Albert Camus

Albert Camus (ur. 7 listopada 1913 w Mondovi we francuskiej Algierii, zm. 4 stycznia 1960 w Villeblevin) - francuski pisarz. Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1957. Całą twórczość Camusa można dzielić według wielu kryteriów, z których najbardziej chyba znane są tryptyki: Mit Syzyfa, do którego zaliczają się Mit Syzyfa, Obcy i Kaligula, oraz Mit Prometeusza: Człowiek Zbuntowany, Dżuma, Nieporozumienie. Dużo oczywistszym podziałem jest rozróżnienie na gatunki literackie. Mamy więc powieści (Obcy, Dżuma, Upadek, Pierwszy Człowiek), dramaty (Kaligula, Stan Oblężenia, Nieporozumienie, Sprawiedliwi), eseje (Mit Syzyfa, Prawa i Lewa Strona, Człowiek Zbuntowany) czy w końcu zbiory opowiadań (Wygnanie i Królestwo, Lato). Camus używał pseudonimów Vincent Capable, Jean Meursault, Louis Neuville, Demos, Irenée. Albert Camus wychował się w biednej, niepiśmiennej rodzinie żyjącej na przedmieściach Algieru. Był synem pół-Hiszpanki i alzackiego robotnika, który wyemigrował do Algierii w poszukiwaniu zarobku. Zdobył wykształcenie dzięki wychowawcy, który po długich staraniach uzyskał dla niego stypendium naukowe. Duże znaczenie miała znajomość z profesorem Louisem Germainem, który zachęcał młodego Alberta do nauki i podsuwał mu klasyczne dzieła literatury (pod wpływem jednej z nich, Żywotów Cezarów Swetoniusza napisze później Kaligulę). W 1930 uzyskał maturę i wstąpił na uniwersytet w Algierze, gdzie studiował filozofię i historię kultury antycznej. Kilka lat później zaczęły się jego pierwsze związki z polityką i dziennikarstwem, na krótko wstąpił do Partii Komunistycznej, z której został jednak wydalony z powodu zbyt dużej różnicy zdań. Od 1937 do 1940 pracował jako dziennikarz w antykolonialnym dzienniku Alger Républicain. Mniej więcej w tym samym okresie rozpoczęła się jego przygoda z teatrem, w 1936 wraz z przyjaciółmi założył bowiem Théâtre de Travail (Teatr Pracy), którego pierwsze przedstawienie (grano Czas Pogardy André Malraux, później Ajschylosa, Gorkiego i innych) okazało się wielkim sukcesem. Po jego rozwiązaniu założył kolejny, o nazwie L'Equipe. Po krytykowanym artykule wyjechał w 1940 do Paryża, po zdobyciu miasta przez Niemców pojechał do Lyonu, stamtąd do Oranu. W 1942 wyjechał na stałe do Paryża, gdzie wspólnie z Pascalem Pio redagował podziemne czasopismo Combat. W tym okresie zaprzyjaźnił się z J. P. Sartrem; przyjaźń ta urwała się po cyklu artykułów Camusa, które poróżniły go z obozem sławnego filozofa, wpływ jej był jednak na tyle silny, że zaczęto przypisywać Camusowi egzystencjalizm, przed czym on sam zaciekle się bronił. W 1947 ostatecznie odciął się od dziennikarstwa i polityki, by móc w pełni oddać się teatrowi i pisarstwu. Wyjątek stanowi zbiór esejów Człowiek zbuntowany, w którym m.in. wbrew modzie panującej wśród francuskich intelektualistów poddał surowej krytyce stalinizm i ujawnia mało znane na zachodzie fakty dotyczące masowych zbrodni komunistycznych w ZSRR. W 1957 otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury za "ogromny wkład w literaturę, ukazującą znaczenie ludzkiego sumienia". Trzy lata później, 4 stycznia 1960 Camus zginął w wypadku samochodowym w wieku 46 lat, co przyjaciele pisarza określili mianem skandalu. Na jego nagrobku zostały wyryte jego własne słowa: Tu rozumiem, co nazywają chwałą: Prawo do miłości bez granic Wikipedia.pl