Search

Archiwalne treści — Magazyn O.pl

© O.pl 1998-2020

O nas

Archiwalne treści — Magazyn O.pl — © O.pl 1998-2020

Artykuły wg tagu

Miesięcznik ODRA

Plakat do spektaklu Moniku Strzępki i Pawła Demirskiego pt. „Bitwa warszawska 1920” (źródło: materiały prasowe organizatora)
Wyświetl artykuł
  • 6 min

Teatr im. Dzierżyńskiego

Paweł Demirski nie napisał, a Monika Strzępka nie wyreżyserowała sztuki historycznej. Zmontowali groteskę pełną świadomych anachronizmów, niekiedy brawurowych. Dzierżyński, Piłsudski, Witos są figurkami wyciętymi z podręcznika historii, którymi się obraca, zderza, manipuluje, żeby z ich pomocą mówić mocno, z furią, o narodowej wyobraźni, przez te postacie meblowanej czy może zagracanej. I o współczesności, którą ich cienie przywaliły.
Zamek w Rapperswillu – siedziba Muzeum Polskiego, autor: Javier Carro (źródło: Wikiedia. Wolna Encyklopedia. Zdjęcie na licencji Creative Commons)
Wyświetl artykuł
  • 7 min

Najstarsze na świecie polskie muzeum (?)

Mówiąc o historii Muzeum Polskiego w Rapperswil należy cofnąć się do 1863, roku wybuchu Powstania Styczniowego. Polacy skazani na kolejne wygnanie szukali w Europie miejsca, które by umacniało poczucie tożsamości narodowej. Powstanie połączyło Polaków pochodzących z trzech zaborów, było stricte polskie, upominało się o wolność i godność. W czasie powstania niósł im pomoc mieszkający w Szwajcarii Władysław hr. Plater, potomek zamożnej rodziny...
Margit Baumann, „Meret Oppenheim i Śniadanie w futrze«”, 1971 © Margrit Baumann, Bern (źródło: materiały prasowe wiedeńskiego Bank Austria Kunstforum)
Wyświetl artykuł
  • 14 min

Umrę, zanim spadnie pierwszy śnieg

Jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że jeżeli artysta prowadzi życie takie, jakie chce – wszyscy przymykają na to oko. Kiedy jednak artysta jest kobietą, ci sami ludzie otwierają szeroko oczy. Artystka musi się z tym liczyć. Powiem więcej, kobieta-artystka ma obowiązek swoim życiem udowodnić, że uważa za nieważne zakazy, za pomocą których podporządkowuje się ją od tysięcy lat – Meret Oppenheim.
„Greta Garbo przyjechała”, reż. Anna Augustynowicz, fot. Bartłomiej Sowa (źródło: mat. prasowe Teatru Współczesnego w Szczecinie)
Wyświetl artykuł
  • 6 min

Ptaki cudaki

Dzisiejszy teatr daje się kochać wtedy, kiedy przestaje wybierać tematy z obowiązującego aktualnie katalogu. Kiedy przestaje prawić o wykluczonych, o uogólnionym „Innym” (liczba pojedyncza, ale kategoria też wbrew pozorom zbiorowa), o winach lub wielkościach narodu bądź narodów, o szowinizmie mężczyzn i ucisku kobiet, o przykładowym starym, przykładowym Żydzie i przykładowym geju.
Dawna moda dziecięca XVII-XX w., MN we Wrocławiu (źródło: mat. prasowe Muzeum Narodowego)
Wyświetl artykuł
  • 5 min

Dzieci modne

Jestem fanem wystaw, jakie Małgorzata Możdżyńska-Nawotka z rzadką u nas konsekwencją i regularnością prezentuje od lat we wrocławskim Muzeum Narodowym. Wystaw o modzie. O tyle jest to dziwne i zaskakujące mnie samego, że moda nigdy wcześniej mnie nie interesowała, a i dzisiaj dostrzegam ją ledwie kątem oka, mimochodem, nie angażując zbytnio emocji ani portfela.
Oskar Dawicki, „Performer”, wystawa w Art Stations w Poznaniu (źródło: materiały prasowe organizatora)
Wyświetl artykuł
  • 9 min

Utalentowany pan Dawicki

Czym zaskoczy nas Dawicki? Jego prace wciąż się zmieniają. Jeszcze w tym roku ma ukazać się film Performer, z którego próbne nagrania mogliśmy oglądać na wystawie. Książka W połowie puste Łukasza Gorczycy i Łukasza Rondudy wywołuje silny rezonans, nie tylko wśród bibliotek, które domagają się przysłania egzemplarzy w całości zadrukowanych, a nie w połowie pustych. Oskar Dawicki, jak prorokują, już wkrótce stanie się znanym artystą.
Kadr z filmu „Drogówka”, reż. Wojciech Smarzowski (źródło: materiały prasowe Next Film)
Wyświetl artykuł
  • 5 min

Psy z drogówki

Chętnie posłuchałbym bohaterów filmu Smarzowskiego oglądających Sępa. Bo mimo iż reprezentują oni znacznie bardziej prozaiczny wydział (drogowy, a nie wewnętrzny), policjanci z Drogówki prowadzą tryb życia, którym mogliby zawstydzić słynnego „złego porucznika” z filmu Ferrary.
Muzeum Witolda Gombrowicza we Wsoli (źródło: materiały Miesięcznika Odra)
Wyświetl artykuł
  • 11 min

Drobina pyłu w Kosmosie

Jestem na zawsze związana z twórczością Witolda Gombrowicza. Przez dwadzieścia lat było mi bardzo trudno odnaleźć się w roli reprezentanta kogoś, kto jest wielkim pisarzem, a kogo językiem nie władam, kto nie mieszkał w swoim kraju, był za swego życia w tym kraju zakazany i egzystował na wygnaniu. Tak więc byłam związana z twórczością, która istniała i którą próbowałam zgłębić.
Na planie filmu „Zagadka dziecka klęski” (Puzzle of a Downfall Child), reż. Jerry Schatzberg, 1970 (źródło: materiały prasowe American Film Festival)
Wyświetl artykuł
  • 11 min

Wszystko znajduje swój czas

Myślę, że moje wcześniejsze doświadczenia były kluczowe dla wszystkich filmów, które zrobiłem, nie tylko dla mojego debiutu. Oczywiście, nie zawsze jest tak, że twoje życie to historia, którą chcesz opowiedzieć, ale być może poszczególne epizody wpływają na to, jak podchodzisz do pewnych rzeczy, które przekładają się potem na film.
„Firma”, na zdjęciu Michał Opaliński, fot. Bartłomiej Sowa (źródło: materiały prasowe organizatora)
Wyświetl artykuł
  • 7 min

Królowie stacji benzynowych

Żeby oglądać niepokalanie pyszne samopoczucie dzisiejszych władców Polski, nie trzeba babrać się w polityce. Wystarczy chodzić do teatru. Ale nie na środowiskowe premiery, na których wszyscy się znają, a stężenie erudycji i eksperiencji na metr kwadratowy przekracza dopuszczalne normy. Na szeregowe przedstawienia.
Tadeusz Konwicki i Gustaw Holoubek, fot. Mariusz Kubik (źródło: Wikipedia. Wolna Encyklopedia)
Wyświetl artykuł
  • 35 min

Wydostać się stąd jak najszybciej

Wstyd powiedzieć, ale ja nigdy w życiu nie otworzyłem żadnej swojej wydrukowanej książki ani nie widziałem na ekranie filmu, który reżyserowałem. Znam jedynie kopie robocze z fazy produkcji. Mam jakieś urazy, lęki lub wstydy przed powrotami do ukończonych utworów. Zdarzało mi się nawet, że czytam jakiś esej, widzę inteligentny cytat, a w nawiasie napisane, że to Konwicki.

Archiwalne treści — Magazyn O.pl — © O.pl 1998-2020