Tytułowymi bohaterami projekcji Krzysztofa Wodiczki są imigranci, którzy – nie będąc u siebie – pozostają wiecznymi gośćmi. Inni, obcy – to pojęcia kluczowe w praktyce artystycznej Wodiczki, zarówno w projekcjach, pojazdach, jak i w zaawansowanych technologicznie instrumentach dających możliwość komunikowania, wypowiedzenia się, zaznaczenia swojej obecności w przestrzeni publicznej tym, którzy pozbawieni praw, pozostają niemi, niewidoczni, bezimienni.
To, z jednej strony, Inny w sensie psychologicznym, to ten, który jest we mnie, nie swój, obcokrajowiec. Ten, wobec którego określa się tożsamość na zasadzie zaprzeczenia, że nie jest się innym tylko swoim. Ale każdy z nas może stać się Innym, znaleźć się w takiej sytuacji jak oni. Bo to ich sytuacja jest inna i sprawia, że wydają się nam inni. Każdy z nas mógłby znaleźć się po drugiej stronie, za oknami projekcji. (Krzysztof Wodiczko)
Projekt wcześniej został pokazany w Pawilonie Polskim na 53. Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Wenecji w 2009 roku. W wydanym w związku z prezentacją podczas Biennale w Wenecji katalogu Komisarz Pawilonu Polskiego i Dyrektor Zachęty Narodowej Galerii Sztuki dr Agnieszka Morawińska napisała: Wielkim sukcesem artysty jest to, że potrafił w tylu miejscach, w rozmaitych punktach świata, wśród różnych historii i kultur, dotknąć miejsc bolesnych i poprzez monumentalne projekcje ukazać je wielkiej liczbie ludzi. I nie inaczej było z Gośćmi w Wenecji. O projekcie Krzysztofa Wodiczki pisały wszystkie ważne dzienniki światowe, od Corriere della Sera, przez Le Figaro, Le Monde, ABC, The Sunday Times, Boston Globe, Die Tageszeitung po New York Times. Wiele miejsca najnowszemu projektowi artysty poświęciła prasa branżowa.
Temat pracy związany z zagadnieniem wielokulturowości i obcości, dotyka jednego z najbardziej żywotnych problemów współczesnego świata, zarówno w skali globalnej, jak w ramach jednoczącej się Europy; jest istotny dla polityki unijnej, w której dyskurs akceptacji i legalizacji łączy się z procedurami regulacji ruchów migracyjnych. Autor współpracował z imigrantami przebywającymi w Polsce i we Włoszech, pochodzącymi z różnych regionów świata: z Czeczenii, Ukrainy, Wietnamu, Rumunii, Sri Lanki, Libanu, Bangladeszu, Pakistanu czy Maroka.
W katalogu Goście Bożena Czubak pisze:
W sekwencji, w której wszystkie projekcje przedstawiają sceny mycia okien przez imigrantów, jeden z nich parokrotnie zbliża twarz do szyby, usiłując bezskutecznie zajrzeć do środka. Imigranci, którzy nie będąc u siebie, pozostają wiecznymi gośćmi to tytułowi bohaterowie całej projekcji. Oglądamy ich rozmawiających między sobą lub przez telefon, w epizodycznych scenach na ulicy, podczas oczekiwania na pracę i zajętych myciem lub remontowaniem okien. Sylwetki tych ostatnich, przesuwające się w górę lub w dół, widoczne są na różnych poziomach: jedne stojące za oknami na poziomie widza, inne pracujące z podwyższenia drabiny lub na platformie podnośnika, jeszcze inne opuszczające się na linach. Lekko zamglony charakter emitowanych obrazów ogranicza czytelność postaci i scen rozgrywających się za matowymi szybami. Niewyraźne, na przemian pojawiające się i zanikające postaci są trudne do rozpoznania.
Cały scenariusz jest efektem wielogodzinnych spotkań i rozmów z imigrantami w Rzymie i Warszawie, pod których wpływem artysta skorygował początkowy zamysł przedstawienia pracujących we Włoszech przybyszów z Polski i Europy Wschodniej. Bieżąca sytuacja, napięcia wokół kwestii migracyjnych, restrykcyjne regulacje wprowadzane przez państwa członkowskie Unii Europejskiej uszczelniającej swoje granice, dramatyczna sytuacja nielegalnych imigrantów po części związana z kryzysem ekonomicznym i wzrostem antyimigracyjnych nastrojów skierowały uwagę Wodiczki na doświadczenia imigrantów przekraczających granice Europy.
W Gościach Wodiczko łączy doświadczenia wcześniejszych projekcji we wnętrzach galerii lub muzeów otwierających zamknięty świat sztuki na świat zewnętrzny, z performatywnym charakterem projekcji zewnętrznych, które pozwalały uczestnikom animować fasady budynków publicznych obrazami swoich twarzy lub rąk i ożywiać je dźwiękami swoich głosów.
Krzysztof Wodiczko urodził się w Warszawie w 1943 roku, mieszka i pracuje w Nowym Jorku, Bostonie i Warszawie. Artysta multimedialny, teoretyk sztuki, profesor, wykładowca akademicki. Od 1980 roku zrealizował około 80 projekcji w kilkunastu krajach na różnych kontynentach. Projekcje o wymowie politycznej i społecznej, z wykorzystaniem slajdów i wideo pokazywane we wnętrzach galerii i muzeów oraz na fasadach budynków i pomników, podejmowały kwestie praw człowieka, demokracji, przemocy, alienacji. Począwszy od krakowskiej projekcji Słowa i gesty Wieży Ratuszowej (1996), artysta ożywia obrazami i głosami uczestników ważne dla miast pomniki czy budowle (Bunker Hill Monument, Boston, 1998; A – Bomb Dome, Hiroszima, 1999; El Centro Cultural, Tijuana, 2001; fasada budynku Zachęty, Warszawa, 2005; Kustmuseum, Basel, 2006; Pomnika Adama Mickiewicza, Warszawa, 2008, Projekcja Poznańska, Poznań 2008). W ramach 53 Międzynarodowego Biennale Sztuki w Wenecji artysta prezentował w Pawilonie Polskim projekcję Goście. Równocześnie jego projekcja Veterans’ Flame była pokazywana w Fort Jay, Governors Island, New York w ramach PLOT/09: This World and Nearer Ones.
Wodiczko jest twórcą licznych projektów, urządzeń, pojazdów, w których odzwierciedla się jego krytyczno – utopijna postawa artystyczna. W latach 70. tworzył projekty alegoryczne Pojazdy, traktujące o granicach wolności w przestrzeni politycznej ówczesnej Polski. W kolejnych dekadach kontynuował prace nad urządzeniami i pojazdami, które opracowywał z myślą o bezdomnych, emigrantach, weteranach, ludziach wyobcowanych, pozbawionych możliwości wypowiadania się: Pojazd bezdomnych (1988 – 1989), Poliscar (1991), Laska tułacza (1992), Rzecznik obcego (Porte – Parole) (1994), Egida (2000), Rozbroja (1999). Jego Pojazd weteranów wojennych prezentowany był w sierpniu 2008 w Denver w czasie Narodowej Konwencji Demokratów. W 2009 roku przy współpracy z Foundation for Art and Creative Technology kolejna wersja Pojazdu weteranów wojennych była przedstawiona w Liverpoolu .Obecnie Krzysztof Wodiczko pracuje nad projektem Percent for Art dla City of Cambridge, Mass., pomnikiem upamiętniającym zniesienie niewolnictwa w Nantes, i projektem dla Fire Station Art. Center w Dublinie.
Krzysztof Wodiczko otrzymał Hiroshima Art Prize (1998), Kepes Arts Prize (2004) i Nagrodę im. Katarzyny Kobro (2006), Skowhegan Medal for Sculpture (2008) oraz medal Gloria Artis (2009) przyznawany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP. Jest doktorem honoris causa Maine College of Art w Portland (2004) i Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (2007).