Search

Archiwalne treści — Magazyn O.pl

© O.pl 1998-2020

O nas

Archiwalne treści — Magazyn O.pl — © O.pl 1998-2020

Artykuły wg tagu

Marcin Adamczak

„Ptaki śpiewają w Kigali”, reż. Joanna Kos-Krauze i Krzysztof Krauze (źródło: materiały prasowe dystrybutora)
Wyświetl artykuł
  • 8 min

Wystygłe piekło Kigali i tabor niknący w polu

Ptaki śpiewają w Kigali to na wielu poziomach film skrajnie konceptualny, chłodny, zdystansowany i precyzyjny, ale też w osobliwy sposób, zgodnie pewnie ze swą zaplanowaną naturą, film zupełnie martwy, nieomal autystyczny. Jawi się jako właśnie rozciągnięta na dwie godziny projekcji stonowana żałobna uroczystość, podczas której żałobnicy najbardziej obawiają się okazywania emocji, szczelnie tłumiąc je w sobie, nie komunikując, ukrywając pod żelaznymi pancerzami.
„Baraż”, reż. Tomasz Gąssowski (źródło: materiały prasowe FPFF w Gdyni)
Wyświetl artykuł
  • 11 min

Szukając nowych talentów

W mojej opinii pięć zdecydowanie najlepszych konkursowych filmów – Cicha noc Piotra Domalewskiego, Wieża, jasny dzień Jagody Szelc, Atak paniki Pawła Maślony, Człowiek z magicznym pudełkiem Bodo Koxa oraz Najlepszy Łukasza Palkowskiego, to propozycje twórców, których zaliczyć możemy do najmłodszego pokolenia. Jako że tytuły te były ostatnio szeroko i zasłużenie opisywane przy okazji festiwalu, tak wielka obfitość młodych talentów skłania do napisania nieco innego artykułu – próbującego odpowiedzieć na pytanie, czy w ślad za nimi wyłonić mogą się niebawem kolejne, utrwalając tym samym fortunną pokoleniową zmianę w rodzimej kinematografii.
„Nadzieje i złudzenia. Polskie wizje koprodukcji” (źródło: materiały czasopisma EKRANy)
Wyświetl artykuł
  • 12 min

Nadzieje i złudzenia. Polskie wizje koprodukcji

Polskie środowisko filmowe po przełomie roku 1989 wiązało duże nadzieje z możliwością szerszego wejścia w system europejskich koprodukcji. Był to wyraz chęci integracji z upragnionym od dekad światem Zachodu i stania się wreszcie jego nierozerwalną częścią. Kusiły ogromne z perspektywy postsocjalistycznej Polski zasoby kapitałowe europejskich przemysłów filmowych, jawiące się przede wszystkim jako szansa na podniesienie poziomu rodzimej kinematografii, zapóźnionej wówczas technologicznie i produkcyjnie.
„Manchester by the Sea”, kadr z filmu (źródło: materiały prasowe dystrybutora)
Wyświetl artykuł
  • 5 min

Manchester: remis z perspektywą dogrywki

Lonergan pokazuje tymczasem, że są błędy, których nie da się naprawić, traumy, których nie sposób przepracować i tragedie, po których niemożliwy jest powrót do stanu poprzedniego, praca żałoby zaś nie zawsze daje się harmonijnie wpisać w formuły z podręczników scenopisarstwa. Już to jest sporym osiągnięciem z dziedziny pisania filmu, ale nie robiłoby tak imponującego wrażenia, gdyby nie było tak fantastycznie zagrane, oraz, co jest największym zaskoczeniem dla widza, popisowo wyreżyserowane.
„Wołyń”, reż. Wojtek Smarzowski, fot. Krzysztof Wiktor (źródło: materiały prasowe dystrybutora – Forum Film Poland)
Wyświetl artykuł
  • 12 min

Tańce wokół „Wołynia”

W trzy tygodnie po premierze w szerokiej dystrybucji recepcja najnowszego filmu Wojciecha Smarzowskiego paradoksalnie zaczyna przypominać dynamikę odbioru Idy Pawła Pawlikowskiego, dzieła o tak odmiennej przecież artystycznej charakterystyce. Oba tytuły zyskały w zasadzie jednomyślne pozytywne lub wręcz entuzjastyczne recenzje krytyki filmowej, a następnie wykroczyły poza wąski krąg profesjonalnej bądź kinofilskiej widowni i zaczęły szerzej rezonować społecznie. A wtedy wokół obu filmów rozpoczęły się ideologiczne tańce.
„Miasto 44”, reż. Jan Komasa (źródło: materiały prasowe)
Wyświetl artykuł
  • 13 min

Kino na trudne czasy

Kino polskie ma pomagać ludziom. Nie żartuję. Ma pomagać każdemu widzowi w kształtowaniu optymalnego wariantu własnego losu. Może to czynić na różne sposoby: stawiając swoich odbiorców zastępczo w sytuacjach trudnych wyborów; albo podpowiadając im nieprzeczuwane możliwości; albo (czemu najmniej ufam) podsuwając gotowe wzory postępowania.
„Miasto 44”, reż. Jan Komasa (źródło: materiały prasowe)
Wyświetl artykuł
  • 16 min

Notatki ze Złotego Wieku

Sceptyk mógłby zapytać: skoro jest tak świetnie, to gdzie są te wszystkie wielkie filmy, gdzie szereg tytułów stanowiących niesłychane osiągnięcia sztuki filmowej czy istotny wkład w polską kulturę? Gdzie intrygujące nowe pokolenia filmowców, łamiące konwencje, przekształcające filmowy język i zmieniające nasze postrzeganie rzeczywistości?
15. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty, fot. BTW Maziarz Rajter (źródło: materiały prasowe festiwalu)
Wyświetl artykuł
  • 11 min

Spacerując między horyzontami

Przymiotnik „nowohoryzontowy” od lat już funkcjonuje jako oznaczenie szczególnego rodzaju kina, radykalnie eksperymentalnego i wiernego poetyce modernistycznej. Eksperymenty przy tym, taka już ich natura, nie zawsze okazują się udane. Od kilku już sezonów zauważalna jest jednak postępująca ewolucja festiwalu, w wyniku której szańcem „nowohoryzontowości” pozostaje konkurs, natomiast dla widza mniej rozsmakowanego w eksperymencie, (neo)modernizmie i slow cinema impreza znajduje coraz więcej przestrzeni, zachęcającej do wędrówek pomiędzy piętrami i salami wrocławskiego multipleksu.

Archiwalne treści — Magazyn O.pl — © O.pl 1998-2020