Picasso piosenki i Książę ciemności
Jaka jest książka napisana przez brytyjskiego wykładowcę akademickiego, która chciałaby być analizą porównawczą twórczości Boba Dylana i Leonarda Cohena? Już samo tłumaczenie tytułu może wprawić w konsternację.
Artykuły autora
Anna Michalik
ANNA MICHALIK – doktorantka na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Interesuje się literaturą XX i XXI wieku, nową polską fantastyką oraz religioznawstwem.
Ad fontes
Wydaje się, że szczupła książeczka ze spokojną, stonowaną okładką kusi powrotem do dobrze znanego mitu Odyseusza. Daje pozór przestrzeni bliskiej i oswojonej. Nic bardziej mylnego. Choć Zagroda zębów ma niewielką objętość, to zawarty w niej tekst jest gęsty i złożony; posiada przy tym wiele odnóg, w których można się zagubić tak łatwo, jak w labiryntach ulicy Krokodyli.
Zawsze chodzi o coś więcej
Stanisław Czycz – bo o nim mowa – przez wiele lat pozostawał poza głównym kręgiem świadomości czytelniczej, dokąd zepchnęły go hermetyczność własnych utworów oraz ich (wtedy często niezrozumiane) nowatorstwo. Od kilku lat ma miejsce renesans jego twórczości; wznowień doczekują się nawet mniej znane utwory pisarza.
Patrzeć jak dziecko
Zbiór opowiadań Pan B. zdziwił się nieco, ale nie widział powodu, by negować fakty to pierwsza książka dosyć tajemniczego autora – Zbigniewa Naszkowskiego. Czytelnik tego literackiego debiutu w obliczu zamierzonego braku informacji na temat jego twórcy niejako zmuszony jest do wyzbycia się wszelkich zapośredniczonych bądź przedwczesnych sądów, jakie mógłby mieć względem autora.
Pisarstwo bez przymiotników
Kiedy 16 lipca 1962 roku zginął śmiercią tragiczną w falach Bałtyku, miał zaledwie 28 lat. Pozostawił po sobie żonę, dwóch synów i kilkanaście zeszytów zawierających jego literacką spuściznę.
Obietnica zbawienia
To stanowi największą zaletę i zarazem wadę tej księgi – totalność, która imponuje, ale jednocześnie przytłacza, sprawiając, że niewprawny czytelnik zbyt łatwo gubi się w wielowątkowej opowieści, gdzie bohaterowie zmieniają imiona niemal tak często, jak Jakub Frank wyznanie. Również natarczywe próby pożenienia wielu często aż nazbyt odległych od siebie myśli (by wspomnieć chociażby trzy wielkie religie) nie zawsze wychodzą jej na dobre. Choć pisarka tak usilnie postuluje tezę o doskonałości form nieprecyzyjnych, to nierzadko sama wpada we własne sidła.