Rodney Graham, kanadyjski artysta prezentuje trzy prace, w których skupiają się najróżniejsze media. Pierwszą jest akustyczno-wizualna instalacja, która rozprawia się ze związkiem pomiędzy sztuką a wiedzą (School of Velocity, 1993); druga praca to ciągła seria fotografii, prezentująca drzewa koroną do dołu (Flanders Trees, 1989/2001) a trzecia to komiczno-poważny film krótkometrażowy, który jest częścią trylogii (Vexation Island, 1997).
We wszystkich swoich pracach Graham zajmuje się istotą podmiotu. Stan spoczynku i ruch są najważniejszymi środkami stylu, które artysta używa w połączeniu z różnymi mediami w bardzo specyficzny sposób.Peter Fischli i David Weiss, którzy od 1979 roku współpracują ze sobą, tematyzują w swoich fotografiach znikomość i krótkotrwałość codzienności: kruche konstrukcje zbudowane z przedmiotów codziennego użytku o chwiejnej równowadze trzymają się tylko na moment ekspozycji oraz zapraszają do spekulacji na temat związku tych przedmiotów pomiędzy sobą. Są to fotografie z serii Stiller Nachmittag/Equilibres, 1985.
Także Dieter Roth, zmarły w 1998 roku niemiecki artysta, dokumentował krótkotrwałość swojej własnej egzystencji. Dokumentacje te prowadzone były w formie pamiętników. Roth posługiwał się zdjęciami, filmem i pismem.Stan Douglas, artysta który przez pewien czas żył w Berlinie i zajmował się typowo niemieckim fenomenen ogrodów działkowych, jest autorem 15 fotografii przedstawiających poczdamskie ogrody działkowe (Schrebergärten, 1994/1995), które są częścią poszukiwań do filmowej instalacji, noszącej tytuł Der Sandmann (1995). Poniżej jeden ze wspomnianych ogrodów.
W dziedzinie malarstwa, które punkt wyjścia znajduje w pracach Francis Picabia, już nieżyjącego francuskiego malarza i grafika i uchodzącego za jednego z najważniejszych inicjatorów sztuki 20-tego wieku, prezentują swoje dzieła przeważnie niemieccy artyści, wśród których widnieją nazwiska jak Sigmar Polke, Gerhard Richter, Georg Baselitz, Blinky Palermo. Warto też wspomnieć tutaj o nieco młodszych niemieckich artystach jak Neo Rauch i Daniel Richter lub o belgijskim malarzu Luc Tuymans, który tematyzuje w swoich pracach nacjonalizm, socjalizm narodowy, państwową przemoc oraz kolaboracje, a jego obrazy odnoszą się często do historycznych wydarzeń.Prace powyżej wspomnianych już Martina Kippenbergera i Franza Westa, zaprzyjaźnionych z sobą artystów wystawiane są w dziale Raststätte. West jest autorem rzeźb, grafik oraz mebli, które z jednej strony zapraszają do odpoczynku, z drugiej strony nie tworzą jednak przytulnej atmosfery, gdyż są one obite zwykłym płótnem i zrobione ze zwykłych materiałów. Pracom tego artysty towarzyszą dzieła zmarłego w 1997 Kippenberga. Jest to seria obrazów, szkiców (namalowanych na hotelowym papierze listowym) i rzeźb, które są tylko kilkoma spośród wielu form, którymi się Kippenberger posługiwał.
Cały zbiór prywatny kolekcjonera liczy ok 2. tys. dzieł i pozostanie jako depozyt na okres siedmiu lat w Hamburger Bahnhof, w rocznie zmieniających się wystawach.W związku z wystawą ukazał się niemieckojęzyczny katalog, przedstawiający wszystkich artystów i ich dzieła. Dodatkowo ukazała się gazeta, w której zamieszczona jest rozmowa kuratora wystawy z kolekcjonerem.
Sam Kolekcjoner jest osobą bardzo kontrowersyjną, jest wnukiem Friedricha Flicka magnata zbrojeniowego, który podczas nacjonalsocjalizmu w swoich licznych zakładach zatrudniał przymusowych robotników oraz więźniów obozów koncentracyjnych. Rodzina Flick wzbrania się do dnia dzisiejszego wpłacić pieniądze do funduszu na rzecz odszkodowań dla ofiar przymusowej pracy, w zamian za to powołała osobną fundację.
Artykuł ukazał się dzieki dotacji Fundacji Otwarty Kod Kultury