winiarskiego, prowadzącą intensywną działalność na terenie Polski i w wielu krajach Europy. Od połowy lat 70. Duchowski uprawiał malarstwo pozostające w nurcie abstrakcji geometrycznej. Wystawiał dość często, w tym sporo za granicą, uczestnicząc m.in. w ruchu neokonstruktywistycznym J. Bluma–Kwiatkowskiego.
W latach 80. związał się z ruchem ekologicznym jako artysta, działacz i współorganizator, m.in. Spotkań Wigierskich (1985–1987), poświęconych ekologii w nauce i sztuce. W 1989 roku zorganizował pierwszą w Polsce międzynarodową wystawę i sympozjum pod nazwą Eko–Art w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie.
Od połowy lat 80. tworzył obrazy (obiekty ekologiczne) z piasku, związanego specjalnym bezbarwnym spoiwem, a także czarną lub ciemnobłękitną farbą, wtapiając w nie suche fragmenty traw, gałęzi i cząstek organizmów biologicznych. Natura traktowana była w nich z uwagą i troską, należną zagrożonemu bytowi. Wykorzystując organiczne materiały i faktury, Duchowski nawiązywał do ekologii głębokiej zarówno w przesłaniu emocjonalnym, jak i w oszczędnej ekspresji swych prac. Ten etap twórczości podsumowywała duża wystawa w Galerii Studio w 1993 roku, gdzie artysta zaprezentował 120 obrazów–obiektów. W tym czasie dość często tworzył także instalacje i performance, które pokazywał w Polsce i za granicą. Mimo, że w następnym okresie więcej czasu poświęcał projektowaniu, pracy dydaktycznej i naukowej, nadal malował, pozostając wierny filozofii artystycznej przyjętej w latach 80.
Mirosław Duchowski, To co pozostaje
Wernisaż: 9 lutego 2015 roku, godz. 18.00
Wystawę będzie można oglądać do 27 lutego 2015 roku
Galeria Salon Akademii w Warszawie
Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie
