Mario de Vega
Vertical (2017–)
Performans o quasi-fluxusowym charakterze, którego przebieg polega na układaniu na sobie obiektów wykorzystywanych do generowania dźwięków, prowokując zawalenie się całej konstrukcji. Warstwę muzyczną tworzą surowe impulsy elektroniczne łączone z rozproszoną aktywnością akustyczną wynikającą z reakcji chemicznych, wahań napięcia i gwałtownych zmian przebiegu sygnału.
Mario de Vega – autor instalacji site-specific, rzeźb oraz projektów muzycznych. Przykłada dużą wagę do ograniczeń percepcyjnych i fizyczności aktu słuchania, w innowacyjny sposób zajmując się materialnością dźwięku oraz estetycznym potencjałem niestabilnych aranżacji. Był gościnnym artystą i wykładowcą na Universität der Künste Berlin, Internationales Musikinstitut Darmstadt, Technische Universität Berlin, École Nationale Supérieure des Beaux Arts de Paris, Centro de Diseño, Cine y Televisión, KW Institute of Contemporary Art, Laboratorio Arte Alameda, Kyushu University, Tama Art University, Universität für angewandte Kunst Wien i Harvestworks Digital Media Arts Center. Jego prace wystawiano w Meksyku, Ameryce Północnej, Chile, RPA, Indiach, Korei Południowej, Chinach, Rosji, Japonii i całej Europie. Mieszka i pracuje w Berlinie i Meksyku.
Ryoko Akama
odds and ends (2018)
Działanie site-specific zmierzające do zniesienia granicy między tradycyjną formułą koncertu a rzeźbą dźwiękową, badające architektoniczne właściwości przestrzeni przekształcane w element żywego doświadczenia.
Ryoko Akama – kompozytorka i artystka dźwiękowa, która w swojej działalności porusza problematykę ciszy, percepcji przestrzeni i czasu, niestandardowej notacji muzycznej. Jako dawna studentka Éliane Radigue wyraźnie nawiązuje do tradycji redukcjonistycznych oraz kontemplacyjnych doświadczeń dźwiękowych. Podczas występów używa niepozornych obiektów codziennego użytku (takich jak balony lub butelki), tworząc drobne zdarzenia uosabiające założenia estetyki small music. Prowadzi wytwórnię płytową Melange Edition, a także Mumei Publishing – wydawnictwo zajmujące się upowszechnianiem partytur tekstowych.
Koen Nutters
Piece with Memories (2017)
Modułowa kompozycja przeznaczona dla dowolnej liczby wykonawców. Głównym konceptem organizującym strukturę utworu jest przenikanie się precyzyjnie rozpisanych ciągów dźwięków o określonej wysokości z partiami recytatywnymi, które odnoszą się do ważnych zdarzeń, miejsc lub osób z życia muzyków biorących udział w koncercie.
Koen Nutters – holenderski kompozytor i instrumentalista, funkcjonujący w sferze post-Cage’owskiej muzyki eksperymentalnej. Absolwent Królewskiego Konserwatorium Muzycznego w Hadze oraz Konserwatorium Muzycznego w Amsterdamie. Od 2010 roku prowadzi zespół Konzert Minimal, którego repertuar stanowią głównie utwory kompozytorów związanych z kolektywem Wandelweiser. Udziela się też w takich projektach muzycznych jak The Pitch (z Mortenem Olsenem, Michaelem Thieke i Borisem Baltschunem) czy Post-Music Ensemble (z Lucio Capece, Heather Frasch i Josephem Kudirką). Organizator cyklu koncertów DNK-Amsterdam. Mieszka w Berlinie i Amsterdamie.
Alessandro Bosetti
Plane/Talea (2016–)
Projekt Plane/Talea stanowi wyraz zainteresowań artysty wokalną muzyką polifoniczną. Jego celem jest stworzenie „chóru niemożliwego” w wyniku samplowania tysięcy próbek głosowych i przeobrażania ich w rodzaj polifonicznych tekstur. Poszczególne głosy, które stanowią budulec utworów, są rozbijane na drobne cząstki, a następnie układane w większe partie, cechujące się takim stopniem skomplikowania, że tradycyjny chór nie mógłby ich zaśpiewać.
Alessandro Bosetti – kompozytor, performer i artysta dźwiękowy. Większość jego prac odnosi się do kwestii muzyczności języka mówionego i dźwiękowych aspektów komunikacji werbalnej, zwłaszcza nieporozumień i problematyki tłumaczenia. Znacząca część jego utworów to kompozycje na głos i elektronikę. Komponował na zamówienie m.in. GRM w Paryżu, Roulette czy The Stone w Nowym Jorku, Cafe OTO w Londynie, WDR Studio Akustische Kunst w Kolonii czy Deutschland Radio Kultur w Berlinie, a także innych instytucji w Europie, Azji i Stanach Zjednoczonych. W ostatnich latach został uhonorowany takimi nagrodami jak Phonurgia Nova (2012), IDAF (2013) i Ars Acustica (2015).
Yun Ingrid Lee
Loss, Dust, Noise (2016)
Only Edison Could Speak to the Dead (2015)
Rozszerzona wersja performatywnego wykładu Loss, Dust, Noise dotyczy zagadnienia technologii rejestrowania dźwięku oraz zjawisk (psycho)akustycznych w kontekście zmian tożsamości. Artystka koncentruje się na tym, jak te elementy odwołują się do rozpadu granic w warstwach szumu, jednocześnie prowadząc intertekstualny dialog z twórczością Alvina Luciera.
Only Edison Could Speak to the Dead to performans dźwiękowy, którego założenia oparte są na dialektyce ciszy i hałasu. Do stworzenia wielowarstwowej, polirytmicznej kompozycji zostaną wykorzystane specjalne płyty winylowe, na których nie utrwalono żadnych dźwięków, papier ścierny oraz zestaw przenośnych gramofonów.
Yun Ingrid Lee – artystka i kompozytorka pochodząca z Hongkongu. Jej prace dotyczą zjawisk akustycznych i technologii medialnych, koncentrując się na analizie stosunków władzy oraz takich zagadnieniach jak hybrydyczność, porażka czy zbiorowe praktyki słuchania. Wydaje swoją muzykę nakładem wytwórni płytowych Another Timbre, Innova Recordings i The Lab. Jest też autorką cyfrowej publikacji pt. Poetics and Politics of Erasure, która została udostępniona na portalu oneacre.online.
Niewyczerpalność
Kurator: Paweł Szroniak
Wernisaż: 13 kwietnia 2018 roku, godz. 18.00
Czas trwania wystawy: od 14 kwietnia do 24 czerwca 2018 roku
Galeria Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki, Galeria Dolna
