Co widać. Polska sztuka dzisiaj to pierwsza od ponad dekady tak obszerna prezentacja aktualnej sztuki polskiej, zbudowana wokół wybranych istotnych prac, postaw oraz tematów podejmowanych przez artystów wizualnych w ostatnich latach. Kuratorzy celowo sięgają po konserwatywny format salonu artystycznego, przesuwając punkt ciężkości z eksperymentów wystawienniczych na same dzieła sztuki. Jest to jednak dość osobliwy salon: krytyczny, emancypacyjny, psychodeliczny, nieraz brutalny i perwersyjny, gęsty, wieloznaczny.
Wystawa jest w założeniu przewodnikiem, ułatwiającym poruszanie się po terytorium aktualnych zjawisk artystycznych, stworzonym z myślą o szerokim kręgu odbiorców zainteresowanych współczesną kulturą. Prezentacja ta dotyczy konkretnego czasu i miejsca. Pojawia się w specyficznym momencie: w kilka lat po ustabilizowaniu się pozycji polskiej sztuki na arenie międzynarodowej oraz widocznego sprofesjonalizowania się (a także zradykalizowania) instytucji sztuki. Obecna sytuacja wydaje się być spełnieniem marzeń poprzednich pokoleń artystów, dla których obecność w polu sztuki wiązała się nieodzownie z aktywną walką o kształt instytucji i pozycję artysty w społeczeństwie. Sytuacja ta nie rozwiązuje jednak wszystkich problemów, paradoksalnie, prowadzi do powstania nowych napięć na linii instytucja-artysta i artysta-publiczność.
Wystawa koncentruje się na tym, jak artyści starają się zdefiniować swoją rolę społeczną, jak określają swoje powinności wobec widza oraz negocjują relacje z instytucjami. Co widać. Polska sztuka dzisiaj to przegląd sposobów widzenia i postrzegania, pożądania, bycia razem i bycia samemu, rozumienia rzeczywistości, relacji do przeszłości i przyszłości. Wystawa dotyczy zarówno najbliższej przestrzeni prywatnej artystów, budowania relacji z obiektami codziennego użytku czy architekturą, jak i, wciąż niepoddanego, terytorium zmiany społecznej, prób modyfikacji świata za pomocą narzędzi sztuki.
Wystawa Co widać. Polska sztuka dzisiaj koncentruje się na tym, co aktualne na polskiej scenie artystycznej, grupuje prace i zjawiska artystyczne w szereg narracji. Należy do nich wyczerpanie strategii awangardowych oraz poszukiwanie inspiracji w obszarach, które mogłyby uchodzić wcześniej za „skompromitowane”, na przykład w sztuce nieprofesjonalnej, rzemiośle, akademizmie. Nowych sprzymierzeńców zyskuje sztuka mieszczańska, nowa plastyka czy też sztuka tworzona poza miastem (nowoczesny folklor), powstająca wbrew głoszonym niedawno opiniom, że sztuka współczesna to zjawisko wyłącznie miejskie.
Podczas wystawy pawilon Emilia spoglądać będzie na miasto poprzez wielkie, szeroko otwarte, oczy, ulegając specyficznej antropomorfizacji (malarstwo na szkle Pauliny Ołowskiej wzorowane na plakacie Jerzego Koleckiego). Wystawa koncentruje się nie tylko na tym co widać, ale i jak widać oraz co poprzez sztukę staje się widzialne.
Kuratorzy: Sebastian Cichocki i Łukasz Ronduda
Co widać. Polska sztuka dzisiaj
Wernisaż: 14 lutego 2014 roku, godz. 19.00
Wystawa potrwa do 1 czerwca 2014 roku
Muzeum Sztuki Nowoczesnej, pawilon Emilia
ul. Emilii Plater 51
Warszawa
