Ten, który nadszedł, … panuje nad nimi, mówi do nich. – Głos jego przeciągły, ostry, wyraźny – każde słowo rozeznasz, zrozumiesz – … czoło wysokie, przestronne, włosa jednego na czaszce nie masz, … – skóra przyschła do czaszki, do liców, żółtawo się wcina pomiędzy koście i muszkuły – … a kiedy ramię wzniesie, wyciągnie. wytęży ponad nimi, schylają głowy, zda się, że wnet uklękną przed tym błogosławieństwem wielkiego rozumu – nie serca – precz z sercem, z przesądami, a niech żyje słowo pociechy i mordu!
Zygmunt Krasiński
Hrabia Napoleon Stanisław Adam Feliks Zygmunt Krasiński herbu Ślepowron (ur. 19 lutego 1812 w Paryżu - zm. 23 lutego 1859 w Paryżu) - jeden z trójcy największych poetów polskiego romantyzmu. Debiutował w 1828 jako autor przepojonych makabrą opowieści gotyckich. Już wtedy ujawniły się najbardziej charakterystyczne cechy pisarstwa Krasińskiego: jego obsesja cierpienia, zagłady i śmierci, a przy tym wewnętrzny konflikt między życiowym konwenansem a etosem romantycznej walki narodowowyzwoleńczej, dały obfity plon w postaci twórczości literackiej pełnej frenezji, obrazów piekielnych oraz ostrych dysonansów na tle religijnym i społecznym. W późniejszym czasie - około roku 1847, wraz z wydaniem Ostatniego - Wieszcz zastąpił skrajną rozpacz dotychczasowych dzieł przesłaniem etyki chrześcijańskiej, która z czasem, uzupełniona o myśl mesjanistyczną, przerodzi się w żarliwe zawołania do Ewangelicznej miłości. Wikipedia