Wojciech Michalski

Lata 90. – czasy gumy turbo, wymieniania się karteczkami z segregatorów i prawie każdej wolnej chwili spędzanej na podwórku. Bez nieustannego spoglądania w smartfony i destrukcyjnego dla psychiki budowania poczucia własnej wartości w oparciu o atrakcyjność skrzętnie pielęgnowanych profili w mediach społecznościowych. Bez psujących młode umysły youtuberów, za to z kultem wyobraźni nadrzędnym wobec nadmiaru atakujących zewsząd audiowizualnych bodźców. Z domkami na drzewach, ciekawością tego, co kryje się za zakrętem, walkmanem na uszach i wielogodzinną rowerową eksploracją całej okolicy. Nawet gry komputerowe (bądź na konsole, jak Pegasus czy PlayStation), poprzez to, że nie tak realistyczne jak dziś, prowokowały konieczność budowania w głowie głębszych wizualizacji i dopowiadania sobie pewnych rzeczy. Nieco idealizuję? No pewnie, tylko co z tego! Wszystkie te doświadczenia, wraz z – pewnie kluczową dla wielu czytelników mających przyjemność dorastania w tym okresie, w tym i dla wyżej podpisanego – specyficzną dziecięcą wrażliwością, nadającą każdemu małemu przeżyciu rangę fascynującej przygody, złożyły się na to, że do niektórych tytułów, bohaterów i serii poznanych w ostatniej dekadzie XX wieku do dziś mamy szczególny sentyment.