Wystawa w Kyoto jest zwięzłym przedstawieniem istoty polskiej sztuki drugiej połowy XX i początków XXI w. Jest wglądem w to, co stanowi o jej wyjątkowości w kontekście sztuki europejskiej i światowej. Ciemność to piętno, pozostawione przez wojnę , a po jej zakończeniu narzucenie obcego systemu politycznego. Ograniczenia, o ile nie są ekstremalne, mogą prowadzić do eksplozji potencjału twórczego.
Jeżeli niemożliwy jest przekaz bezpośredni, zaczyna się poszukiwanie form, które narzucone ograniczenia przezwyciężają. Wymaga to złożonych zabiegów intelektualnych, niepozbawionych także silnego czynnika emocjonalnego. Polacy z racji swojej słowiańskości przynależą do Europy Wschodniej, ale jednocześnie są częścią kultury zachodnioeuropejskiej z tytułu przynależności do kościoła katolickiego. Efektem tego jest nasza specyficzna formacja, pozwalająca na zrozumienie wschodu i zachodu.
Burzliwa historia Polski dostarczyła naszemu narodowi różnorakich, jakże bogatych doświadczeń i przeżyć. Wszystko to znajduje odbicie w szczególnym charakterze polskiej sztuki. Treści intelektualne są wynikiem potrzeby przedstawiania idei, niekoniecznie zgodnych z wymogami obowiązującego systemu politycznego w formie syntetycznej z tym drugim wymiarem, której rozszyfrowanie należy do widza. Przekraczanie granic, rzeczywistych, filozoficznych, estetycznych prowadziło do wytworzenia sposobów formułowania jasnego i czystego przekazu. Zmiana systemu politycznego w 1989 roku otworzyła nowe drogi wyrazu, jednocześnie zachowana została tworzona przez lata tradycja.
Obrazy, rysunki, video, dokumentacje performance, instalacje, realizacje dźwiękowe, obiekty prezentowane na tej wystawie są przedstawieniem szerokiego spektrum praktyk artystycznych pojawiających się na przestrzeni kilku ostatnich dziesięcioleci. To osobiste deklaracje artystów poszukujących absolutu warunkowane codziennością.
Wyjątkowe na tej wystawie są prace Kojiego Kamoji, artysty pochodzenia japońskiego, który po ukończeniu akademii w Tokyo przyjechał na studia do Polski (1959) i już w latach 60. stał się jedną z czołowych postaci polskiego świata sztuki. To wiele mówią przykład połączenia naszych obydwu kultur. Prace Kojiego Kamoji są zarówno bardzo japońskie jak i bardzo polskie w podstawowym pojmowaniu bytu.
Video – Mirosław Bałka, Norman Leto
Performance/dokumentacja – Jan Świdziński, Jerzy Bereś
Fotografia – Mikołaj Smoczyński, Zygmunt Rytka
Malarstwo – Koji Kamoji, Henryk Stażewski
Rysunek – Bożenna Biskupska
Film (dokument o artyście, reż. Andrzej Sapija) – Roman Opałka
Muzyka – Eugeniusz Rudnik
Obiekt – Edward Krasiński
Instalacja – Koji Kamoji
Poezja konkretna (pojęciokształty) – Stanisław Dróżdż
Kurator: Małgorzata Sady,
Współpraca: Akiko Kasuya
Koordynacja: Antoni Burzyński, Zuzanna Fogtt
Organizacja: Fundacja Sztuki Współczesnej In Situ, Kyoto City University of Arts Art Gallery @KCUA
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Pojmowanie bytu. Ciemność, Nieskończoność, Codzienność
Od 7 do 23 grudnia 2013 roku
Kyoto
