Search

Archiwalne treści — Magazyn O.pl

© O.pl 1998-2020

O nas

Archiwalne treści — Magazyn O.pl — © O.pl 1998-2020

Artykuły wg tagu

Sebastian Pytel

23 artykuły
„Dogman”, reż. Matteo Garrone, M2 Films, 2018 (źródło: materiały prasowe dystrybutora)
Wyświetl artykuł
  • 3 min

Uśmiech Marcello

Marcello jest psim fryzjerem i często się uśmiecha. Nie tylko do psów, do ludzi także. To ten typ człowieka, którego nazywamy poczciwym. Choć w życiu nie wylosował talii szczęśliwych kart, cieszy się z tego, co ma. Na przykład z nastoletniej córki, podobnie jak on uśmiechniętej od ucha do ucha, czy psiego salonu, na który pracował latami. Na boku dorabia co prawda handlem kokainą, ale sposób w jaki prowadzi ten interes bardziej przypomina robienie przysług niż kryminalny proceder.
„Detroit. Become Human”, reż. David Cage, studio Quantic Dream (źródło: materiały prasowe dystrybutora)
Wyświetl artykuł
  • 6 min

Pojutrze

W sequelu Blade Runnera oznaczonym rokiem 2049, android K tułał się po świecie przyszłości w poszukiwaniu odpowiedzi na arcyludzkie pytanie: „Kim jestem?”. Akcja Detroit. Become Human, najnowszej gry Davida Cage’a, ma miejsce lekko ponad dekadę wcześniej i kładzie nacisk na „wybudzenie” androidów z nie-emocjonalnych i nie-świadomych maszyn. Zanim bracia i siostry K pójdą tropem wyroczni delfickiej, czeka ich chrzest cierpienia.
„Zimna wojna”, reż. Paweł Pawlikowski, Kino Świat, 2018 (źródło: materiały prasowe dystrybutora)
Wyświetl artykuł
  • 4 min

Rozstania i powroty

Trzeba to napisać na wstępie: Tomasz Kot i Joanna Kulig w rolach głównych są absolutnie fantastyczni. Ona – wulkan energii, kobieta nie do powstrzymania, która biegnie przez życie do utraty tchu. On – myślami gdzieś daleko, jakby urodził się za późno lub za wcześnie, od świata ucieka w muzykę. Różni ich wiele, niemal wszystko – od statusu społecznego po temperament – splata siła mocniejsza od śmierci.
„Observer”, studio Bloober Team, 2017 (źródło: materiały prasowe dystrybutora)
Wyświetl artykuł
  • 6 min

Perfekcyjna niedoskonałość

Paszport „Polityki” trafił w dobre ręce. Krakowskie studio Bloober Team po imponującym artystycznie i technologicznie Layers of Fear poszło za ciosem i zeszłorocznym Observerem potwierdziło klasę na arenie międzynarodowej. Wychodząc od ikonicznych wizji światów przyszłości polscy developerzy stworzyli pełnoprawną, angażującą cyberpunkową nowelę, która nie drepcze bezwiednie po śladach wielkich poprzedników, tylko wytycza własną ścieżkę.
„Happy End”, reż. Michael Haneke, Austria, Francja, Niemcy, 2018, Gutek Film (źródło: materiały prasowe dystrybutora)
Wyświetl artykuł
  • 5 min

Równia pochyła

Happy End na zeszłorocznym festiwalu w Cannes wyczekiwany był jak manna z nieba. Michael Haneke, słusznie stawiany obok Ingmara Bergmana w kanonie największych twórców kina, miał przemówić na temat palącego problemu emigracji wojennej, zgarniając przy okazji trzecią Złota Palmę. Jednak świeżo po premierze pojawiły się głosy rozczarowania, z wolna formujące się w posępną konkluzję: mistrz zrobił „ledwie” dobry film, a oczekiwaną egzegezę trwającej obecnie wędrówki ludów zastąpiła artystyczna niemoc. Zabrakło nawet przyzwoitej kontrowersji, choćby takiej, jaką na polu literatury wywołał Michel Houellebecq zbliżoną tematycznie Uległością.
„What Remains of Edith Finch”, Giant Sparrow, 2017 (źródło: materiały prasowe producenta)
Wyświetl artykuł
  • 5 min

Historie rodzinne

Ingerencja fatum, wchodzącego z butami w szarą codzienność, przynosi na myśl uzasadnione skojarzenia z losami Zdzisława, Tomka i Zofii Beksińskich, drążonymi ostatnio w naszej literaturze, kinie i teatrze. Jednak What Remains of Edith Finch, owoc pracy małego (wbrew nazwie) studia Giant Sparrow, w odróżnieniu od Ostatniej rodziny przybiera konwencję elegijną, posługuje się innym, bardziej konfesyjnym językiem.
„The Florida Project”, reż. Sean Baker, USA 2017 (źródło: materiały promocyjne dystrybutora)
Wyświetl artykuł
  • 4 min

Śmietnik wielkiego miasta

Zderzenie szorstkiej rzeczywistości z dziecięcą wrażliwością często skutkuje rozmyciem lub nawet estetyzacją prawdziwych tragedii; wstrząsem, który – owszem – działa, ale zazwyczaj krótko i bezrefleksyjnie. Filtr niezwykłości, nakładany na rzeczywistość, kładzie się wówczas cieniem na istocie problemu: doznanych traumach, wyrządzonych krzywdach. U Bakera jest inaczej. The Florida Project jest wolna zarówno od emocjonalnych szantaży skoncentrowanych na celebracji cierpienia, jak i fałszywego przeświadczenia dorosłych, że są w stanie ponownie patrzeć na świat oczami dzieci.
„Serce miłości”, reż. Łukasz Ronduda (źródło: materiały prasowe dystrybutora)
Wyświetl artykuł
  • 8 min

Żywe rzeźby

Sebastian Pytel: Wyreżyserowany z Maciejem Sobieszczańskim Performer o Oskarze Dawickim, książka o awangardzie w polskiej sztuce lat 70. i zredagowana z Jakubem Majmurkiem Kino-sztuka o kinematograficznym zwrocie w polskiej sztuce współczesnej – można powiedzieć, że był Pan wręcz predestynowany do realizacji scenariusza Roberta Bolesto o Wojciechu Bąkowskim i Zuzannie Bartoszek.
„Frantz”, reż. François Ozon (źródło: materiały prasowe dystrybutora)
Wyświetl artykuł
  • 3 min

Dobre kłamstwa

Paradoksalnie, przy całej swojej przewrotności, Frantz zachowuje gatunkową czystość – to melodramat z krwi i kości: pełen sprzecznych emocji, które targają duszami bohaterów na prawo i lewo, niemożliwych do pogodzenia ról społecznych i przeszłości, nachodzącej długim cieniem na przyszłość. Kontrast między minionym, a teraźniejszym pomysłowo uwypukla korekcja obrazu. Gdy potoczyste anegdoty Adriena na moment przywracają Frantza do życia, czarno-białe obrysy twarzy i rzeczy nabierają wyrazistych barw, jakby ktoś przypomniał im, że istnieją. W końcu jak pisał Gombrowicz, fikcja, która coś zmienia w świecie też staje się rzeczywistością.
„Dunkierka”, reż. Christopher Nolan (źródło: materiały dystrybutora)
Wyświetl artykuł
  • 4 min

Wybawienie

Wojna w ujęciu Nolana to ciągła walka z materią: zacinającą się bronią, zakleszczonym włazem od kokpitu, uszkodzonym wskaźnikiem stanu paliwa. To również nieustanny przeplot szczęścia z pechem. Pociski, bomby i torpedy pracowicie zbierają żniwa, po czym milkną na moment, przywracając wyparty przez adrenalinę strach. Ktoś leżał obok i nagle go nie ma – pozostawił po sobie pokryty świeżym prochem nieśmiertelnik lub wydrążone kulami ciało.
„Pokot”, reż. Agnieszka Holland, 2017 (źródło: materiały prasowe dystrybutora)
Wyświetl artykuł
  • 4 min

Zemsta lasu

Gdy sezon łowiecki przybiera rozmiary hekatomby, płochliwe dotąd sarny i dziki zmieniają pokorne oblicze i zaczynają po kawałku przejmować ludzkie terytorium. Wówczas wydaje się, że Holland poprowadzi Pokot w stronę słowiańskich legend z ducha Sapkowskiego i materii pierwszej części gry Wiedźmin – opowieści o ludzkiej nienawiści i pogardzie, które powołały do życia bestię żądną odwetu. Las, w którym rodzi się tajemnicza siła, nieznana i nieokiełzana w zupełnie fascynujący sposób poszerza konwencję kryminału whodunit.
„Moonlight”, reż. Barry Jenkins (źródło: materiały prasowe dystrybutora)
Wyświetl artykuł
  • 5 min

Ciemnoniebieski świat

W każdym ujęciu: inne „ja”. Z odmiennym nastawieniem wobec świata, z różnymi ludźmi u boku, osiadłe w innej, zmiennej fizjonomii. Trzy twarze, jeden człowiek. Moonlight Barry’ego Jenkinsa to właśnie taka magnetyczna introspekcja: szczera, autentyczna, przejmująca do kości.

Archiwalne treści — Magazyn O.pl — © O.pl 1998-2020