Polskie lekcje z wygnania
We współczesnym polskim kinie zaznacza się ewolucja w podejmowaniu kwestii migracji i sposobów obrazowania związanych z nią doświadczeń. Świadczą o tym Pomiędzy słowami Urszuli Antoniak i Zimna wojna Pawła Pawlikowskiego, w których odnajdujemy realizację koncepcji transkulturowości, przejawiającą się ujmowaniem świata nie jako zbioru autonomicznych, odrębnych kultur, ale jako heterogenicznej przestrzeni przepływu i kulturowych transferów. W przypadku Pomiędzy słowami przestrzenią tą jest multikulturowy Berlin i bohater, w którym niemieckość i polskość krzyżują i zderzają się ze sobą; w Zimnej wojnie zaś mamy do czynienia z transgraniczną wędrówką treści kulturowych – polskiej muzyki ludowej – która na swojej fali niesie tworzących ją bohaterów. Reprezentowane przez te filmy myślenie odchodzi od logiki jasnych podziałów, nie przypisując postaci jednoznacznie i wyłącznie do żadnej z kultur, w których się obracają. Twórcy tych transnarodowych narracji odchodzą od dychotomii miejsce ojczyste versus miejsce obcości: zamiast tego przedstawiają bohaterów jako będących wszędzie tyle w domu, co na wygnaniu.
