Uderzyć sztuką współczesną w przestrzeń Krakowa

Czerwcowe przedpołudnie, Mały Rynek w Krakowie, przechodzę obok kolorowej wzniesionej pięści, która stoi na małym autku na środku placu. Czy zwróciłaby moją uwagę, gdybym nie wiedziała, że mogę na takową w tych dniach się natknąć? Zbyt często wszystko, co w przestrzeni publicznej Krakowa rzuca się w oczy lub odstaje od formy zasiedziałej jest reklamą, wystającą z fasad, kłującą w oczy, drażniącą kolorami, wciskaną w ręce, zaśmiecającą ulice, chodzącą, jeżdżącą, roznegliżowaną. A tu taka pięść, niegroźna, pastelowa, wzniesiona, ale na autku, więc przemieszczająca się (Erwin Wurm, Ape). Pamiętam inne pięści: Wincentego Dunikowskiego-Duniko Pięść z 1981 roku – wymowny gest, pełen siły i znaczenia, historycznie osadzony, obarczony znaczeniem, ekspresyjny i Piotra Uklańskiego Zaciśniętą pięść, pokazaną na 5. Biennale w Berlinie – bunt przeciw wszystkiemu, bunt bez buntu, głupstwo buntu. Ta jest znów inna – popowa pięść, kwiatowa rewolucja, pięść-lizak, reklama pięści czy pozytywnej siły, zabawna, wydziergana z włóczki, Oldenburgowska. Poczułam się lżej.

Popołudniu na rogu ulic Szczepańskiej i Sławkowskiej natknęłam się na samochód z kajakiem na dachu, z którego leje się strużka wody (Instalacja Romana Signera). Niezła fontanna miejska, szkoda, że tylko na chwilę – postawmy ją w miejsce pomnika Skargi! Rozglądam się za Bractwem lektyki Pawła Althamera – niestety nie udało mi się ich dotąd spotkać.

Okazuje się, że zabytkowe przestrzenie Krakowa z taką łatwością przyjmują nie tylko koszmarne realizacje pomnikowe, lecz także ambitne, współczesne, efemeryczne i pełne humoru projekty artystyczne. Gratuluję odwagi kuratorom festiwalu ArtBoom. Szkoda tylko, że Pipilotti Rist pojawia się, pomiędzy reklamami na fasadzie Teatru Bagatela, tylko raz na godzinę. Potrzeba nam w miejskiej przestrzeni jeszcze więcej takiej witalności, którą ona umie wprowadzić.