Wystawa została przygotowana przez Centrum Rzeźby Polskiej na bazie swojej kolekcji i prac artystów z nią związanych. Spośród blisko 2000 dzieł wybrano kilkadziesiąt rzeźb, obiektów i instalacji artystów różnych generacji. Po prezentacji zatytułowanej Inny świat, która odbyła się zimą tego roku w Galerii BWA w Ostrowcu Świętokrzyskim, obecna wystawa jest drugą próbą spojrzenia na orońskie zbiory dokonaną przez nową dyrektor Eulalię Domanowską.
Orońska kolekcja rzeźby była budowana przez ostatnie 30 lat przez kolejnych dyrektorów artystycznych instytucji: Jana St. Wojciechowskiego, Lecha Karwowskiego i Mariusza Knorowskiego, a także artystów i środowisko rzeźbiarskie. Znajdziemy w niej przykłady rzeźby polskiej od początku XX wieku po czasy współczesne. Najstarsze dzieła pochodzą z pierwszej dekady minionego stulecia. Są to dzieła klasyków – Konstantego Laszczki i Stanisława Ostrowskiego. Z dwudziestolecia międzywojennego posiadamy prace tak znakomitych artystów jak Katarzyna Kobro, Maria Jarema czy August Zamoyski.
Powojenne czasy przynoszą ekspresyjne przykłady twórczości Zofii Woźnej, Bronisława Chromego czy Józefa Szajny. Kolejne eksponaty z lat 60. i 70. – Jerzego Jarnuszkiewicza, Barbary Zbrożyny, Magdaleny Więcek – ukazują zwrot ku nowoczesności. Pojawiają się przykłady rzeźby abstrakcyjnej i konceptualnej, ale dominującą tendencją polskiej sztuki pozostaje figuracja. Centrum posiada także dzieła artystów czerpiących z tradycji sztuki ludowej i związanych z zakopiańską Szkołą Kenara, jak Stanisław Kulon, Antoni Rząsa i Władysław Hasior. Kolejną grupę stanowią prace abstrakcyjne, organiczne bądź geometryczne, m.in. Edwarda Łazikowskiego, Antoniego Starczewskiego czy Macieja Szańkowskiego.
W Orońsku pod koniec ubiegłego wieku pracuje wybitna polska artystka Magdalena Abakanowicz. W Galerii Wozownia można zobaczyć jej stale prezentowaną pracę Ukon z cyklu Gry wojenne wykonaną w 1995 roku. Natomiast na obecnej wystawie pokazujemy Kroczących – grupę postaci wykonaną w charakterystycznym dla Abakanowicz materiale, tkaninie jutowej utwardzanej żywicą.
Przemiany polityczne w kraju powodują też zmiany w sztuce po 1989 roku. Pojawiają się tendencje postmodernistyczne i nowa ekspresja. Do Orońska trafiają uczestnicy grupy Neue Bieriemiennost. W zbiorach reprezentują ją prace Marka Kijewskiego, Mirosława Filonika i Mirosława Bałki. Tutaj nieco później pracuje Sylwester Ambroziak. W latach 90. organizowane są warsztaty, na których pojawia się Grzegorz Kowalski wraz ze swoją słynną Kowalnią. Silne osobowości twórcze zdominowały polską scenę artystyczną, inicjując nurt sztuki krytycznej, mocno angażującej twórcę i widza w dialog społeczno-polityczny. Dołączyli do nich artyści z innych środowisk, uprawiający podobny nurt. W kolekcji reprezentują go dzieła Grzegorza Klamana, Roberta Rumasa i Doroty Nieznalskiej. Z tego czasu pochodzi też niewielkich rozmiarów ceramiczny autoportret Pawła Althamera. Centrum posiada sporą grupę prac rzeźbiarskiego duetu Marek Kijewski i Małgorzata Malinowska „Kocur”, którzy od 1996 roku pracują razem aż do śmierci artysty w 2007 roku. Ich twórczość inspirowana pop-artem jest najdobitniejszym przykładem jego wykorzystania w polskiej sztuce w dobie postmodernistycznych poszukiwań i reakcji na nową rzeczywistość i nową sytuację ekonomiczno-kulturową kształtującą się w naszym kraju od wczesnych lat 90.
