Prezentowane obiekty, rekwizyty, szkice oraz fotografie dają pełny obraz następujących po sobie etapów rozwoju jego formy. Ogromna spuścizna, jaką pozostawił po sobie Tadeusz Kantor, została wzmocniona krótkimi formami filmowymi obrazującymi inne dziedziny jego twórczości. Wybrane rekwizyty ze spektakli i cricotage’y, symbolicznie przywołujące postacie, sceny, zdarzenia – te prawdziwe i te fikcyjne – wraz z fotografiami z czasów dzieciństwa artysty odsłaniają wzajemne relacje i momenty styku. Prezentują wciąż fascynujące i nieograniczone imaginarium pamięci, zawarte w twórczości założyciela Teatru Cricot 2.
Od 6 kwietnia 2015 roku Cricoteka zaprasza na kolejną z czterech części wystawy poświęconej twórczości Tadeusza Kantora. Jej oś stanowią obiekty teatralne, które – uzupełnione innymi elementami – ukazują najważniejsze idee teatru Kantora.
W ramach nowej odsłony wystawy zobaczymy obiekty znane już z jej pierwszej części: makietę z Powrotu Odysa (Podziemny Teatr Niezależny), Kąpiącą się (Teatr happeningowy), Wózeczek-drezynkę, Klasę Szkolną i przestrzeń sceniczną Umarłej klasy (Teatr Śmierci). Pojawią się także nowe prace. Spektakle Cyrk (początki Teatru Cricot 2, 1956) oraz Wariat i zakonnica (Teatr Zero, 1963) zilustrowane zostaną fotografiami wykonanymi przez Aleksandra Wasilewicza. Etap Teatru Informel zobrazuje tym razem rekonstrukcja scenicznego przedmiotu ze spektaklu W małym dworku (1961) – obiekt Szafa – interior imaginacji. Buty milionera oraz Monumentalna łapka na szczury przypomną spektakl Nadobnisie i koczkodany, etap Teatru Niemożliwego. Idee związane z Teatrem Śmierci, ostatnim stadium twórczości teatralnej Kantora, ukażą – poza Umarłą klasą – obiekty związane ze spektaklami Wielopole, Wielopole (przestrzeń pokoju dzieciństwa) i Niech sczezną artyści (przetworzona klisza pamięci – szkielet konia Marszałka).
Każda z odsłon dedykowana jest dodatkowo innemu zagadnieniu – tym razem motywowi dzieciństwa, jednemu z ważniejszych motywów pojawiających się w twórczości artysty. Temat związany jest również z przypadającą na 6 kwietnia 2015 roku setną rocznicą urodzin Tadeusza Kantora. Odniesienia do dzieciństwa raz narzucają się same, innym razem sugerowane są przez pozostawione przez artystę tropy. Druga odsłona wystawy pozwala prześledzić to, w jaki sposób Kantor kreował realność, operując skrawkami pamięci, a zarazem odczytać zawarte w prezentowanych przedmiotach historie.
Wędrówkę rozpoczynają Koń i Wózeczek-drezynka, uznane przez Kantora za autonomiczne dzieła sztuki obiekty ze spektaklu Niech sczezną artyści, które przywołują wprost dzieciństwo artysty i jego osobę (na wózeczku w spektaklu jeździła postać JA kiedy miałem 6 lat).
W scenicznej wersji pokoju dzieciństwa Kantora z plebanii w Wielopolu Skrzyńskim poznajemy rodzinny krąg artysty. Pośród obiektów w pokoju znajduje się szafa, o której artysta napisze, że jest ważnym przedmiotem w POKOJU DZIECIŃSTWA. Wypowie to już pewien roli, jaką obiekt odegrał w jego teatrze, przypominając kolejne jej obecności, prezentowane także w drugiej odsłonie wystawy. Szafa stała się moim »l’objet trouvé«. Ustawiona na scenie (rok 57…) jako jedyny przedmiot grała właściwie główną rolę katalizatora wielu ludzkich spraw i tajemnic. (…) W 61 w sztuce S. I. Witkiewicza »W małym dworku« … stała się jedyną przestrzenią sceniczną. Czyli całym światem. Pierwszą widzimy na zdjęciu ze spektaklu Cyrk, drugą w formie autorskiej rekonstrukcji z lat 80., której powstanie tak Kantor podsumuje: Odkryłem nowe MIEJSCE teatralne …SZAFA. (Dzieci odkryły je grubo wcześniej). Dałem szafie nazwę »INTERIOR« imaginacji.
