About Elly
Asghar Farhadi (Srebrny Niedźwiedź za najlepszą reżyserię) zadedykował swój film Bogu. Akcja filmu toczy się nad morzem. Wyjeżdżająca na odpoczynek grupa przyjaciół, pragnie, przy tej okazji, wyswatać znajomą przedszkolankę Elly, ze świeżo rozwiedzionym kuzynem. Elly jest już zaręczona, ale mimo to chce poznać potencjalnego partnera. Niestety przygoda ma dla niej tragiczny koniec. Ratując topiące się dziecko, sama tonie w morzu. Wierzący powiedzieliby, że Bóg ją ukarał za próbę odejścia od narzeczonego. Akcję filmu prowadzą mężczyźni. W filmowych dialogach zawsze stawiają powstałe problemy na ostrzu noża. Film oddaje wyraźnie atmosferę irańskiej dyktatury. Zamieszkali w Berlinie Irańczycy twierdzili, że prezentowane za granicą propagandowe filmy z Iranu nie są wyświetlane w ich kraju. W Iranie zabroniono też emisji filmu About Elly. Nawet poparcie aktorów z Hollywood nie zmieniło decyzji irańskiego rządu. Na konferencji prasowej Berlinale, reżyser oznajmił jednak, że premiera jego filmu miała miejsce równocześnie w Berlinie i w Teheranie. Poza tym Asghar Farhadi zdecydowanie zaprzeczył, gdy zapytano go, czy zamierzał pokazać negatywny obraz irańskiej klasy średniej. Również grające w filmie aktorki odpowiadały na zadawane im pytania tylko podziękowaniami za zaproszenie na festiwal. Nie było dyskusji o rolach, scenariuszu ani filmie.
Food, Inc.
Sześć lat pracował Amerykanin, Robert Kenner, nad filmem dokumentalnym o żywności. Wreszcie przedstawił makabryczną historię, ujawniającą mechanizmy przemysłowej produkcji jedzenia. Widniejące na obrazkach reklamowych zielone farmy, dawno zamieniono w fabryki. Oglądamy ogromne, ciemne hale wypełnione tysiącami kur, które z przekarmienia nie mogą stać na własnych nogach. Kurczęta, aby urosły w ciągu 48 dni, a nie trzech miesięcy tuczone są sztuczną karmą. Karmione paszą kukurydzianą, nie wypuszczane na łąki krowy, stoją po kolana w łajnie. Mięso z niemytych, brudnych, męczonych zwierząt zawiera bakterie koli. Rok rocznie w USA umiera ponad 5000 konsumentów Fast Foodów. Amerykańscy krytycy przemysłowo produkowanej żywności obwiniają koncerny za wytwarzanie szkodliwego zdrowiu jedzenia. Niestety za głośne krytykowanie jakości sprzedawanego w marketach mięsa, grodzi w stanie Colorado więzienie. Dyrektor festiwalu filmowego Berlinale wraz z reżyserem filmu prosili widzów, aby kupowali tylko zdrową żywność w lokalnych, zaprzyjaźnionych i dobrze sobie znanych sklepach ekologicznych. Osobiście będąc pod wrażeniem filmu, postanowiłam zostać wegetarianką.
Happy Tears
Film amerykańskiego reżysera, Mitchella Lichtensteina, z Demi Moore i Parker Posey w rolach głównych, był niestrawną klapą. Demi Moore grała jedną z sióstr, opiekujących się ojcem, cierpiącym na Alzheimera. Jej płytko potraktowana rola, nudziła. Mimo to konferencja prasowa przyciągnęła tłumy dziennikarzy. Każdy chciał zobaczyć tę 50-letnią hollywoodzką gwiazdę, która ponoć na operacje plastyczne wydała około 360 tysięcy dolarów. Ja też, siedząc w drugim rzędzie, oddalona tylko o 6 metrów od Demi, próbowałam dostrzec blizny po chirurgicznym skalpelu. Blizn jednak nie widziałam. Zobaczyłam tylko, że skóra na ramionach i dekolcie aktorki była jakby trochę zwiotczała i wyraźnie ciemniejsza niż na jej twarzy. Także pozbawione liftingu dłonie zdradzały prawdziwy wiek artystki.
London River
Algierskiego reżysera, Rachida Bouchareba zainteresował temat współżycia mieszkających w Londynie, protestanckich Anglików i muzułmańskich emigrantów. W roku 2005, tuż po zamachu terrorystycznym, afrykański ojciec szuka niewidzianego latami syna. Samotna matka z angielskiej prowincji pragnie odnaleźć studiującą w Londynie córkę. Obcy, nieznani sobie rodzice, spotykają się przypadkowo. Film ukazuje uprzedzenia Anglików w stosunku do muzułmanów. A ci z kolei, w odróżnieniu od aroganckich tubylców, przedstawieni są jak godna zaufania, sympatyczna, niosąca pomoc potrzebującym, komunikatywna, humanitarna grupa. „Terroryzm nie znaczy wcale islam”, mówił reżyser. Natomiast grający ojca, Sotigui Kouyate (Srebrny Niedźwiedź za najlepszą rolę męską), nazwał London River filmem dającym nadzieje na to, że w przyszłości ludzie z różnych kultur będą się bardziej szanowali i lepiej rozumieli. „Czy nie warto popracować nad respektem? W końcu terroryzm dotyka nas wszystkich, muzułmanów i europejczyków”, nawoływał aktor.
Milk
Film opowiada autobiograficzną historię zastrzelonego w 1978 roku w San Francisco, Harvey’a Milka. Walczący o prawa homoseksualistów w USA, bohater często podkreślał, w swoich publicznych wystąpieniach, że nadzieja na lepszy, tolerancyjny świat, to jedyna rzecz, jaka pozostała amerykańskim gejom. „Nadzieja jest wszystkim, co mamy. Nadzieja na świat wolny od ucisku i represji skierowanej przeciw homoseksualistom, a także czarnym, starym i niepełnosprawnym. Bóg kocha wszystkich ludzi”, pocieszał gejów Milk. Idee tego tragicznie zmarłego polityka i aktywisty, przypomniał reżyser Gus Van Sant. W roli Harvey’a Milka znakomity jak zawsze Sean Penn. Zdziwiło mnie tylko, że pracującego w parlamencie Milka zastrzelił inny urzędnik. Po prostu wyjął spluwę i pyknął.
My One and Only
Historię opartą na autobiograficznych wspomnieniach amerykańskiego aktora, Georga Hamiltona, współproducenta filmu, wyreżyserował Richard Loncraine. Szukająca bogatego męża, kobieta wędruje wraz z dwoma synami przez USA. Renée Zellweger rewelacyjnie zagrała dumną, pełną godności, samotną i niezależną matkę Hamiltona. „Zależy mi na dobrych filmach. Dlatego nie jestem za Hollywood wiecznej młodości i sztucznych piękności. Tylko za Hollywood, w którym powstają wspaniałe dzieła”, mówiła na konferencji prasowej Renée Zellweger.
Notorious B.I.G.
Voletta Wallace, matka zamordowanego w 1997 roku nowojorskiego rapera, wyprodukowała film o życiu i twórczości syna. „To historia o życiu”, mówiła Antoniqe Smith, grająca jedną z żon bohatera. Poruszająca opowieść przedstawia brookliński świat ciemnoskórych Amerykanów. Notorious Big od najmłodszych lat handlował narkotykami. Jako nastolatek siedział w kiciu. Jego talent odkrył Puff Dady. Pielęgnujący image gangstera, Big, w ciągu kilku lat, został kultowym muzykiem wschodniego wybrzeża. Ten używający życia, zaledwie 24 letni multimilioner nie zdążył nawet nagrać drugiego albumu. Marketingowo rozdmuchana rywalizacja, pomiędzy raperami z Nowego Jorku i Los Angeles, spowodowała najpierw śmierć Tupaca a potem Notoriousa Biga. Do tej pory nie złapano ich morderców. Majątkiem, zastrzelonego w Los Angeles, nowojorskiego muzyka zarządza jego matka, Voletta Wallace. Stworzyła ona Christopher Wallece Fundation, która zaopatruje szkoły amerykańskie w komputery i książki a także pomaga bezdomnym dzieciom, i ofiarom przemocy.
Storm
Lansowany przez niemieckie media, nudny film o międzynarodowym trybunale sprawiedliwości w Hadze, sądzącym serbskich zbrodniarzy wojennych. Zamieszkała w Berlinie młoda kobieta z Bośni (Anamaria Marinca) zdecydowała się na zeznania obciążające serbskiego generała. Prawniczkę gra Kerry Fox.
Tatarak
Andrzej Wajda (nagroda Alfreda Bauera za nowatorski język filmowy) nakręcił film na podstawie opowiadania Jarosława Iwaszkiewicza Tatarak. Krystyna Janda mistrzowsko zagrała rolę chorej na raka żony lekarza. Odtworzyła postać osamotnionej, starszej kobiety, próbującej uwieść młodzieńca. Chłopak niestety utonął na jej oczach, podczas zrywania właśnie dla niej tataraku. Fabułę przeplatają monologi Jandy, opowiadającej o chorobie i śmierci własnego męża, Edwarda Kłosińskiego. Aktorka wprowadzając widza we własne przeżycia, zatarła granice pomiędzy prywatnością a zawodem. Zastosowano w filmie eksperyment, słowa budzą większe reakcje niż obrazy. Zadedykowany Edwardowi Kłosińskiemu mroczny film, mówi o samotności i nieuchronnej śmierci.
The Milk of Sorrow (La teta asustada)
Słuszna nagroda Złotego Niedźwiedzia za najlepszy film festiwalu. Zamieszkała w Barcelonie, peruwiańska reżyserka, Claudia Llosa oparła swój film na znanej w Peru, archaicznej legendzie, mówiącej, że dzieci zgwałconych podczas ciąży kobiet są wątłe i chorowite. Również strach zostaje im przekazany wraz z mlekiem matki. Główna bohaterka, Fausta jest młodą, dziwaczną dziewczyną, cierpiącą na podobne syndromy. Kartofel trzyma w waginie. A zmarłą, zabalsamowaną matkę pod łóżkiem. Nieznane europejczykom ceremonie kolektywnych ślubów, celebracji wesel i zwyczajów życia rodzinnego tworzą ten film niepowtarzalnym i wyjątkowym dziełem.
The Reader
Niemcy lat 50., dojrzała kobieta, Hanna Schmidt uwodzi z premedytacją 15 letniego ucznia, Michaela. Para namiętnie praktykuje seks. Po jakimś czasie Hanna znika. Niespełniona miłość prześladuje chłopaka całe życie. Kilka lat później, Michael będąc studentem prawa, obserwuje proces zbrodniarzy wojennych. Na ławie oskarżonych odnajduje dawną kochankę. Hanna była strażniczką w obozie koncentracyjnym i ma na sumieniu życie 300 osób. Opowieść o egoistycznej, głupiej analfabetce, którą idealnie zagrała Kate Winslet. Scenariusz powstał na podstawie autobiograficznej książki, Bernharda Schlinka. Rozumiem, że porażony siłą waginy autor, stanął jak wielu jego rodaków przed moralną oceną zbrodniarzy o wielkim sercu. Jego wspaniała Hanna mordowała dla systemu. Autor książki, chcąc ocalić słodkie wspomnienia młodości usiłował dostrzec w niej człowieka. Uważam, że społeczeństwo nie powinno stawiać pomników masowym mordercom. Nie należy wybielać ich charakterów. Dlatego trudno mi zaakceptować motywy reżysera, Stephena Daldry robiącego film według książki Schlinka. Nie rozumiem także Kate Winslet, która zdecydowała się na zagranie tej perwersyjnej bohaterki. „Polubiłam Hannę. Próbowałam zrozumieć jej postępowanie”, mówiła na konferencji prasowej aktorka. Kate Winslet dostała za Hanne Schmidt nominację do Oscara. Cieszyłabym się, gdyby jej tej nagrody nie przyznano.
