Zawarta w tytule wystawy filozoficzna zbieżność przeciwieństw jest świadomą próbą artystycznego przedstawienia równoczesności przeciwnych zdarzeń, postaw i tendencji estetycznych. „Morze i góry” – dwa bieguny, dwa synonimy skrajności pojęć, dwa odrębne środowiska artystyczne, dwie odrębne linie zamykające lub otwierające horyzonty. Dychotomia, która w wymiarze estetycznym nie ogranicza, a inspiruje i rozwija.
„Góry i morze” – zestawienie twórczości kobiet artystek z „antypodów” geograficznych polskiej sztuki współczesnej, pozwala poszukiwać w różnorodności postaw i estetyk tego, co wspólne, co jednoczy w buncie i afirmacji. Świadomy wybór kobiet tworzących, ze środowiska trójmiejskiego i zakopiańskiego, nie posiada żadnych łatwych kontekstów, związanych z nurtami społecznymi tzw. „female art”. Co Je łączy? Jaka energia przyciąga obydwa bieguny? Kryterium doboru stanowi jedynie wartość artystyczna, która nie jest zdeterminowana płcią, ani obowiązującymi trendami.
Marta Branicka. Rzeźbiarskie poszukiwania Marty Branickiej, inspirowane naturą, są próbą równorzędnego budowania form, struktur i systemów, za pomocą współczesnego języka środków, technologii i materiałów artystycznych, przez co zyskują nowy wymiar znaczeń i funkcji. Struktury i formy Marty Branickiej kształtowane w ceramice i metalu przenoszą ze świata Natury za pomocą swoistej „transkrypcji artystycznej” kanon pojęć, symboli i form w świat Kultury, nie gubiąc (co bardzo istotne) w tym procesie sublimacji ich pierwotnego znaczenia.
Ewa Dyakowska-Berbeka. Tradycyjna koncepcja collage’u w cyklach malarskich i graficznych Ewy Dyakowskiej-Berbeki staje się niezwykle osobistą przypowieścią o losie, drodze i relacji z absolutem. Środki formalne, swoboda kreacji, dobór motywów i cytatów jeszcze bardziej podkreślają duchowość podmiotu lirycznego. Tematyka i metoda artystycznej narracji wiarygodnie i czytelnie ujawnia reprezentowaną przez autorkę hierarchię wartości i duchowe, często tragiczne, źródła inspiracji i ekspresji twórczej.
Małgorzata Kręcka-Rozenkranz. Realizacje Małgorzaty Kręckiej-Rozenkranz to odkrywcze, analityczne i emocjonalne poszukiwanie symboli dla osobistych mitologii, nasyconych ezoteryczną iberoamerykańską poetyką, których źródłem są obszary dalekie od idyllicznych stereotypów ikonograficznych kultury śródziemnomorskiej. Jej prace cechuje uważna i baczna narracja, prowadzona wrażliwą kreską, oraz studyjny rysunek, połączony z niepokojącą ekspresją koloru nieznanych rytuałów.
Grażyna Kręczkowska. W jej malarstwie dynamika gestu ujawnia kategorię świadomych i podświadomych emocji. Niezwykle wyszukana materia „malarskiej lawy” jest w permanentnym, płynnym procesie, jeszcze przed ostateczną, nieodwracalną krystalizacją. Wewnętrzna logika kreacji formy w obrazie jest tylko częściowo świadoma i przewidywalna, a jej odczytanie zależy od indywidualnej wrażliwości widza.
