Search

Archiwalne treści — Magazyn O.pl

© O.pl 1998-2020

O nas

Archiwalne treści — Magazyn O.pl — © O.pl 1998-2020

Artykuły wg tagu

Agnieszka Bednarek

Wiesław Myśliwski, „Ucho Igielne”, Wydawnictwo Znak, 2018 (źródło: materiały prasowe wydawcy)
Wyświetl artykuł
  • 4 min

Cyganka zawsze prawdę powie

Czy Myśliwski wielkim powieściopisarzem jest? Czy jego dzieła zasługują na przedrostek arcy–? Czy mógłby otwierać kanon polskiej literatury współczesnej (o ile w ogóle udałoby się go utworzyć)? Te i tym podobne pytania były nam kulą u nogi na piątym roku polonistyki. Dziecięco onieśmieleni spuszczaliśmy głowy, co wrażliwsza spaliła raka, ba, nawet najgorliwszy ateista kleił w myślach modlitwę o śmiałka, który zechce zabrać głos. Dlaczego? Po pierwsze, Myśliwskiego, owszem, czytywało się, jednak nigdy zanadto się nie wczytując, a już na pewno nie doczytując do końca.
Marie Darrieussecq, „Świństwo (truizmy)”, przeł. Barbara Walicka, Wydawnictwo Karakter, 2018 (źródło: materiały prasowe wydawcy)
Wyświetl artykuł
  • 6 min

I ja waść, i ty waść, a kto będzie świnie paść?

Groin-groin! Oink-oink! Chrum-chrum! – pochrząkuje wieprz-poliglota, dumając nad istotą swej tożsamości. Może chciałby, za przykładem knura-krasomówcy, rosłego Majora z Orwellowskiego Folwarku zwierzęcego, stać się przywódcą rewolucji, ojcem duchownym dziejowego przewrotu. Stanąć na tylnych racicach, próbując się uczłowieczyć. Upodobnić kwik do mowy. Niekiedy różnica między człowiekiem a świnią zdaje się niewielka, o czym przekonali się bohaterowie alegorycznej antyutopii – „Zwierzęta w ogrodzie patrzyły to na świnię, to na człowieka, potem znów na świnię i na człowieka, ale nikt już nie mógł się połapać, kto jest kim”. A jak rzecz się ma w Świństwie (truizmy) Marie Darrieussecq? Ile w świni człowieka? I w człowieku świni?
Witold Gombrowicz, „Kurs filozofii w sześć godzin i kwadrans”, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2018.
Wyświetl artykuł
  • 4 min

Gombrowiczowski kolaż

Gombrowiczem jestem, Gombrowiczem być muszę. Par excellence. Odmieniam się przez przypadki, nie występuję w pierwszej osobie liczby mnogiej. Nie mieszczę się w dyktowanych przez zbiorowość ramach. Nie podlegam definicji. Gombrowicz nieustannie kreował swój wizerunek. Pisząc dziennik, świadomie i demonstracyjnie, sam siebie stwarzał, modelował i ulepszał. Akcentował własną jednostkowość, sytuując się w opozycji wobec dominujących tendencji, wiodących prądów literackich.
Zygmunt Miłoszewski, „Jak zawsze”, Wydawnictwo W.A.B., Warszawa, 2017 (źródło: materiały promocyjne wydawcy)
Wyświetl artykuł
  • 5 min

Życie po życiu

Hokus-pokus, będziecie piękni jak dawniej, będziecie działać sprawniej – czarnoksiężnik Zygmunt Miłoszewski wypowiada zaklęcie, przenosząc Grażynę i Ludwika do Warszawy lat 60. Jak zawsze to powieść wielopłaszczyznowa, bohaterowie indywidualni figurują na równi z bohaterem kolektywnym – narodem polskim. Stolica, do której powraca małżeństwo, nie przypomina tej, którą zapamiętali z czasów swej młodości.
Joanna Bator, „Purezento” (źródło: materiały prasowe wydawcy)
Wyświetl artykuł
  • 3 min

Powtórka z rozrywki

I znowu Japonia – mógłby zawyrokować z przyganą stały czytelnik powieści Joanny Bator. Po Japońskim wachlarzu i jego kontynuacji, po Rekinie z parku Yoyogi przyszedł czas na zagadkowe Purezento, powieść o obcobrzmiącym tytule z okładką przypominającą błyskawicę rozdzierającą smoliście czarne niebo. Bator zanęca, wabi egzotyką, eskaluje niewiadome, by z cierpliwością doświadczonego senseia nieśpiesznie je odsłaniać.
Ignacy Karpowicz, fot. Zuza Krajewska (źródło: materiały prasowe wydawcy)
Wyświetl artykuł
  • 5 min

Szaroniebieski kafelek miłości

Coś powściągliwego jest w karpowiczowskiej barwie miłości, coś zgasłego i milczącego. Czy aby na pewno? O ile krzykliwsza byłaby okładka w odcieniach czerwieni, żywa i soczysta. Miłość to jedyne uczucie, które posiada własną barwę. Miłość, zdaniem ankietowanych, jest czerwona. Jakie to szczęście, że Karpowicz umyślił sobie miłość na inny kolor. Że jego miłość nie krzyczy. Jest dyskretna i cicha, ustępuje innym, rażącym miłościom, sama zaś kojarzy się z bezpieczeństwem. W miłości tego koloru łatwiej szukać schronienia i co istotne – łatwiej dostrzec siebie na jej tle.
Szczepan Twardoch, „Ballada o pewnej panience”, Wydawnictwo Literackie, 2017 (źródło: materiały promocyjne wydawcy)
Wyświetl artykuł
  • 4 min

Księga ludzkiego ciała

Twardocha interesują zarówno ciała żywe, jak i martwe, rozkładające się truchła, podżerane przez czerwono-czarne chrabąszcze. Ciała, które ostatecznie odmówiły posłuszeństwa. Ciała, które rozkładają się wydzielając toksyczny odór. Śmierć śmierdzi – oświadcza Twardoch – i jest to naturalne, właściwe.

Archiwalne treści — Magazyn O.pl — © O.pl 1998-2020