Na ołtarzu historii
Przemoc i pamięć. Badania SRV Sektion Rassen- und Volkstumsforschung w Muzeum Miasta Gdyni to kolejna wystawa, którą Dorota Nieznalska wraca do zapomnianych bądź nieznanych wydarzeń sprzed kilkudziesięciu lat.
Artykuły wg tagu
Dorota Nieznalska
Mierząc się z instytucją
Iwona Bigos i Marta Wróblewska przygotowały dla Gdańskiej Galerii Miejskiej wystawę Kościotrupy muszą wstawać, w ramach której podjęły się zagadnień muzeum-instytucji i statusu dzieła sztuki w kontekście wystawienniczym. W wiele obiecującym tekście kuratorskim odwołały się do pojęcia płynnej nowoczesności Zygmunta Baumana i „muzeum jako mauzoleum” Teodora Adorno, stawiając pytania na temat (dez)aktualności dyskursów muzealnych i ponowoczesnych oczekiwań dzisiejszego odbiorcy. Wystawa podzielona została na dwie ekspozycje, prezentowane kolejno w galerii Güntera Grassa przy ul Szerokiej i w Gdańskiej Galerii Miejskiej 2 przy Powroźniczej. Pierwsza z nich podejmuje zagadnienia historii sztuki i muzeum, druga – jak zrozumiałam z tekstu kuratorskiego – prezentować ma współczesne paradygmaty sztuki, w tym, jak zaznaczono, sztuki zaangażowanej społecznie, politycznie, partycypacyjnej czy też prezentującej nie tak nową, lecz nadal aktualną strategię artysty jako etnografa, której analizy dostarczył w roku 1996 Hal Foster.
Poza strukturami nie istnieje żadna tożsamość
I tak, mniej lub bardziej wybiórczo, przebrnęliśmy przez kilkanaście sal, gdzie znalazło się blisko sto (czy może więcej…) dzieł z zakresu sztuk wizualnych, teatru, filmu i sztuki performance. Wystawa jest olbrzymia, monumentalna, ale jakby pozbawiona tezy – zespół kuratorski wrzucił do jednego wora pod tytułem „wielka wystawa o polskości” konteksty najnowszej polityki, obrazy wsi, folklor, krytykę instytucjonalną i ledwie kilka naprawdę świetnych prac (jak wspomniana Okładka książki Nicolasa Grospierre’a albo Jestem Polakiem, więc mam obowiązki polskie Doroty Nieznalskiej).
Dispossession. Po Biennale w Wenecji
Obserwując prace zaprezentowane na tegorocznym Biennale widzimy jak współcześni artyści podejmują się pracy o charakterze socjologiczno-psychologicznym. Badają przeszłość z perspektywy indywidualnych historii, bazując częściej na selektywnej i niedoskonałej ludzkiej pamięci, niż na obiektywnych prawdach i historycznych faktach.
Cenzura a polityczność sztuki
Opublikowana przez Korporację Ha!art książka Ewy Majewskiej jest cenną pozycją na temat nie tyle całej kultury, ile sztuk wizualnych po 1989 roku w Polsce i na świecie. We wprowadzeniu autorka ujawnia swoje przekonanie „o politycznym charakterze sztuki i wszelkich działań w kulturze” oraz zakłada „społeczne uwikłanie praktyk artystycznych między innymi wskutek nierówności płciowych, konfliktów klasowych, rasizmu czy homofobii”.
Kolekcja czy problem seksu i śmierci?
Pieczyński jako kurator interesuje się postfeminizmem, poszukuje w polskiej tradycji awangardowej XX wieku, zajmuje go tradycja nieistniejącego już Działu Fotografii i Technik Wizualnych w Muzeum Sztuki w Łodzi stworzonego przez Urszulę Czartoryską.