Art+Science Meeting 2014 jest kontynuacją projektu zainicjowanego przez CSW Łaźnia w 2011 roku, na który składają się wystawy prezentujące najwybitniejszych światowych artystów współpracujących z naukowcami bądź operujących na styku nauki i sztuki. Każdego roku projekt poświęcony jest nieco innemu aspektowi owej hybrydycznej jakości, jaką coraz częściej określa się mianem ART-SCI.
W roku 2014 organizatorzy skupią się na wystawach ukazujących różne oblicza sztuki robotycznej, czyli sztuki, w której artyści tworzą lub wykorzystują roboty. Genetycznie sztuka robotyczna czerpie z jednej strony z tradycji abstrakcjonizmu, dadaizmu i surrealizmu (sztuka kinetyczna) oraz z praktycznych i pragmatycznych zastosowań maszyn i automatów. Jednocześnie jednak dotyka jednego z najsilniejszych tabu kultury (naśladowanie boskiej mocy twórczej) i zarazem jednej z największych utopii/dystopii: ery maszyn obdarzonych sztuczną inteligencją. Artyści posługujący się robotami tworzą przeto silne poetyckie i filozoficzne metafory, ale wykorzystują w tym celu zaawansowaną technologię.
Art+Science Meeting 2014 jest realizowany we współpracy pomiędzy CSW Łaźnia i Gdańską Galerią Miejską. W ramach współpracy zostaną zaprezentowane łącznie 3 wystawy indywidualne: Ken Feingold: Figury mowy w Gdańskiej Galerii Miejskiej 2, Histeryczne maszyny Billa Vorna w Centrum Edukacji Artystycznej Łaźnia 2 i Mięso, metal i kod: Rozchwiane chimery Stelarca w Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia. Wystawom towarzyszy program wydarzeń edukacyjnych.
Bill Vorn – Histeryczne maszyny
Wystawa przygotowana w Centrum Edukacji Artystycznej Łaźnia 2 prezentuje po raz pierwszy w Polsce twórczość Billa Vorna, kanadyjskiego artysty zamieszkałego w Montrealu. Histeryczne maszyny datowane są na rok 2006, choć ich prehistoria zaczyna się już cztery lata wcześniej, i wyrastają z długiego okresu twórczych poszukiwań i eksperymentów albowiem sztuką robotyczną Vorn zajmuje się od roku 1992. Tworzone przez niego przestrzenne instalacje poza właściwościami cybernetycznymi posiadają również charakter multimedialny – artysta wykorzystuje bowiem nie tylko roboty, ale i światło, dźwięk, a niekiedy również projekcje wideo, przekształcając za ich pomocą przestrzeń wystawienniczą w środowisko dynamicznych, interaktywnych i multisensorycznych doświadczeń. Jednocześnie twórczość jego stanowi formę badań nad sztucznym życiem oraz nad technologiami powołującymi do istnienia autonomiczne, sztuczne podmioty działań. Sztuka Billa Vorna wyłania się właśnie z powiązania i wzajemnych oddziaływań problematyki sztucznego życia i robotyki.
Histeryczne maszyny stanowią doskonały przykład twórczości Vorna. Każda z nich jest aluminiową, ośmionożną formą zwisającą z sufitu, przypominającą kształtem ogromnego pająka. Jest zaopatrzona w kilka systemów: sensoryczny, motoryczny i kontrolny, które wspólnie odgrywają rolę autonomicznego układu nerwowego. Sensory pozwalają Maszynom odkryć obecność widzów w przestrzeni wystawienniczej a to, w dalszej kolejności, prowadzi je do podjęcia wobec nich różnych działań. Histeryczne maszyny, poza fizycznymi interakcjami z publicznością, inicjują również więzi emocjonalne. Ich hybrydyczny status, wiążący właściwości żywych organizmów i urządzeń technicznych prowadzi widzów do reakcji o podobnie niejasnej, ambiwalentnej strukturze, w których afekty łączą się z zainteresowaniem poznawczym a empatia miesza z pierwotnym lękiem i krzyżuje z technofobią.
Bill Vorn – kanadyjski artysta aktywny na polu sztuki robotycznej od 1992 roku. W swoich instalacjach i performansach wykorzystuje robotykę i techniki śledzenie ruchu, dźwięk, światło, wideo i procesy cybernetyczne. Prowadzi badania nad tworzeniem sztucznego życia i technologiami Agent wykorzystując artystyczną pracę opartą na estetyce sztucznych zachowań. Równolegle do swej pracy artystycznej Bill Vorn wykłada nowe media na Uniwersytecie Concordia w Montrealu, związany jest z działającym tam Artificial Life Art Lab oraz kieruje robotyką w Hexagram. W roku 2001 uzyskał on tytuł doktora za rozprawę Artificial Life as Media.
Stelarc – Mięso, metal i kod: Rozchwiane chimery
Prezentowana w Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia wystawa charyzmatycznego australijskiego artysty Stelarca, zatytułowana Mięso, Metal i Kod: Rozchwiane Chimery, jest pierwszą w skali światowej tak obszerną prezentacją twórczości tego artysty, identyfikowanego dotąd przede wszystkim ze sztuką performansu. Wystawa przedstawia go jako twórcę interdyscyplinarnej sztuki robotycznej i cyborgicznej. W jej skład wchodzą interaktywne instalacje Walking Head oraz Prosthetic Head, podejmujące improwizowany dialog z publicznością, obiekty Exoskeleton, Third Hand i Extended Arm, funkcjonujące zwykle jako amplifikacje i rozszerzenia ciała artysty podczas performansów, tu przedstawione jako artefakty uzupełnione o wideodokumentacje działań z ich użyciem, oraz projekcje dokumentujące hybrydyczne, sieciowe i performatywne projekty Ping Body, Fractal Flesh oraz Ear on Arm Surgery i Ear on Arm Suspension.
Twórczość Stelarca wyraża ideę symbiozy pierwiastka biologicznego i technologicznego, połączenia mięsa i metalu, które są w jego pracach organizowane w nowy, hybrydyczny porządek sieciowy przy użyciu elementu cyfrowego – kodu. Ciało, wokół którego jest organizowanych większość działań artysty, przestaje być jedynie interfejsem łączącym umysł z rzeczywistością materialną. Przybiera formę rozchwianej chimery: zakłopotanej własną nieokreślonością, niepewnej posiadanego statusu, kontestującej swoją płynność oraz tymczasowość i organizującej na nowo swe relacje ze światem. Ciało fizyczne przeobraża się tu w ciało post-biologiczne, otwarte na transformacje i wpisujące się w dynamiczny kontekst bio-techno-sfery, nowej transhumanistycznej rzeczywistości. Sama technologia natomiast przestaje funkcjonować jedynie jako otoczenie czy wzmocnienie ludzkiej cielesności. Miniaturyzacja, bio-kompatybilność i wirtualność implantowanej technologii przenosi ją w głąb ciała, zmieniając je w formę chimery. Z drugiej jednak strony, formy technologiczne, dążąc do uwolnienia się od zależności od ludzkiego ciała, przestają odgrywać rolę jego rozszerzenia i zmierzają – w ramach hybrydycznej sieci bio-techno-cyfrowej, której są składnikami – w stronę ograniczonej autonomii. Jednak niemożność pełnej samodzielności także i je skazują na los chimer, choć nie potrafią one w pełni uwolnić się od więzi z ludzkim światem, arysta nie bierze już pełnej odpowiedzialności za ich działania.
Stelarc – artysta poszukujący alternatywnych architektur anatomicznych. Do jego prac należą m.in. Third Hand, Stomach Sculpture i Exoskeleton czyli 6-nożny robot. Performans Fractal Flesh bazował na bezustannej elektrycznej stymulacji ciała. Ping Body i Parasite odkrywały ciało, którego ruch kontrolowany był przez strumienie danych internetowych. Prosthetic Head czyli wirtualny rozmówca, otrzymał kolejne części ciała: Articulated Head, Floating Head i Swarming Heads. Ear on arm jest chirurgiczną konstrukcją opartą na hodowli tkanek, w której umieszczony jest mikrofon – dzięki jego połączeniu z Internetem zaistnieje możliwość odsłuchiwania wrażeń dźwiękowych ucha. W 2000 roku artysta otrzymał tytuł Doktora honoris causa Uniwersytetu Monash. Stelarc obecnie pracuje na Uniwersytecie Brunel w Londynie Zachodnim, gdzie zajmuje się sztuką performansu. W 2010 roku otrzymał grant od Rady Australijskiej oraz nagrodę Ars Electronica Hybrid Arts. Jego twórczość reprezentowana jest przez galerie Scott Livesey w Melbourne.
