Wystawa Joanny Piech to prezentacja kilkudziesięcioletniego dorobku laureatki ostatniego Triennale Grafiki – od prac powstałych w latach osiemdziesiątych aż do zwycięskich Czas na spacer i Wiem wszystko (2009) oraz najnowszych, niepokazywanych do tej pory kompozycji. W centrum zainteresowania Joanny Piech jest człowiek. Często tłem dla przedstawionych postaci są wnętrza mieszkań, zasugerowane domowymi sprzętami: fotelami, krzesłami czy kanapami. Bardzo często portretowanym towarzyszą też psy. Ekspozycja nie tylko daje wgląd w kształtowanie się artystycznych poszukiwań autorki, pokazuje przeobrażenia poszczególnych wątków i tematów, ale jest przede wszystkim okazją do spotkania z twórcą dojrzałym, o dużej artystycznej samoświadomości i konsekwencji w dokonywanych wyborach.
Wystawa prac Joanny Piech oraz prezentowana równolegle w zabytkowych piwnicach MCK ekspozycja Witold Skulicz. Grafika nade wszystko… są jednymi z najważniejszych wydarzeń programu Międzynarodowego Triennale Grafiki – Kraków 2012.
Pokazywane postacie niemal zawsze przedstawione są w sposób statyczny. Często ukazane w pozie siedzącej zajmują centralną część kompozycji. Taki sposób obrazowania jest zauważalny już we wczesnych pracach, jak choćby w Postaci w czerni (1988), czy serii Mafiofozy (1983–1986), na który złożyły się akty kobiece, dla których pierwowzorem były przyjaciółki artystki. Również w tych realizacjach zastosowana została zasada, której Piech pozostanie wierna – drobiazgowe opracowanie tła. Powierzchnię prac zawsze też pokrywa plątaniną punktów i kreskowań, nachodzących na siebie i przenikających się wzorów, które tworzą meandryczne układy i są elementem dynamizującym całość.
Natalia Żak, kuratorka wystawy
Przyznanie Joannie Piech Nagrody Grand Prix MTG – Kraków 2009 było decyzją o doniosłym znaczeniu. To już trzecia z kolei nagroda dla graficzki, a jednocześnie pierwsza od trzech edycji główna nagroda przyznana artystce tworzącej prace w tradycyjnej technice, jaką jest linoryt. Wydawało się, że rok 2000 był nie tylko datą istotną historycznie, lecz stanowił jednocześnie symboliczną bramę do nowego świata – adigitalizacji wszystkich obszarów życia ludzkiego, w tym także grafiki artystycznej.
Trzy kolejne Grand Prix trafiły do artystów i artystek tworzących w technikach cyfrowych, w roku 2000 laureatem został Tomasz Struk, w roku 2003 Davida Kidd, zaś w roku 2006 Ingrid Ledent. Prace ostatniej z wymienionych artystek mogły być zapowiedzią pewnego przełomu w dominacji mediów elektronicznych nad klasyką graficznego tworzywa, gdyż Ledent łączyła media cyfrowe z litografią, niemniej digitalizacja obrazu stanowiła dla niej istotny element procesu kreacji.
Nagroda Główna przyznana w 2009 roku Joannie Piech ponownie skierowała oczy graficznego środowiska, a także licznej rzeszy zwiedzających, na wartość i piękno analogowych metod warsztatu graficznego. Zmaksymalizowany przez cyfrowe media rozmach formatów odbitek został przez Joannę Piech zachowany, wiele z jej najnowszych prac to dzieła wielkoformatowe, wykraczające daleko poza standardowy wymiar 100 x 70 cm. Jednocześnie artystka potrafiła zmierzyć się z nową powierzchnią zadruku nie rezygnując z tradycyjnych narzędzi graficznych. Drugim ważnym aspektem jest rezygnacja z erupcji barw, do której zdążyły widzów przyzwyczaić najnowsze działania grafików. W początkach swojej kariery Joanna Piech chętnie sięgała po kolor. Wiele z jej prac powstałych w latach 70. XX wieku to barwne linoryty, jednak ostatnie prace cechuje raczej powrót do kolorystycznych korzeni medium graficznego – czerni, bieli i towarzyszących im pośrednich stadiów szarości.
Dr Marta Raczek-Karcz
Na obitym pasiastą materią fotelu spoczywa z założonymi na kolanach rękami postać męska. Pokazana frontalnie, z wyprostowanymi plecami stanowi dominantę przedstawienia. U jej stóp znajduje się wyobrażenie psa. Monochromatyczna, usiana drobnymi kreskowaniami praca nosi tytuł Czas na spacer (2009). Ujęte w podobny sposób, bliźniacze przedstawienie Wiem wszystko (2009) w centralnej części prezentuje kobiecą sylwetkę w otoczeniu zwierząt domowych. Te dwie grafiki składające się na rodzaj dyptyku przyniosły artystce Joannie Piech Grand Prix MTG 2009. Pod wieloma względami stanowią one równocześnie kwintesencję jej twórczości, którą cechuje intymizm, subtelność i niuans.
Piech szuka inspiracji w najbliższym otoczeniu, konstruuje swoje prace z okruchów codzienności, zapamiętanych chwil i sytuacji. Nie pociąga jej wielobarwny, rwący nurt współczesności. Stoi nieco z boku, kreuje świat prywatnych zdarzeń i emocji, na który składają się banalne z pozoru sytuacje, zwykłe miejsca i codzienne rekwizyty. Takie są Sjesta (2003) – przedstawienie, na którym ujęte z profilu kobiece postacie, w półleżących pozach oddają się sugerowanemu w tytule wytchnieniu, grafiki Z psami I (2002), Z psami II (2003), czy Lekcja tańca dla zaawansowanych I, II, III (2006).
