Organizatorzy wystawy proponują przewodnik po sztuce, który powstał na bazie pracy artystek i artystów, pojawiających się w Białej sporadycznie, spontanicznie lub cyklicznie. Mimo że 30-lecie istnienia galerii stało się faktem, nie bilansują, nie podsumowują, lecz szukają nowych konstelacji oraz artystycznych zderzeń. Założeniem ekspozycji jest powrót do idei pierwszych wystaw w Galerii Białej z drugiej połowy lat 80. ubiegłego wieku. Przypomniane zostały również późniejsze praktyki wystawiennicze galerii.
Galeria Biała nie jest biała. Kipi kolorami i chętnie sięga do własnej historii, aby ją twórczo przetworzyć. Ściany jej biur wypełnione są sztuką wszelkiej maści: mikro instalacjami – odpryskami z wystaw, prezentami dla Anny Nawrot i Jana Gryki od przyjaciół artystów i krytyków. Z okruchów sztuki utkana jest specyficzna atmosfera miejsca; oswajają one przestrzeń galeryjną, udomowiają ją, zacierają różnice pomiędzy tym, co prywatne a co publiczne. Biała sprawia wrażenie mozaiki, którą kreują drobiny dawnych zdarzeń. W tym roku Galeria obchodzi 30. urodziny.
Galeria Biała wywodzi się z tradycji niezależnego, alternatywnego ruchu galeryjnego, który zaczął rozwijać się w Polsce po 1956 roku. Ruch ten w latach 70. Przekształcił się w prawdziwie alternatywny obieg artystyczny obejmujący ponad 20 galerii, działających w różnych częściach kraju. Od 1985 roku autorska galeria prowadzona przez Annę Nawrot i Jana Grykę stanowi wylęgarnię młodej sztuki. Działalność Białej zainaugurowała wystawa obrazów Leona Tarasewicza, ale to nie malarstwo miało nadać Białej specyficzny charakter, lecz sztuka obiektu i instalacji, realizacje przestrzenne, które zdominowały drugą połowę lat 80. Wspólną pokoleniu Białej fascynację sztuką instalacji, oswajania przestrzeni, sztuką, stawiającą pytania o miejsce można postrzegać z perspektywy procesów artystycznych, ukierunkowanych na poszukiwanie innych, własnych miejsc.
Galeria kilkakrotnie przeprowadzała się – funkcjonowała w Lubelskim Domu Kultury, Centrum Kultury, budynku przy ul. Narutowicza 32. Za każdym razem mimo zmiennych warunków w niezwykły sposób anektowała, zagarniała i przekształcała swój obszar działania, czy dysponowała małą salą kominkową czy też rozległymi przestrzeniami połączonymi długim korytarzem. Za każdym razem Galeria Biała wygląda tak, jakby istniała w danym miejscu od zawsze. Ma to związek z budowaniem pogłębionej relacji z miejscem. Jeżeli miejsce tworzenia sztuki określimy jako site, to sama realizacja staje się czymś w rodzaju parasite (para-miejscem, a jednocześnie pasożytem miejsca), żerującego na miejscu, które przechwytuje. Praca zaczyna karmić się i nasycać jego znaczeniami. Realizacje site specific, tak typowe dla Galerii Białej – zacierają granicę pomiędzy dziełem a tym, co wobec niego zewnętrzne, ponieważ nie tylko dzieło staje się częścią miejsca ale i miejsce częścią dzieła. Doskonałym przykładem takiej synergii było Podwórko Sztuki, enklawa w środku miasta i całoroczny projekt w przestrzeni publicznej, który Galeria Biała prowadziła podczas rezydowania przy ul. Narutowicza.
Galeria zawsze nastawiała się na poszukiwanie i promowanie sztuki swojego czasu, zaś Jan Gryka i Anna Nawrot wychodzili z założenia, że duch czasu najlepiej i najbardziej spontanicznie wyraża się w twórczości młodych. Galeria Biała to przede wszystkim skupieni wokół niej ludzie – tu wystawiają się debiutanci, studenci Wydziału Artystycznego UMCS. Anna i Jan przez wiele lat pracowali aby stworzyć w Lublinie środowisko artystyczne, roztaczali opiekę nad młodymi twórcami zapewniając im atmosferę i warunki do tworzenia. Istotne w tym kontekście są kolejne projekty galerii nastawione na promocję młodej sztuki. Młode Forum Sztuki, powołane w 1996 roku to inicjatywa Galerii Białej, której celem było stworzenie warunków do rozwoju młodym adeptom sztuki. Galeria zorganizowała warsztaty, które umożliwiały studentom zdobywanie wiedzy na poziomie teoretycznym, krytycznym i wizualnym, były także rodzajem impulsu do dalszych, bardziej samodzielnych działań. Młodzi twórcy zaczęli sukcesywnie pokazywać swoje realizacje – nie tylko w przestrzeniach Galerii Białej – wychodząc poza tradycyjnie rozumiane pracownie pod względem formalnym. Eksperymenty z medium i przestrzenią uzupełniały lukę w programie dydaktycznym lubelskiej uczelni i jednocześnie stanowiły dla studentów krok w stronę świata sztuki. Młode Forum Sztuki stało się przyczynkiem do wielu wydarzeń takich jak: festiwal Intermedialne Wypadki Artystyczne, Pozaginania rysunkowe. Odbywające się w 1999 i w 2000 roku Pozawydziałowe przeginania w kierunku możliwości otwarcia oczu na otoczenie, światło, naturę i medytacje sztuki – to był wspólny projekt MFS i Gościnnej Pracowni Malarstwa Leona Tarasewicza. Doświadczenia wyniesione z MFS spowodowały, że wielu artystów biorących w nim udział rozpoczęło samodzielne poszukiwania w obszarze sztuk wizualnych i rozpoczęło ekspansję sięgającą poza mury Galerii Białej. Może właśnie w tym podejściu do ludzi i do miejsc tkwi tajemnica funkcjonowania galerii nieprzerwanie od 30 lat.
