Dawidek transformuje metaforę znaku wyrytego na ciele z obszaru werbalnego w wizualny, pokrywając swoje ciało równo biegnącymi linijkami zapisu, często dostosowującymi się do anatomii. Tekst na pierwszy rzut oka działa przede wszystkim wizualnie, ale jest również czytelny: zaprasza odbiorcę do dotykania okiem każdej litery, nierozerwalnie zintegrowanej z ciałem-medium, dzięki czemu cielesność pisania, czy proces ciałopisania, staje się bliski także odbiorcy. Proces percepcji nazwałabym zatem ciałoczytaniem – tylko ono jest bowiem adekwatną odpowiedzią na tak intymne, a zarazem intersubiektywne, ciałopisanie.
Ciało jako tekst uzmysławia również, że zarówno ciałopisanie, jak i ciałoczytanie, nie bazują jedynie na języku dyskursywnym, lecz dzięki medializacji pamięci w ciele, demaskują niewypowiadalność ciała. „Ciało jest naszym obnażonym niepokojem” (Jean-Luc Nancy, Corpus). Nie da się zwerbalizować emocji w taki sposób, by mieć poczucie totalnej przyległości słowa do uczucia. Szczególnie ból jest niewypowiadalny; ma on wyjątkowy potencjał do obnażania niemocy języka wobec doświadczania cierpienia.
Kwestii tej dotykają rysunki z serii Repozytorium, w których Dawidek opisuje własne zmagania z językiem, niemieszczenie się w nim, próby poszerzenia jego granic i poszukiwanie ekwiwalentów słownych dla cielesności. Zapiski zdają sprawę z rozczarowania językiem. Są świadectwem porażki logicznych systemów językowych wobec zadania opisu cielesności i emocjonalności. Sam termin repozytorium, pochodzący z łaciny, oznacza miejsce uporządkowanego przechowywania dokumentów, z których wszystkie przeznaczone są do udostępniania. Dawidek ucieleśnia to pojęcie, odnosząc się w tych rysunkach do perspektywicznego, ulotnego i fragmentarycznego charakteru własnej pamięci indywidualnej.
Artystka porównuje słowa polskie i angielskie, szukając najbardziej adekwatnych wzajemnie terminów. Odkrywa, że samo słowo ciało w języku angielskim ma zdecydowanie więcej znaczeń niż w polskim. Artystka kreśli diagramy emocji o sieciowych, krystalicznych strukturach, konfrontując ze sobą nazwy różnorakich doznań w kilku językach. Odkrywa przy tym nie tylko ich bezradność wobec chwytania stanów emocjonalnych w siatkę pojęć, lecz również wzajemną nieprzekładalność czy niekompatybilność. Niektóre języki okazują się bogatsze od innych; w pozostałych brakuje z kolei nazw wielu emocji funkcjonujących w pozostałych językach jako oczywiste. W każdym z rysunków Dawidek wątpi w język, pozostając bliżej ciała i poniekąd celebrując jego niewypowiadalność.
W serii Repozytorium artystka uruchamia także nieczytelność jako świadomie wybraną strategię (Magnus Wieland, Wiederaufgelegt. Zur Appropriation von Texten und Bücher in Büchern), by zwrócić uwagę na alternatywne formy dostępu do tekstów i motywować nowe rodzaje lektury. Uparcie szuka kontaktu z ciałem poprzez język i pismo, zdając sobie przy tym sprawę z nieusuwalnej szczeliny między tymi fenomenami i poruszając się w horyzoncie ich wzajemnej nieprzystawalności. Stąd zapisuje teksty warstwowo, piętrzy wersy jedne na drugich, kwestionując ich czytelność i grając z naturą mechanizmów pamięci, które zacierają eteryczne znaki zapisywane na woskowych tabliczkach naszych ciał.
Czasem Dawidek ledwie dotyka powierzchni papieru ołówkiem lub – przeciwnie – mocno go dociska, sugerując realną obecność piszącego ciała i podkreślając zmysłowo-czasowy wymiar ciałopisania. Jacques Derrida wskazuje, że w znaku pisanym tego, co idealne nie da się oddzielić od tego, co materialne, cielesne i zmysłowe (Anna Burzyńska, Dekonstrukcja, polityka i performatyka). Artystka potwierdza tę tezę każdym zapisanym słowem, pochodzącym z jej niewydanego tomiku poezji Naczynia połączone, zapoczątkowanego w roku 2010. Dawidek pyta, czy w pierwszej osobie liczby pojedynczej czasów wszystkich mówi bardziej ona sama czy jej ciało. Wątpliwość ta dotyka aporii, związanej z niemożnością oddzielenia ja od piszącego ciała. Akty ciałopisania mają moc spajania ja z ciałem. Z kolei ciałoczytanie transponuje to zjawisko na odbiorcę. Sztuka Dawidek dotyka napięcia pomiędzy ciałem a językiem, między językiem ciała a ciałem języka.
