Uprawnieniem każdego człowieka jest wolność, która kończy się tam, gdzie zaczyna się sfera wolności drugiego człowieka.
Info: Źródło: Nędznicy
Wiktor Hugo
Victor Marie Hugo fr [viktɔʀ maʀi ügo], imię często spolszczane na Wiktor, (ur. 26 lutego 1802 w Besançon, zm. 22 maja 1885 w Paryżu) – francuski pisarz, poeta, dramaturg i polityk. Uznawany jest za jednego z najważniejszych reprezentantówliteratury francuskiej i czołowego przedtstawiciela romantyzmu francuskiego. Twórczość pisarza cechuje bogactwo i zróżnicowanie tematyczne i gatunkowe. Należą do niej powieści (między innymi Katedra Marii Panny w Paryżu, znana też jako Dzwonnik z Notre Dame i Nędznicy), poezja liryczna (między innymi Ody i balladyoraz Legenda wieków), dramaty wierszem i prozą, listy oraz dyskursy polityczne w Izbie Parów (izbie wyższej parlamentu). Victor Hugo był członkiem Akademii Francuskiej, deputowanym do Konstytuanty, a następnie Zgromadzenia Narodowego. Wspierał rewolucję lipcową w 1830, brał udział w rewolucji lutowej w 1848, a z powodu przekonań politycznych przez 19 lat (1851-1870) przebywał na dobrowolnym wygnaniu poza granicami Francji jako przeciwnik II Cesarstwa. Po upadku Napoleona III w roku 1870 wrócił do Francji. Został pochowany w paryskim Panteonie. Dzieła zebrane Victora Hugo (z jego spuścizny nie zachowało się jedynie kilka osobistych listów spalonych celowo przez wykonawców testamentu pisarza) zostały wydane w latach 1928–1931 przez francuskiego wydawcę Jeana-Jacques'a Pauverta. NaDzieła składa się 28 tomów, które zawierają łącznie blisko 40 milionów znaków. W liście z 9 grudnia 1859 Hugo pisał: Wszystkie moje działa stanowić będą pewnego dnia niepodzielną całość. (...) Księga różnorodna podsumowująca całe stulecie – oto co pozostawiam po sobie (...). W słowach tych Hugo odnaleźć można jego chęć tworzenia wyrażaną poprzez różne formy literackie: powieści, poezję, dramaty, eseje. Od 1849 Victor Hugo poświęcał jedną trzecią dzieł każdej z trzech dziedzin: polityce, religii i filozofii społecznej człowieka. Jego myśl, złożona i niejednokrotnie zaskakująca, odrzucała całkowicie potępienie osoby i wszelki manicheizm, ale była też surowa wobec społeczeństwa. (Wikipedia.pl)