Magazyn O.pl

Krakow Photomonth 2017/Miesiąc Fotografii w Krakowie 2017 (źródło: materiały prasowe organizatora)

15 min

Rozmowy

Interesuje mnie sztuka jako gest poznawczy

Można pokusić się o stwierdzenie, że sztuka jest gestem wiązanym, tak jak poezja zwie się mową wiązaną. Taki gest może zaistnieć w bardzo różnych kontekstach i na bardzo różny sposób. Fotografia jest tu przygodnym aspektem. Dla mnie jest ona bardzo interesująca jako przedmiot refleksji, ponieważ pojawienie się fotografii całkowicie zmieniło nasz sposób bycia w świecie, i w stopniu, z którego dopiero od niedawna zdajemy sobie sprawę, nie wiem, czy do końca.

Omar Marques, z cyklu „refugees. Images of the unseen” © Omar Marques (źródło: materiały prasowe)

Wyświetl artykuł

6 min

Artykuły

Nie-widzialni w nie-miejscach

Tymczasem Omar Marques, fotograf o reporterskim doświadczeniu, pojechał fotografować legalne i nielegalne obozy uchodźców w Europie. Jednak to, co powstało z jego wypraw, nie jest kolejnym reportażem o cierpieniu, ani kolejną próbą wizualizowania piekła. Cykl zatytułowany ~~refugees~~. Images of the unseen to anty-reprezentacja. Bo taka właśnie figura jest najwłaściwsza do opowiadania o uchodźcach w Polsce.

David Claerbout, „Cztery stojące postaci”, 1999, MNK (źródło: materiały prasowe organizatora)

Wyświetl artykuł

5 min

Artykuły

Jak osłabić potęgę awangardy?

Mogłoby się wydawać, że obecność na wystawie prac czołowych polskich artystów XX wieku, w tym Katarzyny Kobro i Władysława Strzemińskiego, urozmaicona towarzystwem dzieł takich klasyków światowej sztuki, jak Piet Mondrian, Kazimierz Malewicz, Max Ernst, Edvard Munch czy Fernand Léger, już sama w sobie zwiastuje potężny sukces przedsięwzięcia. Tymczasem okazuje się, że nawet tak wybitne nazwiska nie są w stanie uratować pokazu zaaranżowanego bez spójnej koncepcji kuratorskiej i pozbawionego jednoznacznego, czytelnego dla odbiorcy przekazu.

„Z biegiem lat, z biegiem dni [gdzie jest Pepi]”, reż. Agnieszka Glińska, Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, 2017, fot. Franek Przybylski (źródło: materiały prasowe teatru)

Wyświetl artykuł

4 min

Artykuły

Pepi w kolorze blue

Z biegiem lat… to spektakl dla widzów, których nie zraża dystans i rozproszenia inscenizacyjne, którzy lubią tracić czas na doszukiwanie się w pustce sensów i metafor i którzy po prostu cenią kontakt z tradycyjnym teatrem, nie uciekającym od ważnych i aktualnych tematów.

Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, „Wesele”, reż. Jan Klata, fot. Magdalena Hueckel, 2017 (źródło: dzięki uprzejmości Teatru)

Wyświetl artykuł

4 min

Artykuły

A to Polska właśnie

Jan Klata żegna się ze stanowiskiem dyrektora Narodowego Starego Teatru w Krakowie spektaklem Wesele młodopolskiego twórcy teatru totalnego, Stanisława Wyspiańskiego. Robi to niezwykle kunsztownie, ukazując swoją wrażliwość na otaczającą rzeczywistość. Wesele bowiem skupia jak w soczewce krakowskie nastroje wynikające z sytuacji w Starym, prowadzi dyskurs z aktualną sytuacją społeczno-polityczną, pokazuje czas historyczny wypełniony teraźniejszością.

Przemek Branas, „Kawał ch*ja” (źródło: materiały prasowe organizatora)

Wyświetl artykuł

7 min

Artykuły

Performing the Hole

Przemek Branas zdaje się realizować tę idealistyczną wizję. Jako artysta-podróżnik jest w ciągłym ruchu, wydaje się niezależny względem jednego centrum. Czerpie pełnymi garściami z innych kultur i operuje ich symbolami ze swobodą, a nawet dezynwolturą. Na wystawie Kawał ch*ja dał się poznać jako błyskotliwy obserwator współczesnych kultur wizualnych, ale także jako reżyser zmuszający odbiorcę do odegrania rytuałów, do wejścia w relację z przestrzenią specyficznego, homoerotycznego doświadczenia.

Wystawa „24/7”, Michał Soja, fot. Studio FILMLOVE (źródło: dzięki uprzejmości galerii)

Wyświetl artykuł

10 min

Rozmowy

Efekt Henryka

Chcemy się otworzyć, nieustannie działać i wychwytywać to, co jest najciekawsze. Pokazywać to, co nas interesuje. Prowadzenie galerii to również przyjęcie pewnej odpowiedzialności wobec społeczeństwa. Chcemy się zajmować pracą u podstaw i oswajać publiczność ze sztuką współczesną. Ważną rolę gra tutaj postać kuratora czy galerzysty. Jesteśmy dostępni dla publiczności w piątki, kiedy galeria jest czynna dla wszystkich. Jesteśmy przede wszystkim otwarci na rozmowę. I chyba to jest najważniejsze.

Kari Håkonsen, „Mellomverk”, 2006, fot. Kari Håkonsen (źródło: materiały prasowe organizatora)

Wyświetl artykuł

8 min

Artykuły

Tradycja, lokalność i nowoczesność

Wystawa Logika lokalności była próbą analizy procesów związanych z projektowaniem i wzornictwem, a także znalezienie wspólnego języka ponad kulturowymi różnicami. Trzeba przyznać, że norweskim i polskim artystom doskonale się to udaje, a ich realizacje nawiązują niezbędny dialog pomiędzy przeszłością i nowoczesnością.

Katsukawa Shunsen (ok. 1762–1830), „Aktor Segawa Kikunojo III w roli kobiety” (źródło: materiały prasowe organizatora)

Wyświetl artykuł

5 min

Artykuły

Taniec świetlików, czyli czas zatrzymany

Podobno irysy były ulubionymi kwiatami mistrzów ukiyo-e. W każdym razie widać je wyraźnie na drzeworycie Eishosai Choki z 1795 roku. Przedstawia on matkę i syna spacerujących po ogrodzie w majową noc. Chłopiec z przejęciem patrzy na taniec świetlików zataczających koła na nocnym niebie. Oliwkowe kimona stapiają się z rzędami irysów, a widza przyciąga rozświetlona czerń nocy.

Justyna Mędrala, „Maszyna była pod takim wrażeniem, że sama na siebie spadła”, produkcja prac (źródło: materiały prasowe organizatora)

Wyświetl artykuł

7 min

Artykuły

Zaklinaczka marzeń i snów

Justynę Mędralę natarczywie nawiedzał pewien sen – śniła jej się maszyna, której mechanizm i funkcja były kompletnie nieokreślone. Śniła o niej trzykrotnie i za każdym razem ten dziwaczny wehikuł pojawiał się w zupełnie innym kontekście.

Rupali Patil, „Eco Echo”, 2014 (źródło: materiały prasowe organizatora)

Wyświetl artykuł

6 min

Artykuły

Bebok w galerii sztuki

Zwiastunki Chaosu to wystawa szczególnie przeze mnie wyczekiwana. Głównie z uwagi na newralgiczny problem, któremu tych dwoje artystów z Indii postanowiło się przyjrzeć. Górnictwo, a zwłaszcza wydobycie węgla, to wciąż bez pomysłu ratowana gałąź przemysłu, jak się okazuje, nie tylko w Polsce.

„Frank Stella i synagogi dawnej Polski”, Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN, 2016, fot. Magda Starowieyska (źródło: dzięki uprzejmości Muzeum/mat. prasowe)

Wyświetl artykuł

8 min

Artykuły

Prąd stały – prąd zmienny. Rok 2016 w polskiej sztuce

Pytanie „co dalej?” nasuwa się nie tylko w kontekście dalszych losów poznańskiej galerii miejskiej czy innych instytucji, w których stery przejęli nowi dyrektorzy. Poczucie coraz większego rozchwiania i braku stabilności piętnuje polskie życie artystyczne w różnych jego przejawach. Proces zainicjowanej w ubiegłym roku zmiany (jakimkolwiek epitetem by jej nie określić) zatacza coraz szersze kręgi i nabiera rozpędu.

Search

O nas

Kraków

Interesuje mnie sztuka jako gest poznawczy

Nie-widzialni w nie-miejscach

Jak osłabić potęgę awangardy?

Pepi w kolorze blue

A to Polska właśnie

Performing the Hole

Efekt Henryka

Tradycja, lokalność i nowoczesność

Taniec świetlików, czyli czas zatrzymany

Zaklinaczka marzeń i snów

Bebok w galerii sztuki

Prąd stały – prąd zmienny. Rok 2016 w polskiej sztuce