Ponowne zetknięcie z południem Francji w 1917 roku, zaowocowało rozjaśnioną i nasyconą paletą barwną. Kisling ocierał się wówczas o doświadczenia fowistów. Malował rozliczne pejzaże w Saint-Tropez, Sanary-sur-Mer i Marsylii. Coraz częściej podejmował także kompozycje figuralne o mizerabilistycznym zabarwieniu. Tematami tych przedstawień były opuszczone dzieci, Cyganie oraz biedacy.
W przededniu lat dwudziestych, Kisling analogicznie do tendencji znanych jako „retour à l’ordre” wprowadzał zmiany w swoim malarstwie. André Salmon pisał o nim:
Nie chcąc skończyć równie marnie, jak niektórzy realiści, od początku wyznacza materii nową rolę, podporządkuje ją sobie wskrzeszając stary, poetycki mit. Można pokusić się o zdefiniowanie jego osobowości za pomocą określenia: naturalizm zorganizowany […] Oko tego malarza jest czarnym lustrem, w którym nic nie ulega deformacji w sposób przypadkowy.
Choć współczesna mu krytyka, na łamach prasy przypisywała mu niekiedy konotacje z dawnym malarstwem holenderskim oraz odwoływanie się do XIX-wiecznej twórczości Ingresa, Kisling wypracował własny oryginalny styl. Emaliowe lśnienie, precyzyjna giętka linia, a nade wszystko pewna zmysłowość, towarzyszyły rozlicznym aktom i portretom pędzla Kislinga. Zauważono także pewną manierę w sposobie malowania oczu o migdałowatych kształtach, z czasem w nienaturalny sposób powiększanych. Portretowane postacie upozowane w dość sztywny sposób malowane były na tle pejzażu, czy też płaskiej, niekiedy udrapowanej przestrzeni. Artysta pieczołowicie studiował karnację cygańskich chłopców, czy dziewcząt z Maghrebu. Wprowadzał niekiedy tematykę ludową poprzez stroje bretońskie, polskie, rumuńskie czy holenderskie – noszone przez jego modelki. Malarstwo Kislinga nie stroniło od dekoracyjności w portretach, czy pejzażu, czy w martwych naturach. Szczególne znaczenie w tym względzie miały zwłaszcza kompozycje kwiatowe, które artysta chętnie malował.
Niezwykła osobowość Kislinga pełna radości życia i radości tworzenia przyniosła mu szerokie uznanie. Kisling w dużym stopniu ukształtował legendę bohemy XIV dzielnicy Paryża. Słusznie zatem nazywano go niekiedy „Księciem Montparnasse’u”. Artysta zmarł 29 kwietnia 1953 roku w swoim domu w Sanary-sur-Mer, pozostawiając po sobie olbrzymią spuściznę malarską, rysunkową i graficzną.
(Tekst: Artur Winiarski)
Kisling
Od 14 marca do 14 kwietnia 2018 roku
Miejski Dom Kultury w Mińsku Mazowieckim
