4 października do szerokiej dystrybucji trafi Wałęsa w reżyserii Andrzeja Wajdy. Biograficzna opowieść o twórcy Solidarności już od kilku miesięcy nie schodzi z medialnych afiszy. Przewidujemy, że podczas pokazów Wałęsy sale kinowe zapewne zapełnią się widzami. Ilu ich będzie i jakie motywacje będą przyświecać tej „wizycie”: powinność, szkolny obowiązek, ciekawość, czy może szczera potrzeba? Wreszcie, czym dla nas – współczesnych widzów – jest dzisiaj kino narodowe i czy rzeczywiście nadal chcemy je oglądać? Na te pytania szukamy odpowiedzi u krytyków, filmoznawców, kinomanów i kiniarzy.
Jako pierwszą prezentujemy wypowiedź Marcina Adamczaka – krytyka filmowego, filmoznawcy, adiunkta w Instytucie Kulturoznawstwa UAM w Poznaniu i wykładowcę Wydziału Organizacji Sztuki Filmowej PWSFTviT w Łodzi. Zapraszamy do lektury!
Redakcja O.pl
Przewidywanie frekwencji w kinach cechuje skuteczność podobna do przewidywania pogody oraz notowań giełdowych. Jak pisał William Goldman film to wszak biznes, w którym „nikt nic nie wie”. Mniemać można jednak, że Wałęsa widownię będzie miał sporą. Przypuszczam, iż na pewno przekroczy milion, ale na jakim wyniku w box-office zakończy swoją kinową drogę doprawdy trudno orzec. W wypadku Bitwy Warszawskiej było to ok. 1,5 mln widzów (podczas gdy spodziewano się wyników zbliżonych do Ogniem i mieczem oraz Pana Tadeusza, czyli 6-7 mln widzów). Nowy film Wajdy będzie również o tyle interesujący, że przyniesie okazję do weryfikacji przekonania, iż polska widownia jest w coraz mniejszym stopniu zainteresowana narodowym kinem historycznym.
Kto pójdzie do kin, by obejrzeć Wałęsę? Młodzież raczej nie, wyjąwszy oczywiście sytuacje przymuszenia obowiązkiem szkolnym, które będą tradycyjnie budowały wynik w box-office. Póki co w rankingu portalu „filmweb”, stanowiącym dobry miernik oczekiwań młodej widowni nie przymuszanej obowiązkiem szkolnym, Wałęsa zależnie od dnia znajduje się na miejscu dziesiątym lub wypada poza klasyfikacją dziesięciu najbardziej wyczekiwanych premier. Z kolei na seansach popołudniowych i wieczornych zapewne gołym okiem zauważalny będzie (jak ostatnio w wypadku Układu zamkniętego, a wcześniej choćby Katynia czy Popiełuszki) zupełnie inny skład widowni niż na zwyczajowych multipleksowych projekcjach o tych porach. Znajdziemy się w salach zdecydowanie zdominowanych przez klasę średnią w średnim wieku.
Czy nadal chcemy oglądać kino narodowe? Statystyki nie pozostawiają wątpliwości, że jak najbardziej tak. Od kilku lat kino polskie, zależnie od sezonu, zachowuje 15-30 procentowy udział w rynku wewnętrznym, co jak na realia europejskich kinematografii doby „globalnego Hollywood” jest wynikiem bardzo dobrym. Fakt iż w procesie deindustrializacji Polski akurat przemysł filmowy, dzięki ustawie z 2005 roku, udało się ocalić jest wielką zasługą, solidarnego wówczas jak nigdy, środowiska.
Kategoria „narodu” i przymiotnik „narodowy” w odniesieniu do twórczości artystycznej nie są ostatnimi czasy zbyt popularne. Twórczość „narodowa” kojarzy się z czymś homogenicznym i konserwatywnym. Tymczasem dobre kino „narodowe” to w istocie kino jak najbardziej różnorodne, zdywersyfikowane, pluralistyczne; kino, w którym odnaleźć swoje opowieści mogą przedstawiciele jak najszerszego spektrum grup społecznych, składających się na dany naród. Jako indywidualni widzowie możemy rzecz jasna doskonale identyfikować się z bohaterami kina amerykańskiego czy innych kinematografii europejskich. Na ponadindywidualnym poziomie przydaje się jednak tego rodzaju maszyna do opowiadania historii, ów „wehikuł magiczny”, który przy okazji zachowa też materialny wygląd naszego świata. Potrzebujemy więc tych celuloidowych i cyfrowych opowieści także dla ich scenografii, kostiumu, aktorskiego gestu, osobliwości językowych. A poza tym jakie inne kino potrafiłoby potencjalnie opowiedzieć o Kutnie i Koluszkach, o radomskim i rzeszowskim, o knajpach nad Wisłą i weselach na Podkarpaciu?
Marcin Adamczak
Czy chętnie oglądasz polskie filmy współczesne o tematyce historycznej / narodowej? Weź udział w naszej ankiecie, zamieszczonej w serwisie http://news.o.pl/
A czy Ty pójdziesz do kina na pokaz Wałęsy? Czym dla Ciebie jest współczesne kino narodowe? Podziel się swoim komentarzem!
3 comments
http://www.skorupski.com/Sonet_z_miernym_produkcyjniakiem.htm
Tylko czy film o Walęsie to na pewno kino narodowe? Jest spora roznica między Panem Tadeuszem czy Ogniem i Mieczem, a filmem o Wałęsie. Moze jeszcze filmy o JPII mogą uchodzić za ‘narodowe’ (z naciąganiem pewnym) o tyle Walęsa to raczej film historyczno-polityczny.
Tekst Adamczaka całkowicie pomija kwestię jakości produktu lub
pozimu artystycznego czy rzemiosła. Przytoczona kwestia Goldmana odnosi się prognozy box-office tylko i wyłacznie.
Sledząc inne jego wypowiedzi i teksty można przekonać się jak wielką wagę przykładał do poziomu rzemiosła. A tego własnie Wałęsie wajdy brakuje najbardziej. Konstrukcja ramy dramaturgicznej jaką jest wywiad z Falacci jest całkowitą porażką. Oboje rozmówcy nudzą nas powtarzaniem tego co wszyscy wiemy. Dla ludzi młodych to dialog pyskatego wieśniaka ze światowej sławy dziennikarką nie niesie on niczego w warstwie informacyjnej ani dramaturgicznej. Na moim senasie ludzie wychodzili w trakcie projekcji. Nikt nie uwierzył, że ten półgłówek rozmontował śrubokrętem Imperium Zła
Comments are closed.