Piękna kobieta musi zająć drugie miejsce; pierwsze należy się kobiecie kochanej. Ona staje się panią naszych serc; nim zdamy sobie z tego sprawę, serce nasze popada w niewolę miłości.
Iwan Bunin
Iwan Aleksiejewicz Bunin, ros. Ива́н Алексе́евич Бу́нин (ur. 22 października 1870 w Woroneżu, zm. 8 listopada 1953 w Paryżu) – poeta i nowelista rosyjski. Iwan Bunin został laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1933. Jego tradycyjna w formie liryka ostentacyjnie odrzucająca modernistyczny świat wyobraźni odwoływała się do tradycji klasycznej XIX-wiecznej poezji rosyjskiej. W znacznie większym stopniu zrewolucjonizował Bunin prozę, nadając jej liryczny, subiektywny charakter. Struktura jego wierszy i prozy jest jedną z najbogatszych w języku rosyjskim. Począwszy od 1895 r. dzielił swój czas między Moskwę i Sankt Petersburg. Poślubił córkę greckiego rewolucjonisty, małżeństwo to jednak skończyło się rozwodem. Chociaż ponownie ożenił się w 1907 r., do samej śmierci nie przestał romansować. Jego burzliwe życie prywatne zostało przedstawione w docenionym również za granicą rosyjskim filmie Dziennik jego żony (2000). W wieku 40 lat opublikował swoje pierwsze dzieło dużych rozmiarów, Wieś. Ukazuje ono ponury obraz życia wiejskiego, z jego głupotą, brutalnością i przemocą. W jego surowym realizmie postaci prezentują tak niski poziom inteligencji, że niemal zatracają swoje człowieczeństwo, co zbliża go do Maksyma Gorkiego. Dwa lata później wydał Suchodoły, będące zawoalowanym portretem jego rodziny. Przed I wojną światową dużo podróżował – odwiedził m.in. Cejlon, Palestynę, Egipt i Turcję. Pozostawiło to swoje piętno na jego stylu pisarskim. W latach 1912-1914 spędzał zimy na Capri z Gorkim. Bunin opuścił Moskwę po rewolucji październikowej, udając się do Odessy. Wyjechał stamtąd ostatnim francuskim statkiem w 1919 r. i osiadł w Grasse we Francji. Wydał tam Przeklęte dni, w których zawarł swój sprzeciw wobec rządów bolszewickich. O radzieckim rządzie pisał: "Cóż to za odrażająca galeria przestępców!" W środowisku emigracyjnym był bardzo szanowany jako najstarszy żyjący pisarz rosyjski formatu Tołstoja i Czechowa. Został też pierwszym rosyjskim laureatem Literackiej Nagrody Nobla w roku 1933. Podczas podróży do Sztokholmu po odbiór nagrody został zatrzymany przez nazistów pod zarzutem przemytu kosztowności i zmuszony do wypicia butelki oleju rycynowego. Bunin był zagorzałym przeciwnikiem nazizmu. Krążyły nawet pogłoski, że przez całą okupację ukrywał Żyda w swoim domu w Grasse. Pod koniec życia interesował się literaturą radziecką i rozważał nawet powrót do Rosji. Zmarł na atak serca w Paryżu, nie ukończywszy książki wspomnieniowej o Czechowie. Kilka lat później zezwolono na publikację jego dzieł w Związku Radzieckim. Wikipedia