Aallotar to również nazwa wielu fińskich statków, które na przestrzeni stuleci pływały pomiędzy rodzinnymi stronami przodków muzyków z duetu. Zarówno akordeonistka Teija Niku, jak i skrzypaczka Sara Pajunen grają fińską muzykę ludową od wczesnych lat. Niku, pochodząca z Haapavesi w Finlandii, uzyskała dyplom magistra na Akademii im. Sibeliusa na kierunku Muzyka Ludowa i z zespołem Grupa Balkan wygrała prestiżowy konkurs Konsta Jylha. Jej album Finsko Pajdusko był nominowany w kategorii Album Etno Roku w fińskiej wersji Nagród Grammy. Pajunen, jedna z „najambitniejszych i najwybitniejszych twórczyń fińskiej muzyki ludowej spoza Finlandii” otrzymała dyplomy konserwatoriów w Minneapolis i Helsinkach. Po studiach powróciła do Finlandii, aby zgłębiać tajniki muzyki ludowej z kręgów kulturowych swoich przodków. Założyła dwa objazdowe zespoły grające fińską muzykę ludową: Kaivama i Tango Pohjan Tähden. Jej współpraca z (mentorem/kolegą/fińskim skrzypkiem) Arto Järvelä jest „idealna… najbardziej autentyczna muzyka fińska kiedykolwiek nagrana w Stanach Zjednoczonych”. Fiński magazyn Pelimanni wydawany przez Instytut Muzyki Ludowej tak opisał brzmienie zespołu: „dźwięki pary skrzypiec unoszące się w powietrzu jak zapach letniego poranka”.
Valkyrien Allstars
Norweska grupa folkowo-rockowa. Muzycy akompaniują na tradycyjnych norweskich skrzypcach Hardanger do śpiewu głównej wokalistki. Grupa istnieje od 2002 r., a jej członkowie grają muzykę od najmłodszych lat. Zespół Valkyrien Allstars został laureatem nagrody GRAPPA za najlepszy debiut muzyczny, a ich płyta była nominowana do nagrody Spellemannprisen w 2007 r. Muzycy zostali też wyróżnieniu przez norweską organizację Folkelarm, która przyznała im tytuł Folkowego Muzyka Roku. W ciągu ostatniego roku muzycy koncertowali w całej Norwegii i odbyli trasy koncertowe obejmujące Irlandię, Szwecję, Holandię, Niemcy, Danię, Rosję, Ukrainę, Chiny, Czarnogórę, Słowację oraz Japonię. Wydali dotąd 4 albumy: Valkyrien Allstars (2007), To Måner (2009), Ingen Hverdag (2011), a ostatni Farvel Slekt Og Venner w 2014 roku.
Torgeir Vassvik to artysta z regionu położonego na samej północy Laponii – Gamvik w Norwegii, czerpiący energię i głębię szamanistycznych popisów wokalnych oraz rytuałów perkusyjnych z ekstremalnego klimatu i krajobrazu rejonu podbiegunowego. Tworzone przez niego obrazy dźwiękowe idealnie oddają niezwykłe, surowe piękno tego krajobrazu. Łącząc tradycyjny styl wokalny Saamów – joik ze śpiewem gardłowym, artysta adaptuje mistyczne techniki muzyczne do występów w XXI wieku. To niezwykle udana kombinacja elementów wschodu i zachodu.
Vassvik przeniósł dźwięki z północy Norwegii na sceny we Francji, w Polsce, Estonii, Japonii, na Węgrzech, w Anglii, Danii, Niemczech, Szwecji, Łotwie, Litwie, Rosji (w tym na Syberii), Belgii i Islandii. Tradycja joik jest więc nadal kultywowana…
„Torgeir Vassvik to wykonawca o niebywałym magnetyzmie i indywidualności – jeden z najbardziej fascynujących i dramatycznych współczesnych wokalistów joik. Jedyny w swoim rodzaju.” – Andrew Cronshaw (fRoots)
Fiński akordeonista Kimmo Pohjonen zdobył światową sławę dzięki zrewolucjonizowaniu muzyki, dźwięku i koncertów akordeonowych. Artysta posługuje się wykonanym na zamówienie elektronicznym instrumentem z interfejsem MIDI, głosem i efektami świetlnymi, kreując wyjątkowe, urzekające widowsko.
Twórczość tego wizjonera o niespożytej energii opiera się na wszelkich formach muzyki akordeonowej, obejmujących muzykę folk, taneczną, klasyczną, eksperymentalną, teatralną, rock i inne gatunki. Ważnym punktem kariery tego niezwykle kreatywnego i wszechstronnego muzyka były studia na Wydziale Muzyki Ludowej postępowej i innowacyjnej uczelni – Akademii im. Sibeliusa w Helsinkach.
W 2015 roku Kimmo Pohjonen wydał swój najnowszy album zatytułowany Sensitive Skin. Płyta zawiera kompozycje eksplorujące nowe terytoria i została nagrana z udziałem gości specjalnych.
Sensitive skin to pierwszy album, przy którym miałem wystarczająco dużo czasu na planowanie i nagrania w komfortowym dla mnie tempie i we własnym studio, dzięki czemu muzyka rozwijała się dokładnie tak, jak chciałem. Dodatkowym elementem, który odegrał istotną rolę w kształtowaniu i aranżowaniu materiału był śpiew moich córek – Inki i Saany. Jestem więc niezwykle zadowolony z rezultatów.(Kimmo Pohjonen)
Dagadana już od ośmiu lat znakomicie łączy elementy kultury ukraińskiej i polskiej za pomocą jazzu, elektroniki czy world music. Tym razem zespół zwrócił się w stronę dziś już nieco zapomnianej muzyki ludowej. Na nowej płycie znalazły się tradycyjne piosenki z różnych regionów Polski (m.in. z Kurpiowszczyzny i Wielkopolski), ludowe pieśni ukraińskie i łemkowskie, a także jeden wyjątkowy utwór nagrany po chińsku wspólnie z poznanym w Pekinie zespołem North Lab.
Trzon nowego albumu Meridian 68 stanowią ludowe utwory z Polski i Ukrainy. Artystki inspiracji szukały w różnych źródłach: u swoich bliskich, podczas warsztatów muzyki etnicznej, w książkach. Z kolei wschodni kierunek to wynik spotkania z niezwykłymi muzykami: Hassibagenem z Mongolii i Aiys Songiem z Chin podczas wizyty zespołu w Pekinie.
