„Monumentalne instalacje futurologicznych dystopii miejskich wykonane z różnorodnych materiałów – od gruzu, gazet, styropianu po rysunki na papierze – emanują alienacyjną pustką, są niejako surowym szkieletem miasta wyczyszczonego z ludzi, wizją zimnej struktury cywilizacji. Rozbudowane sieci tekturowych rur, przeplecione śladami po człowieku (garnki, hełmy, zdekomponowane meble, fragmenty obiektów), przypominają makietę współczesnego miasta – bulgoczącej kanałami, zaszyfrowanej elektronicznie metropolii, która alienuje się od ludzi, ewoluuje w wirtualny znak, rozpikselowany kod, czytelny jedynie jako schemat nowoczesności.
Miasto staje się abstrakcyjnym tworem odzwierciedlającym idee ekonomiczne i architektoniczne w makroskali – na wykresie. Nie ma tam ludzi z krwi i kości, barów, salonów fryzjerskich, żywej tkanki społecznej. Estetyka zdehumanizowanego pejzażu uobecnia centra, wokół których koncentrują się współczesne metropolie – władzy, postępu technologicznego, kapitalizmu, korporacji. Metropolia to samoistna maszyna, która multiplikując się w nieskończoność jak wirus, wymazuje człowieka i żyje sama dla siebie.
Murale z czarnej taśmy ukazują współczesne techniki obiegu informacji. Komunikacyjny szum niektóre fakty odsłania, inne zakrywa, zaciemnia. W erze postprawdy nie istnieje już przekaz źródłowy, każdą treść można do woli modyfikować, manipulując tym, co zostanie wyjawione, odsłonięte, i tym, co zalepią złogi czarnej taśmy, medialne sztuczki dezinformacji. Wiedza przestaje być obiektywną materią, ulega nieustannej rekonfiguracji, deformacji, przekształceniu.
Arka wykonana z pieniędzy ukazuje, jakim falsyfikacjom ulega idea uniwersalnej wspólnoty – zwierzęta, które na niej są, to jedynie wizerunki umieszczone na banknotach i monetach. To, co ludzkość chciałaby ocalić po katastrofie ekologicznej, do której wściekle dąży, to kapitał wirtualny: gatunki zwierząt i roślin przetransferowane w aktywa finansowe.
Seria landartowych wideo rejestrujących akt tworzenia malunków wodą na skale, wyświetlana na surowej ścianie elektrowni, zadaje pytania o modalność medium sztuki. Nie wiadomo właściwie, co jest tu dziełem – czy dokumentacja wideo, czy werystyczny zapis powolnego ruchu natury, czy wreszcie samo działanie performatywne, taniec pędzla zmoczonego w wodzie na nagrzanej skale tarczy kanadyjskiej, gdzie kiedyś Indianie kreślili swoje piktogramy i petroglify. Water Drawings dają nam kontemplatywny wgląd w ideę natury, jednocześnie krytycznie przyglądając się formalnym ograniczeniom współczesnej sztuki, nieustannemu ruchowi między definicyjnymi fundamentami medium i obiektu.”
Michał Łukaszuk
Blue Republic to grupa dwojga polsko-kanadyjskich artystów urodzonych i wykształconych w Polsce: Anny Passakas i Radosława Kudlińskiego, którzy wspólnie realizują projekty od 1992 roku. Studiowali w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, na Uniwersytecie Jagiellońskim, Kings’ College London University, School of Oriental and African Studies w Londynie oraz na Uniwersytecie Toronto (filozofia, sztuki wizualne, religioznawstwo, filologia). Artyści dzielą czas między Polskę a Kanadę. Nazwa grupy wywodzi się od Kleinowskej ultramaryny (Blue) oraz platońskiej idei republiki. Wystawa Made in Blue Republic to kompleksowa prezentacja działań artystycznych tego duetu.
Made in Blue Republic
Od 17 marca do 4 maja 2017 roku
Kuratorka: Monika Szewczyk
Galeria Arsenał w Białymstoku
