Bohaterem wystawy Parasol w prosektorium jest montaż – pojęty jako mechanizm tworzenia sztuki, który zrewolucjonizował nowoczesne praktyki artystyczne. Sięgnięcie po techniki montażowe otworzyło artystom niemal nieograniczony dostęp do materii rzeczywistości – do przekształcania, przebudowywania i reorganizacji elementów istniejącego porządku.
![Władysław Hasior, „Czarne Wodospady”, 1970, dzięki uprzejmości Miejskiego Ośrodka Sztuki Gorzów Wielkopolski Władysław Hasior, „Czarne Wodospady”, 1970, dzięki uprzejmości Miejskiego Ośrodka Sztuki Gorzów Wielkopolski](https://ownetic.com/wydarzenia/wp-content/uploads/2013/03/wladyslaw-hasior-czarne-wodospady-1970-2013-03-13-576x338.jpg)
Montaż umożliwił także twórcom sztuki przyjęcie ról tradycyjnie zarezerwowanych dla przedstawicieli techniki i nauki – od racjonalnej postaci inżyniera obrazu i konstruktora wyobrażeń, przez krytycznego redaktora tekstów kultury, po faustyczną figurę doktora Frankensteina, który montuje i zszywa swój twór z fragmentów rzeczywistości w nadziei ożywiania go energią nowych znaczeń.
U zarania modernizmu Lautréamont ilustrował nowoczesne pojęcie piękną wizją przypadkowego spotkania maszyny do szycia i parasola na stole prosektoryjnym – celnie przeczuwając, jak ważną rolę w estetyce nadchodzącej epoki odegra wiązanie ze sobą różnych porządków rzeczywistości i montaż heterogenicznych elementów w zaskakujących kontekstach. Montaż jest sztuką aranżowania niespodziewanych spotkań. Jest także narzędziem dialektycznego zestawiania przeciwieństw, techniką stworzoną do prowadzenia polemiki ze status quo. Jest wreszcie odpowiedzią na fragmentaryczność (po)nowoczesnego doświadczenia rzeczywistości.
![Aneta Grzeszykowska, Bez tytułu (ludzie), #11 (starszy mężczyzna, okulary), 2005, c-print, dibond, plexi, 47 x 37 cm (źródło: materiały prasowe organizatora) Aneta Grzeszykowska, Bez tytułu (ludzie), #11 (starszy mężczyzna, okulary), 2005, c-print, dibond, plexi, 47 x 37 cm (źródło: materiały prasowe organizatora)](https://ownetic.com/wydarzenia/wp-content/uploads/2013/03/aneta-grzeszykowska-bez-tytulu-11-2007-2013-03-13-576x731.jpg)
Sama wystawa również jest montażem – achronologicznym zestawieniem prac opartych na różnych technikach montażowych: historycznych fotomontaży i współczesnych kolaży, klasycznych asamblaży i projektów fund footage. Spotkania zebranych na wystawie dzieł aranżowane są nie tyle w celu zmontowania spójnej całości, ile w intencji podążania za nakreślonym przez Lautréamonta modelem piękna, ujawniającego się w takich sytuacjach, jak przypadkowe spotkanie maszyny do szycia z parasolem na stole prosektoryjnym.
Stach Szabłowski
Artyści: Bogna Burska, Jan Dziaczkowski, Aneta Grzeszykowska, Władysław Hasior, Michał Jankowski, Marek Kijewski/Kocur, Grzegorz Kozera oraz Krzysztof M. Bednarski
Kurator: Stach Szabłowski
Parasol w prosektorium (montaż jako mechanizm artystyczny)
Wernisaż: 19 marca 2013 roku, godz. 18.00
Wystawa potrwa do 5 kwietnia 2013 roku
Galeria Salon Akademii
Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie
Pałac Czapskich – Raczyńskich, Krakowskie Przedmieście 5 (wejście od ul. Traugutta)
Warszawa