Facet-baba, to kiepski żart. Candy Darling

James Lawrence Slattery urodził się 24 listopada 1944 roku w Forest Hills, jako syn księgowej Teresy Phelan i agresywnego, używającego przemocy alkoholika, Jima Slattery’a. Będąc dzieckiem, wyglądał jak dziewczynka. Miał mleczną, gładką, białą cerę i przysypane gęstymi, czarnymi rzęsami powieki. Od najmłodszych lat fascynowały go wykwintne damskie stroje, mocne makijaże, wymyślne nakrycia głowy a przede wszystkim platynowe włosy. Uwielbiał Kim Novak i Lanę Turner. Pragnął być najbardziej pożądaną damą świata, podziwianą przez wszystkich piękną, filmową gwiazdą. Gdy dorósł postanowił zmienić płeć. W 1963 roku, mając 20 lat, rozpoczął kurację hormonalną, umożliwiającą mu transformację z mężczyzny w kobietę. Zafundował sobie elegancką blond fryzurę. Wypracował przyjemny, powabny głos. A z powodu miłości do słodyczy przybrał imię Candy Darling. W Nowym Jorku w latach 60. zakazano drag queens, transwestytom i transseksualistom spacerowania po ulicach. Dlatego przypływająca wieczorami promem z New Jerssey do Nowgo Jorku Candy Darling, spędzała czas w nocnych barach. Tam też poznała przyjaciół należących do świty Andy’ego Warhola. Po jakimś czasie została zaproszona do Factory. Andy Warhol chętnie otaczał się orszakiem ekscytujących osób, których wybryki zwracały uwagę prasy i pośrednio przynosiły mu rozgłos. Candy Darling bardzo przypadła mu do gustu. Oboje mieli ze sobą wiele wspólnego. Łączyła ich miłość do białych włosów, podziw dla div Hollywoodu. Jak i fakt, że od wczesnych lat zbierali zdjęcia i autografy sławnych aktorek, jak: Marlin Monroe, Liz Taylor, Shirley Temple.

Andy Warhol zafascynowany Candy Darling, postanowił zrobić z niej super gwiazdę. W roku 1968 obsadził ją w swoim filmie Flesh (1968). Później zagrali razem w wyprodukowanym przez Factory filmie Paula Morrisseya Women in Revolt (1971). Paul Morrissey i Andy Warhol zabrali Candy Darling na prezentację filmu do Hollywood. Dzięki współpracy i przyjaźni z Andy Warholem, Candy zrealizowała dawne marzenia. Hollywood było właśnie miejscem, o którym śniła po nocach. Pobyt w fabryce snów sprawił, że poznała ludzi, nawiązała kontakty. Jako figura artystyczna została zauważona przez innych reżyserów. Od Alana Pakuly otrzymała małą rólkę w filmie Klute i zaistniała na ekranie obok nagrodzonej Oskarem, Jane Fondy. W filmie Lady Liberty grała w towarzystwie Sophii Loren. Potem jednak występowała tylko w produkowanych przez niezależny zespół Brand X filmach: Wynn Chamberlain, Silent Night, Bloody Night.

Uwodzicielska Candy Darling wypracowała sobie wizerunek powabnej blondynki. Nieśmiała i wytworna sprawiała wrażenie małej, zagubionej dziewczynki. Miała aurę. Inspirowała różnych artystów. Nico z Velvet Undergrand poświęciła jej piosenkę Candy Says. Lou Reed śpiewał o niej w utworze Walk on the Wild Side. Pozowała dla znanych fotografów. Pracowali z nią: Richard Avedon, Cecil Beaton, Robert Mapplethorpe. Wspólnie ze znanym z Factory Jackiem Curtisem wystąpiła w jednym z nowojorskich teatrów na Broadwayu w sztukach: Glamour, Glory and Gold (1967), Victory Vain (1971). Również Tennessee Williams zatrudnił ją w swoim przedstawieniu.

W latach 60. zmiana płci nie była wcale rzeczą oczywistą. Candy Darling irytowała dziennikarzy.

„Ta postać nabija nas w butelkę. Z powodzeniem mogłaby być mężczyzną i nie musi wcale udawać wariatki. Ekstrawagancja przekroczyła wszelkie granice zdrowego rozsądku. Ten facet-baba to kiepski żart”, pisano w „New York Times”¹ o występach Candy Darling w dramacie Tennessee Williamsa Small Craft Warnings.

Żyjąca w świecie kompletnej fantazji Candy Darling, uosabiała parodię dekadenckiego społeczeństwa lat 60. Gdy Warhol stracił dla niej zainteresowanie, mało kto traktował ją poważnie. Stała się obiektem ironicznych żartów. Pragnęła miłości, lecz żyła samotnie. Marzyła o bogactwie a klepała biedę. Nie miała willi z basenem w Los Angeles, ani domu na Long Island. Candy Darling super star nie posiadała w ogóle żadnego stałego miejsca zamieszkania, ani zawodu. Mieszkała, przeważnie kątem u znajomych. Zdobyte pieniądze przeznaczała na kolejne operacje plastyczne. Konsekwentnie doskonaliła swój wizerunek perfekcyjnej kobiecości. Uchodziła przecież za gwiazdę i czekała na propozycje filmowe i teatralne, a te przestały napływać. Odrzucona przez społeczeństwo wpadła w depresję i konflikt z samą sobą. Nie rozumiała, że wypracowany przez nią damski wizerunek stanowi dla innych jedynie rozrywkę. Chciała być kochana, a została wykpiona. 21 marca 1974 roku w Nowym Jorku Candy Darling zmarła na raka w wieku 29 lat. Rodzice wstydzili się swego transseksualnego syna. Po śmierci Candy spalili prawie wszystkie należące do niej rzeczy. Tylko niektóre pamiątki zachował do dziś długoletni przyjaciel Candy, Jeremiasz Newton. Film Beatiful Darling poświęcony Candy Darling zaprezentowała sekcja Panoramy Berlinale 2010.