Magazyn 03: syndrom pooscarowy
Różnorodne emocje po oscarowym tryumfie Idy powoli opadają, ale jedno pozostaje – apetyt na więcej.
Artykuły wg tagu
Katarzyna Trzeciak
Świat, który stał się bajką
W opowieści Gary’ego nie chodzi o proste odwrócenia prawdy i pozoru tak, by dowartościować kojącą siłę iluzji. Chodzi raczej o pomyślenie świata poza tą opozycją; świata, w którym oczarowanie jest siłą ustanawiającą bajkową rzeczywistość. Fosco nie wierzy bowiem w żadną głębię, która istnieje poza „bolesną maską rzeczywistości”.
Magazyn 02: podsumowania i nowe rozdania
W Magazynie O.pl powoli zamykamy czas podsumowań 2014 roku – okresu, który nawet jeśli nie obfitował w spektakularne kulturalne przełomy, pozostawił po sobie trochę znaków zapytania.
Ściany Auschwitz nie zawsze mówią prawdę
Jak wypowiedzieć tę największą Katastrofę świata zachodniej kultury, która do dziś rozciąga swój cień na całą europejską myśl? W jaki sposób język może dać wyraz eksterminacji tak, by – jak zastanawia się Phillipe Lacoue-Labarthe, piszący o poezji Paula Celana – nie musieć jej zaprzeczać w akcie obrony przed upatetycznieniem? Czy tylko zaprzeczenie jest obroną przed patosem i czy tylko patos umożliwia kultywowanie sztuki?
Ciało w gipsie. Sanatorium Maxa Blechera
Blecher, podobnie jak dekadę wcześniej Mann, odkrywa niesamowitość sanatorium. W latach 30. XX wieku, kiedy powstawały Zabliźnione serca, a sam Blecher chorował i wędrował między jednym sanatorium a drugim, były one już przeżytkiem, pozostałością po XIX-wiecznym świecie. Mimo że same w sobie archaiczne, pełniły niezwykle ważną funkcję w zbiorowej wyobraźni epoki.
![Paul Klee, „Ansicht der schwer bedrohten Stadt Pinz” [„Widok na poważnie zagrożone miasto Pinz”], 1915 (źródło: Wikimedia Commons](https://ownetic.com/magazyn/wp-content/uploads/2014/02/paul-klee-stadt-pinz-1915-560x420.jpg)
W stronę widzialności
Wystawa malarstwa Paula Klee w londyńskim Tate Modern, która właśnie dobiega końca, nosi podtytuł „Making Visible”. To właśnie kwestię „czynienia widzialnym” kuratorzy wystawy postanowili uznać za centralny problem w twórczości niemieckiego malarza. Decyzja ta wydaje się tyleż słuszna, co oczywista.
Intymna przestrzeń literatury
Umarł Mrożek, czy może raczej – pozostając przy retoryce medialnych reakcji na ten fakt – „odszedł wielki pisarz”. Odszedł i natychmiast pojawił się zalew wspominkowych tekstów, biograficznych rekonstrukcji i literackich komentarzy, sławiących twórczość „polskiego klasyka”. Entuzjasta absurdalnej poetyki, pozwalającej swobodnie deformować i obnażać paradoksy PRL-owskiej rzeczywistości, dostaje pośmiertnie tekstowy pomnik pamięci.