Andrzej Mitan należy do wąskiego grona artystów polskich, których wielowątkowa i interdyscyplinarna twórczość wprowadza nowe jakości do szeroko rozumianej współczesnej kultury. W bogatym dorobku artysty, obecnego na rodzimej i europejskiej scenie artystycznej już od ponad 40 lat, można wyodrębnić kilka najważniejszych, moim zdaniem, pól twórczej aktywności: komponowanie i wykonywanie utworów muzycznych, twórczość w obszarze sztuk wizualnych, działalność na polu animacji i popularyzacji kultury oraz działalność kuratorska.
Jednak twórczość artysty w wielu przypadkach znosi ten, nie wolny od uproszczeń, podział i wymyka się jednoznacznym klasyfikacjom i kategoryzacjom. Bez wątpienia, jego strategię artystyczną najlepiej odzwierciedla praktyka transgresji, manifestująca się w swobodnym przekraczaniu granic dyscyplin i gatunków artystycznych. Współczesne praktyki artystyczne już dawno zniosły uświęcony estetyczną tradycją podział sztuk na rozwijające się w przestrzeni (sztuki piękne) i na rozwijające się w czasie (muzyka, literatura, teatr, film). Mitan jest artystą, którego twórczość sytuuje się właśnie w obszarze pomiędzy tymi sztukami, sam zaś chętnie łączy w jednym dziele różne dyscypliny przynależne różnym sztukom. Cechą większości dzieł Mitana jest zatem współistnienie warstwy dźwiękowej z warstwą wizualną, co powoduje, że posiadają hybrydyczny, heterogeniczny i performatywny charakter. To z kolei rodzi duże trudności w analizie i interpretacji sztuki artysty. Z pewnością pomocne okazuje się tutaj podejście interdyscyplinarne wsparte rekonstrukcją kontekstu artystycznego i społecznego okresu powstania utworu, które pomaga odczytać (miejmy nadzieję, bliskie intencjom autora) sensy jego dzieł, ich artyzm, ale też źródła inspiracji i związki z innymi dziełami, czy też nurtami, czyli umiejscowić prace autora w panoramie ówczesnej sztuki.
Mitan występuje także w różnych rolach, jest i artystą, kompozytorem i wykonawcą, performerem, „poetą dźwięku”, jak sam chętnie siebie określa, ale też i animatorem kultury czy kuratorem. Charakterystyczne dla niego jest manifestowanie swojej sztuki w obszarze zarówno poza- jak i instytucjonalnym, publicznym i prywatnym, oficjalnym i nieoficjalnym, w obszarze centrum i de-centrum. Znamienne jest związanie się autora na długi okres ze studenckim klubem Riviera Remont czy też aktywny udział w ruchu tzw. kultury niezależnej w latach 80.
Twórczość artysty rozwijała się w dwóch różnych dominantach kulturowych, nowoczesności i postmodernizmie, i dwóch różnych systemach polityczno-społeczno- ekonomicznych, w realnym socjalizmie i demokracji. Pierwszy okres, do około 1980 roku, to czas wyczerpywania się modernistycznego paradygmatu, który zostaje zastąpiony niebawem nowym – postmodernistycznym. W dekadzie lat 70., kiedy dominowały tendencje neoawangardowe, formowała się postawa artystyczna Mitana. W sztuce tego okresu niektórzy badacze wyróżniają dwie zasadnicze tendencje – sztukę idei i sztukę akcji. Na młodego artystę z pewnością wywarła inspirujący wpływ twórczość Johna Cage’a, natomiast późniejsze spotkanie i współpraca z Emmettem Williamsem, jednym z liderów Fluxusu, ruchu uważanego za spadkobiercę dadaistycznych koncepcji Duchampa czy Schwittersa, z pewnością pogłębiło zainteresowanie poezją wizualną i performansem. Twórczość Mitana od początku umiejscawiała się na obrzeżach neoawangardowych idei i praktyk.
Obszarem szczególnej aktywności autora jest szeroko rozumiana muzyka. Mitan występuje tutaj w dwojakiej roli – kompozytora i wykonawcy. Począwszy już od przełomu lat 60. i 70., związany był z ruchem muzyki alternatywnej (poszukującej i eksperymentującej), offowej. Był członkiem i liderem wielu grup muzycznych, z których najciekawsza była Onomatopeja. Wtedy też rozpoczął swoje kompozytorskie eksperymenty, traktując dzieło muzyczne jako otwarty twór dźwiękowy, w założeniu aleatoryczny, chętnie wykorzystując w swej praktyce twórczej improwizację, i traktując fizyczne wykonanie utworu jako rodzaj spektaklu, mającego cechy performansu. Jednak najwartościowszym osiągnięciem, patrząc z perspektywy lat, wydaje się stworzenie przez Mitana własnej, unikatowej w polskiej muzyce alternatywnej, filozofii utworu muzycznego i sposobu jego wykonania, inspirowanej teorią i praktyką artystyczną Johna Cage’a i Roberta Filliou, wpływowych postaci międzynarodowego ruchu artystycznego Fluxus, którego uczestnikiem będzie też i sam artysta. Mitan tworzy oryginalny system poezji dźwiękowej (jakkolwiek to określenie jest nieostre), próbując łączyć w nim dwie przeciwstawne determinanty – otwartość na improwizację i dążenie do nadania utworowi pewnej, z góry założonej struktury. Te założenia wpłynęły na kształt późniejszych kompozycji, których zakres był ustrukturyzowany, natomiast w jego obrębie możliwa i pożądana była improwizacja, np. Polski poemat dydaktyczny (2004).
Sam też stworzył kilka kompozycji – poematów wizualnych, jak np. Zymulet (2003), przypominający wizualnie obraz abstrakcyjny o rygorystycznej kompozycji. Wcześniej znacznie był autorem kilku „poetyckich” performansów, jak np. Literakcje (1986), czy Niepodległa granatowa rurka (1991). Z czasem autor zaczął traktować wykonywanie, zwłaszcza publiczne, swoich utworów jako rodzaj także wizualnego, a nie tylko dźwiękowego doświadczenia.
