Projekt wystawienniczy Niewyczerpalność ma na celu wypracowanie nowej hybrydycznej formuły prezentacji dźwięku w galerii – nie wpisuje się w ramy zinstytucjonalizowanego sound artu, ale raczej pogłębia refleksję nad konwencjonalnymi scenariuszami takimi jak koncert, performans i environment. Podejmowane działania mają doprowadzić do usytuowania odbiorcy w roli sprawczego podmiotu, a zarazem wyeksponować afektywne właściwości przestrzeni galeryjnej i stworzyć w niej nową sytuację społeczną.
W ramach projektu odbędzie się sześć występów, których celem jest zaburzenie dotychczasowych relacji przestrzenno-społecznych i otwarcie publiczności na nowe sposoby postrzegania dźwięku.
Pojęciem wyznaczającym sferę kontekstową całego przedsięwzięcia jest przestrzeń i praktyki związane z jej opisem i użytkowaniem. Galeria, poddana specjalnej aranżacji, stanie się miejscem w pełni modułowym i przekształcalnym. W nawiązaniu do założeń architektury otwartej wykreowane otoczenie będzie podatne na nieustanne modyfikacje, pozostawiając użytkownikom swobodę w określeniu przeznaczenia poszczególnych elementów. Tak przygotowane środowisko stanie się polem do eksperymentów muzycznych, polegających na radykalnym przeobrażeniu sytuacji scenicznej.
Działania artystyczne prezentowane w ramach Niewyczerpalności można określić jako przykłady tzw. postawy postawangardowej. Pozwala to na nowo podjąć rozważania nad słynną dychotomią w rozwoju muzyki współczesnej: podziału na muzykę awangardową i eksperymentalną. Awangarda jest tu rozumiana jako dążenie do wytworzenia oryginalnych, nowych środków wyrazu w obrębie określonego medium. Eksperymentalizm stanowi natomiast tendencję ukierunkowaną na radykalne rozbijanie granic pomiędzy mediami.
Artyści zaproszeni do udziału w projekcie kojarzeni są z praktyką eksperymentalną. W działaniach dystansują się od ideałów nowoczesności. Podkreślają sceptyczny stosunek wobec myślenia utopijnego, pojmowanego jako skłonność do wyznaczania nowych norm i paradygmatów, rozumianego jako w pełni dookreślonego i „wyczerpanego”. Ich twórczość cechuje niegotowość – poszczególne realizacje nie przyjmują ostatecznej formy i nie zamykają się w obrębie określonej dyscypliny ani nie roszczą sobie pretensji do zmiany rzeczywistości. Poszczególne działania będą się odwoływać do wielkich tematów sztuki awangardowej (m.in. maszyny i nowego człowieka), prezentując krytyczne sposoby ich problematyzowania.
Terminarz występów:
- 13.04 – Scott Cazan
- 27.04 – Mario de Vega
- 10.05 – Ryoko Akama
- 26.05 – Koen Nutters
- 09.06 – Alessandro Bosetti
- 23.06 – Yun Ingrid Lee
Scott Cazan
Requiems (2018)
Cykl utworów na elektronikę, skrzypce i głos, które w przewrotny sposób nawiązują do formy requiem. Koncentrują się na zagadnieniu tranzytywności – przechodzeniu z jednego stanu do drugiego, pozostawiając resztki wspomnień i śladów. Kompozycje rozpisane są jako partytury tekstowe zawierające elementy indeterministyczne.
Scott Cazan – kompozytor, programista i artysta dźwiękowy pochodzący z Los Angeles. Funkcjonuje w sferze eksperymentalnej muzyki elektronicznej, zajmując się cybernetyką oraz zjawiskami wynikającymi z interakcji człowieka i technologii cyfrowej. Jego prace często polegają na wykorzystywaniu sieci sprzężeń zwrotnych, w których zakłócenia i elementy chaotyczne pełnią funkcję katalizatora dla powstających form artystycznych. Występował z takimi twórcami jak Ulrich Krieger, Mark Trayle, Michael Pisaro, Carmina Escobar, Carole Kim, Casey Anderson. Jego muzykę można usłyszeć na płytach wydanych przez A Wave Press, Khalija Records, Care Of Editions i Edition Wandelweiser.
