Owdowiała kobieta wychowuje samotnie agresywnego syna. Chłopak ma piętnaście lat i cierpi na ADHD. Wspólnie próbują związać koniec z końcem i stawić czoła problemom. Nieoczekiwanie w ich życiu pojawia się Kyla, tajemnicza sąsiadka mieszkająca po drugiej stronie drogi. Dziewczyna sprawia, że w życiu matki i syna znów pojawia się nadzieja na lepszą przyszłość.
Od czasów mojego debiutu opowiadam o miłości. […] Mówiłem po angielsku i gadałem bzdury. Zawsze tak jest, kiedy o czymś mówisz. Zawsze istnieje ryzyko, że powiesz bzdurę. Dlatego właśnie zawsze trzymam się tego, co wiem. Albo tego, co jest – mniej lub bardziej – mi bliskie. Poruszam tematy, które znam na wskroś albo o których wiem wystarczająco dużo. Tak jak znam przedmieścia, na których dorastałem, tak jak wiem, czym jest strach przed innymi lub czym jest stracony czas, który poświęcamy miłości, chociaż wiemy, że ta nigdy się nie spełni. Są to tematy niezwykle mi bliskie, o których daję sobie prawo głośno mówić. Ale najwięcej wiem o swojej matce, która jest dla mnie największą inspiracją. Mówiąc to, mam na myśli matkę w ogóle, figurę, którą reprezentuje. To do niej zawsze wracam. To ją chcę widzieć jako zwyciężczynię każdej bitwy. Jej chcę udzielać porad, żeby mogła rozwiązać swoje problemy. To dzięki niej zadaję sobie wiele pytań. To jej krzyk chcę słyszeć, kiedy panuje cisza. To ona ma mieć rację, kiedy wszyscy się mylą. Ostatnie słowo należy zawsze do niej. Kiedy przygotowywałem Zabiłem moją matkę, czułem, że chcą ją ukarać. Teraz, pięć lat później, poprzez Mamę szukam jej zemsty. Może lepiej nie pytajcie – Xavier Dolan o filmie Mama.
Film jest historią relacji trojga osób: Diane Die Després (Anne Dorval), matka Steve’a, urodzona wojowniczka. Trzy lata temu została wdową. Po tym, jak jej jedyny syn został umieszczony w ośrodku wychowawczym, musiała na nowo poukładać swoje życie. Chociaż sprawia wrażenie nastoletniej księżniczki, jest bardzo dojrzała, co objawia się w sytuacjach, kiedy musi zadbać o edukację syna i jego przyszłość.
Nie poddaje się, kiedy w jej życiu pojawiają się sytuacje kryzysowe. Potrafi stawić czoła problemom. Obdarzona porywczym temperamentem, emanuje seksualnością na każdym kroku. Posługuje się rubasznym językiem, nad którym stara się zapanować, kiedy przebywa w obecności syna. Chce mu zaimponować, ale częściej wychodzi na komiczną i głośną. Ale to tylko pozory. W środku Die jest kobietą niezwyciężoną, która nigdy nie przyjmuje nie jako ostatecznej odpowiedzi.
Steve Després (Antoine Olivier Pilon) – odkąd jego ojciec zmarł, rozpoczęła się jego wędrówka po ośrodkach dla trudnej młodzieży. Wreszcie wrócił pod matczyne skrzydła. Jednak jego miłość do niej wyrażana jest w niewłaściwy sposób, co czyni z niego prawdziwie problematycznego antybohatera.
Próbując dostosować się do spokojnego życia z matką, Steve tęskni jednocześnie za przeszłością, w której obecny był jego ojciec. Ta tęsknota powoduje, że nie potrafi zbudować z rodzicielką właściwej relacji. Niszczy wytworzone więzi, nieustannie się alienując. W żaden sposób nie zmienia to jednak faktu, że Steve dla Die zrobiłby wszystko.
Kyla (Susanne Clement), sąsiadka rodziny Després. Wskutek nieokreślonej traumy przestała się do kogokolwiek odzywać. Kyla jest urlopowaną nauczycielką, która właśnie wprowadziła się do miasta. Jej dni są ciche i długie. Nawiązanie dialogu z mężem i córką okazują się dla niej niemożliwe.
Kiedy poznaje sąsiadkę i jej syna, coś w niej pęka. Jej chłodne usposobienie i bojaźliwość zanikają, powoli odzyskuje zdolność mowy, na jej twarzy znów zaczyna gościć mimika. Każdy kolejny dzień spędzony w towarzystwie Die i jej syna sprawia, że Kyla zaczyna coraz bardziej oddalać się od swoich problemów i niepokojów. Ale czy kobieta będzie naprawdę gotowa porzucić swoją rodzinę na rzecz innej?
Mama wydaje się filmem ponurym, z którego emanuje jednak blask i ciepło. To publiczność musi sama rozstrzygnąć, jak chce go postrzegać. Zależało nam przede wszystkim na tym, żeby nie sugerować widzom, co mają myśleć ani co mają czuć. Skąpanie filmu w szarościach i mgle było działaniem oczywistym. Marzyłem o znalezieniu dla Die i Steve’a radosnego miejsca do życia, gdzie wszystko stanie się możliwe. Pamiętam, jak zarzekałem się sam przed sobą, że zrobię wszystko, żeby moi bohaterowie wyglądali i brzmieli tak, jak prawdziwi ludzie z przedmieść, na których sam dorastałem. Nie chciałem, żeby byli karykaturami moich sąsiadów, tylko nimi samymi. Operator był zobligowany do tego, żeby unikać oczywistych środków, przy pomocy których buduje się atmosferę przygnębienia. Kluczowe było dla mnie to, aby z Mamy na każdy możliwy sposób promieniowała odwaga i przyjaźń – Xavier Dolan o warstwie wizualnej filmy Mama.
Xavier Dolan – Mama
Premiera: 17 października 2014 r.
Dystrybucja: Solopan
