David Murray Cuban Ensamble plays Nat King Cole En Espanol
Niewielu było w historii jazzu muzyków bardziej pracowitych i nowatorskich niż David Murray. W ciągu 35 lat, od pierwszej wizyty w Nowym Jorku, do którego trafił jako niespełna dwudziestoletni student, nagrał przeszło 250 płyt, z czego ponad połowę pod swoim nazwiskiem. Nie można też nie wspomnieć o jego niezwykłej wirtuozerii saksofonisty tenorowego, jednego z najwybitniejszych mistrzów improwizacji, który – szukając tego, co nowe – nie zapomina o tradycji. W niej znajduje prawdziwe muzyczne wyzwania i pole do poszukiwań muzycznych.
David Murray zaczynał karierę w rodzinnym zespole – z matką, organistką, która nie uznawała jazzu. Grał na wielu instrumentach, w różnych formacjach. Współpracował z muzykami ze wszystkich kontynentów i wielu krajów od Gwadelupy po Honduras. Pisał i nadal pisze muzykę filmową, teatralną, operową. Okazał się też niezrównanym aranżerem muzyki symfonicznej, łącząc ją z jazzem i muzyką chóralną.
Płyta David Murray Cuban ensemble plays Nat King Cole en Español to jak płynący prosto z serca list miłosny na cześć wielkiego muzyka, który jednocześnie jest fenomenalnie utalentowanym jazzmanem. Nat King Cole nagrał w Hawanie w latach 1958 i 1962 dwie płyty: Cole Espanol i More Cole Espanol. Wybrał na nie utwory popularne w Ameryce Łacińskiej, nieznane w Stanach, do hiszpańskich tekstów. To właśnie one zachwyciły Davida Murraya, który ponad pół wieku później nagrał je ponownie również z kubańskimi i meksykańskimi muzykami, nadając tej muzyce niezwykłe, nowe brzmienie.
David Murray około 10 lat temu zaczął aranżować hiszpańskie motywy Cole’a, powiększył skład zespołu o 11-osobową sekcję smyczkową. Rezultatem jest jeden z najlepszych albumów ostatnich lat, który został uznany za krok milowy w podejściu do świata muzyki. Jednocześnie Murray zaprezentował w tym projekcie swój kunszt improwizatorski. Album został przez krytykę uznany za jeden z najważniejszych w jego dyskografii.
European Jazz Ensamble
Jazz to muzyka oparta na melodycznych i harmonicznych strukturach europejskiej tradycji klasycznej i na bardzo silnych wpływach rytmów afrykańskich, które Afrykanie przywieźli do Ameryki, kiedy trafili tam jako niewolnicy. Przez lata muzyka ta wyszła daleko poza swoje korzenie. Na początku XX wieku Europejczycy przyjęli jazz z otwartymi rękami, a improwizacja stała się nieodłącznym elementem muzycznego krajobrazu na kontynencie.
Pierwszy europejski zespół jazzowy to Django Reinhardt i jego kwintet Hot Club de France. Ale prawdziwy wkład Europejczyków w rozwój jazzu to era free jazzu. Niezależność i intensywność ekspresji, która rozwinęła się od tego czasu, pozwala nam mówić o prawdziwym jazzie europejskim, czy też euro-jazz. Oczywiście, to określenie nie ma nic wspólnego ze stylizowaną na jazzową interpretacją tradycyjnej muzyki europejskiej.
European Jazz Ensamble połączył wielu wiodących muzyków nurtu euro-jazz. Zespół powstał w 1976 roku jako kwintet, w skład którego weszli Leszek Żądło, Gerd Dudek, Alan Skidmore, Ali Haurand i Pierre Courbois. W 1982 roku zespół zmienił swój skład. Pozostali jedynie Ali Haurand i Gerd Dudek. Dołączył do nich E. L. Petrowsky, Allan Botschinsky, Manfred Schoof, Rob van den Broeck i Tony Oxley, a w 1988 Tony Levin – tworząc tym samym podstawowy skład zespołu.
Funky Groove
Jeden z najlepszych polskich zespołów jazzu elektrycznego. Grupę tworzą dwaj gitarzyści Artur Lesicki i Marek Napiórkowski wspomagani przez znakomitą sekcję rytmiczną – basistę Tomasza Grabowego oraz perkusistę Marcina Jahra. Są to muzycy znani i docenieni już przez jazzową publiczność, których ponadto często można usłyszeć u boku największych gwiazd polskiej muzyki, nie tylko jazzowej.
Zespół wykonuje w większości kompozycje własne (głównie autorstwa Artura Lesickiego), oparte na oryginalnym w tym gatunku muzyki współbrzmieniu różnego rodzaju gitar. Muzycy Funky Groove mają na swym koncie występy na wszystkich największych polskich festiwalach jazzowych, koncerty w wielu krajach świata i, co najistotniejsze, współpracę z takimi gwiazdami jak m.in.: Randy Brecker, Eric Marienthal, Zbigniew Namysłowski, Frank Gambale, Urszula Dudziak, Anna Maria Jopek, Mino Cinelu, Tomasz Stańko, Klaus Doldinger, Bill Evans. Czytelnicy magazynu Jazz Forum w swojej corocznej, prestiżowej ankiecie wybierali dwukrotnie Funky Groove najlepszą grupą w kategorii jazzowy zespół elektryczny.
Pierwsza płyta grupy Funky Groove, wydana przez PolyGram Polska, została uznana przez czytelników magazynu Gitara i Bas jazzową gitarową płytą roku 1997. Na wiosnę 1998 r. płyta ta (jako jedna z nielicznych polskich propozycji) znalazła się w dystrybucji firmy PolyGram (obecnie Universal) na całym świecie. Ostatnia płyta zespołu Go to Chechua Mountain, na którym gościnnie wystąpili: słynny perkusjonista indonezyjski Nippy Noya oraz wokalistka Dorota Miśkiewicz ponownie zostało uznane przez czytelników czasopisma i dziennikarzy najlepsza płytą gitarowa roku 2002 w kategorii jazz.
Skład zespołu:
- Artur Lesicki – gitara
- Tomasz Grabowy – git. basowa
- Marek Napiórkowski – gitara
- Marcin Jahr – perkusja
Gala Polskiego Jazzu Big Festival Band pod kierownictwem Zbigniewa Czwojdy
Zbigniew Czwojda jest wrocławskim trębaczem jazzowym, trwającą do dziś przygodę z jazzem zaczął od formacji Freedom (I nagroda na festiwalu Jazz nad Odrą w 1971 r.) i Big-Band Wrocław. Następnie była I nagroda na festiwalu Jazz Nad Odrą w 1974 r. z zespołem Spisek Sześciu. Duże uznanie, nie tylko w Polsce, zdobył grając m.in. w tak znanych grupach jak: Studio Jazzowe Polskiego Radia pod kier. Jana Ptaszyna Wróblewskiego, Crash, Sami Swoi, The New Sami Swoi (od 2002 roku zespół prowadzony przez Z. Czwojdę nosi nazwę Czwojda Band).
Obecnie współpracuje z czołówką wokalistów polskich. m. in. z Markiem Bałatą, Ewą Bem, Ewą Urygą, Krzysztofem Kiljańskim i Grażyną Łobaszewską. W roku 1998 Zbigniew Czwojda otworzył we Wrocławiu Wrocławską Szkołę Jazzu I Muzyki Rozrywkowej, której jest dyrektorem i wykładowcą. W latach 2000 – 2006 piastował funkcję Prezesa Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego we Wrocławiu. W roku 2005 odznaczony przez Ministra Kultury brązowym medalem Zasłużony dla kultury Gloria Artis.
Anna Serafińska, ceniona wokalistka jazzowa, (doktor wokalistyki na Akademii Muzycznej w Katowicach), laureatka licznych nagród, wyróżnień i stypendiów; na swym koncie ma współpracę z większością znakomitości polskiej sceny jazzowej. Występowała w wielu krajach Europy i USA.
Zajmuje się wszystkimi odcieniami wokalistyki jazzowej – od standardów w ich klasycznym brzmieniu po nowoczesne formy – i jej pokrewnymi (funk, soul). W swym dorobku ma cztery solowe płyty. Nagrywa także utwory na płytach innych wykonawców. W 2011 roku pojawi się jej piąta solowa płyta z projektem Anna Serafińska Groovie Machine.
Carmen Moreno, wokalistka jazzowa o niezwykle bogatym życiorysie artystycznym. Życie na estradzie zaczynała w duecie taneczno-akrobatycznym, profesjonalnie zaczęła śpiewać w 1954 z Orkiestrą Jazzową Zygmunta Wicharego. Śpiewała wówczas jako solistka z zespołami: Jana Walaska i Melomanami oraz Państwowym Zespołem Jazzowym pod dyr. Ryszarda Damrosza. Następnie przez wiele lat występowała z różnymi zespołami, przemierzając całą Europę, wiele krajów świata, większość życia zawodowego przebywając poza Polską. Artystka nagrała dwie płyty i dokonała kilka nagrań dla Polskiego Radia.
Jarosław Śmietana – muzyk jazzowy, gitarzysta, kompozytor, band leader. Przez wielu uznawany za najwybitniejszego polskiego gitarzystę i kompozytora jazzowego. Współpracował, grał i nagrywał z gwiazdami jazzowymi największego formatu – czołówką polskich jazzmanów i elitą jazzu światowego. Swoje najnowsze płyty autorskie nagrał w prestiżowych studiach Nowego Yorku. Wydał 31 płyt autorskich (ponad 50 z innymi artystami), w których występuje jako solista i leader. Za płytę Jarek Śmietana – SONGS and other ballads w roku 1998 otrzymał laur Fryderyka. Jarosław Śmietana najczęściej koncertuje ze swoim jazzowym trio i kwartetem a także w programach specjalnych z Nigelem Kennedy i innymi zaproszonymi na tę okoliczność gwiazdami światowego jazzu.
Piotr Wojtasik jeden z najwybitniejszych polskich trębaczy jazzowych, kompozytor, absolwent Wydziału Jazzu i Muzyki Rozrywkowej Akademii Muzycznej w Katowicach, wykładowca Akademii Muzycznej w Katowicach i Akademii Muzycznej im. we Wrocławiu. Piotr Wojtasik to zdecydowanie jeden z najciekawszych artystów na polskiej scenie jazzowej, muzyk który w ciągu ostatnich dwóch dekad podbił zarówno krytyków i słuchaczy swoją wirtuozerska grą na trąbce i laureat wielu liczących się nagród muzycznych.
Wojciech Karolak ceniony aranżer i pianista jazzowy, wirtuoz organów Hammonda, koncertujący zarówno z mainstreamowym The High Bred Jazz Trio, jak i z bluesrockowym Guitar Workshop Leszka Cichońskiego. Erudyta i gawędziarz. Cechuje go skromność, której towarzyszy specyficzne poczucie humoru.
Joe Lovano – Us Five
Joe Lovano urodził się w 1952 roku w Cleveland, Ohio. Na saksofonie zaczął grać jeszcze jako dziecko. Jego nauczycielem był ojciec, saksofonista Tony Big T Lovano,od którego nauczył się nie tylko gry na instrumencie, ale też interpretacji muzycznej, aranżacji i improwizacji. Dzięki ojcu miał kontakt z wybitnymi artystami, takimi jak: Sonny Stitt, James Moody, Dizzy Gillespie, Gene Ammons, Rahsaan Roland Kirk.
W 1979 roku Lovano znalazł się w Nowym Jorku, gdzie związał się z Mel Lewis Orchestra. Przez dwanaście lat grał z nimi regularnie, co poniedziałek, w słynnym klubie Village Vanguard. Nagrał też sześć płyt. W roku 1981 Lovano związał się z zespołem Paula Motiana. Rozpoczął też współpracę z takimi artystami jak: John Scofield, Herbie Hancock, Elvin Jones, Charlie Haden, Carla Bley, Bobby Hutcherson, Billy Higgins, Dave Holland, Ed Blackwell, Michel Petrucciani, Lee Konitz, Abbey Lincoln, Tom Harrell, McCoy Tyner, Ornette Coleman, Jim Hall, Bob Brookmeyer.
Od 1991 roku współpracuje z wytwórnią Blue Note, co zaowocowało ośmioma nominacjami do nagrody Grammy oraz nagrodami magazynu DownBeat w kategoriach: najlepszy muzyk roku, saksofonista roku, płyta roku. Patrząc na imponującą listę nagród zdobytych przez Joe Lovano można przypuszczać, że znalazł on formułę na osiągnięcie sukcesu. W odróżnieniu od wielu muzyków, którzy jedynie powielają swój sukces, Lovano nie zamyka się w znanych sobie przestrzeniach, przekracza kolejne granice w ramach poszukiwań nowej muzycznej wypowiedzi jazzowej.
Album Folk Art – jego 21. płyta nagrana dla wytwórni Blue Note – była jednocześnie debiutem zespołu Us Five, niezwykle dynamicznej grupy, z którą nagrał (co u niego niespotykane) niemal wyłącznie swoje kompozycje. Płyta powstała po tygodniu prób. Wydana w 2008 roku płyta Symphonica na trwałe uplasowała Lovano w światowej czołówce muzyków jazzowych. Recenzent New York Timesa, Ben Ratliff napisał o niej: Nie jest przesadą stwierdzenie, że Lovano to jeden z największych muzyków w historii jazzu.
