Okopy i ogródki. Teatr w 2015 roku
Na szczęście istnieje też teatr poza linią okopów i to tam, gdzie nie działał imperatyw walki, zwierania szeregów i stawiania diagnoz za wszelką cenę działy się – jak mi się zdaje – najciekawsze rzeczy.
Artykuły autora
Jolanta Kowalska
Zmierzch epoki
Kim był Jerzy Koenig? Kiedyś zdawało mi się, że wiem. Po lekturze książki Kto ma mieć pomysły?, zbierającej jego szkice, felietony i wypowiedzi publicystyczne, okazało się, że wiem niewiele. Pełnił w życiu wiele ról – wszystkie pozostawały w ścisłym związku z teatrem.
Teatr w barwach ochronnych
Życie teatralne zeszło do okopów i pozamykało się w twierdzach. Na scenach wznosi się barykady, przegrupowuje siły, artyści zmieniają się w karne wojsko. Mobilizacja trwa też na tyłach: wypada założyć jakiś mundurek i być „za” albo „przeciw”.
Ogórki w każdym guście, czyli lato w polskim teatrze
Myślę, że wyobrażenie o sezonie letnim jako czasie kulturalnego głodu i rozpasanych chałtur to w znacznej mierze poczciwy mit. Owszem, kultura „ogórkowa” stała się segmentem rynku letniej konsumpcji, nieźle zagospodarowanym przez prywatnych przedsiębiorców teatralnych, oferujących w wakacyjne wieczory repertuar lżejszego kalibru.
Rzeczywistość już tu nie mieszka
W latach wałbrzyskich Sebastian Majewski podjął najdziwniejszą decyzję pod słońcem: zrezygnował z reżyserii. Pozostawił sobie rolę kuratora, który wyznacza linię programową, stawia określone zadania przed sztuką i projektuje przestrzeń jej odbioru. Z tego sposobu zarządzania aktywnością twórczą zespołu uczynił osobną wartość.
Pożegnania i nadzieje. Podsumowanie teatralne roku 2012
Być może najbardziej znaczące są odejścia. W roku 2012 zmarli Erwin Axer i Jerzy Jarocki – reżyserzy o fundamentalnym znaczeniu dla historii polskiego teatru drugiej połowy XX wieku. Z tej dwójki aktywny w ostatnich latach był już tylko Jarocki, mimo to trudno się oprzeć wrażeniu, że ich odejście kończy jakąś epokę.