Kobiety w pewnym wieku…

Stendhal

Marie-Henri Beyle (ur. 23 stycznia 1783 w Grenoble - zm. 23 marca 1842 w Paryżu), bardziej znany jako Stendhal, francuski pisarz romantyk, prekursor realizmu w literaturze. Pochodził z rodziny urzędniczej. W 1786 urodziła się jego siostra, Pauline, z którą przez całe życie łączyły go bliskie związki, a w 1788 na świat przychodzi młodsza siostra, Zenaide. W siódmym roku życia stracił matkę. Ojciec, Cherubin Beyle, nie potrafił zająć się dzieckiem, wobec czego trudu wychowania podjął się dziadek ze strony matki, dr Gagnon. W 1792 guwernerem Stendhala został jezuicki ksiądz, Raillane. W 1796 zostaje uczniem Ecole Centrale w Grenoble. Jesienią 1799 r. utalentowany matematycznie Beyle wyjechał do Paryża na studia matematyczne na Ecole Polytechmique, lecz nie przystąpił do egzaminów. Dzięki staraniom kuzyna, Pierre Daru, dostaje zatrudnienie w Ministerstwie Wojny. Rok później zaciągnął się do armii Napoleona walczącej we Włoszech. W Mediolanie siedemnastoletni Beyle zostaje zauroczony włoską kulturą. W 1801 wrócił do Paryża, by stać się jak napisał drugim Molierem. Rozpoczął pierwsze, bardzo złe zresztą, próby literackie. W 1805 Beyle zakochał się w Melanie Guilbert i otworzył słabo prosperujący sklep. Trudna sytuacja materialna zmusza go do powrotu do armii. W 1810 wraca po kampaniach w Niemczech i Austrii do Paryża. Dostaje stanowisko audytora w Radzie Państwa, a potem inspektora. W 1811 przebywa we Włoszech w Mediolanie, gdzie zostaje kochankiem Angeli Pietragua, którą poznał podczas pierwszego pobytu w Italii, w trakcie kampanii włoskiej. We wrześniu 1811 Beyle zwiedza Bolonię, Florencję, Rzym i Neapol. W 1812 rozpoczyna pracę nad Historią malarstwa we Włoszech. Manuskrypt pracy Stendhal gubi w czasie ucieczki wojsk napoleońskich spod Moskwy, w której znalazł się w sierpniu 1812. Książka zostaje odtworzona w 1815 i wydana w 1817. W 1815 roku Beyle rozstaje się z Angelą Pietragua. W 1817 wychodzi jego przewodnik Rzym, Neapoi i Florencja, który publikuje pod pseudonimem Stendhal. W 1819 Stendhal spotyka we Włoszech kobietę, którą obdarzy nieodwzajemnionym uczuciem, Mathildę Dembowski. Ten niespełniony związek był inspiracją do napisania książki O miłości. W 1821 wskutek podejrzeń o szpiegostwo opuszcza Mediolan i rozstaje się z Mathilde Dembowski. Debiut literacki Stendhala przypada na rok 1814. Wtedy to wydał książkę O Haydnie, co skończyło się skandalem, bowiem autor został posądzony o plagiat. Kolejne pozycje Rzym, Neapol i Florencja, oraz Historia malarstwa we Włoszech przeszły bez echa. W 1821 z powodów politycznych opuścił Włochy. Pobyt w Paryżu przyniósł kolejne niedocenione publikacje. Po rewolucji lipcowej został konsulem francuskim w Trieście. Powstała tam jego najbardziej znana powieść Czerwone i czarne. Wskutek zabiegów wrogiego mu rządu Austrii został przeniesiony na stanowisko konsula doRzymu. Napisał tam drugą swoją najpopularniejszą powieść: Pustelnię parmeńską. Jest to pierwsza, a zarazem ostatnia książka Stendhala, która została doceniona (głównie dzięki pochwalnemu artykułowi Balzaca w paryskiej prasie). Stendhal zmarł w samotności i zapomnieniu. Na jego paryskim grobowcu wyryto epitafium, które sam sobie ułożył: HENRYK BEYLE Mediolańczyk Żył, pisał i kochał takim sercem, jakim ubóstwiał Cimarozę, Mozarta i Szekspira Stendhal wyprzedzał swoją epokę - jego twórczość była rozumiana przez nielicznych żyjących w jego czasach ludzi (sam mawiał: Zrozumieją mnie około roku 1880). Pod koniec XIX wieku zaczęto na nowo interesować się jego dziełami. Jego styl często określany jest jako jasny i precyzyjny w wyrażaniu myśli. Ponadto charakteryzuje się głębią portretów psychologicznych bohaterów. Mimo iż żył w epoce romantyzmu, jest uznawany za wybitnego twórcę realizmu. Jego powieści to zlepki wątków miłosnych i społecznych. W Czerwonym i czarnym sformułował koncepcję powieści-zwierciadła (padają tam słynne słowa: ...powieść to jest zwierciadło przechadzające się po gościńcu. To odbija lazur nieba, to błoto przydrożnej kałuży), a następnie rozwinął ją w Pustelni parmeńskiej. Jego bohaterów łączy podobna postawa wobec życia, którą krytycy określają mianem beylizmu. (Wikipedia)