Wystawie towarzyszyć będzie również tymczasowa instalacja Katarzyny Przezwańskiej, artystki specjalizującej się w pracy z architekturą, kamieniem i kolorem. Instalacja z „żywicy” w pustej sadzawce fontanny znajdującej się na dziedzińcu MNW wprowadzi do surowego otoczenia dyskretny kolor, będzie imitować wodę oraz odbijać architekturę Muzeum. Współczesna instalacja na dziedzińcu nawiąże do modernistycznych pomysłów z 1971 roku (wiele z nich dotyczyło zagospodarowania dziedzińca i zaakcentowania wejścia głównego do Muzeum) i będzie stanowić ich symboliczną realizację po latach.
W programie towarzyszącym wystawie znajdą się spotkania z artystami, architektami i urbanistami oraz oprowadzania kuratorskie. Odbędą się warsztaty familijne poświęcone zagadnieniu sztuki w przestrzeni publicznej, a także warsztaty dla szkół gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych, poruszające tematykę różnych form interwencji artystycznych w przestrzeń publiczną i zjawiskach, takich jak performans, happening czy instalacja. Dla osób z dysfunkcją słuchu przygotowano spotkania na wystawie tłumaczone na język migowy (PJM).
Upamiętniana dziś w MNW wystawa zamknęła się po niespełna dwóch letnich miesiącach 1971 roku, zdążyła jednak odbić się szerokim echem w prasie – nie tylko specjalistycznej, lecz także popularnej; stała się impulsem do debaty o kwestiach, które z perspektywy czasu nie tracą nic na swej aktualności. Uczestnicy wieńczącej ekspozycję konferencji w 1971 roku rozmawiali m.in. o potrzebie budowy w stolicy Muzeum Sztuki Nowoczesnej, snuli wizje o tym, jak wyglądać będą Warszawa i Polska w 2000 roku. Obecny projekt ma przywołać postulaty wypracowane w 1971 roku i jeszcze raz wzniecić dyskusję na temat rozbudowy Muzeum, jego społecznych funkcji i sposobów wychodzenia instytucji poza ramy instytucjonalne.
Trasa Muzeum – Zalew Zegrzyński. Estrada Sztuki Nowoczesnej
Od 3 września do 18 października 2015 roku
Muzeum Narodowe w Warszawie
