Isabella Rossellini pełniła funkcję przewodniczącej jury 6.1 Berlinale. Na konferencji prasowej otwierającej festiwal pojawiła się w androgenicznej kreacji. Miała na sobie ozdobiony długimi sznurami pereł czarny, męski garnitur i wpiętą w klapę marynary, wielką broszkę. Jej ekstrawagancki wygląd i krótko przycięte włosy nasuwały skojarzenia z postacią chłopczycy.
Wyjątkowy, oryginalny image sygnalizował feministyczne upodobania aktorki. Kilka dni później, podczas spotkania z uczestnikami Talenten Campus, Isabella Rossellini wyglądała nieco powabniej. Opowiadając o swoich doświadczeniach artystki i matki stwierdziła, że świat powinien być bardziej żeński.
„Generacji kobiet urodzonych w latach 50-tych zależało na dobrym wykształceniu. W czasach mojej młodości, panie walczyły o równouprawnienie w każdej dziedzinie. Wtargnęłyśmy w świat mężczyzn i musimy tej pozycji bronić. Jeśli w USA można odpisać od podatku wizytę w restauracji, to dlaczego nie opiekę nad dzieckiem?”, kontynuowała artystka, podkreślając, że „…z pokolenia na pokolenie kobiety otrzymują coraz to więcej praw. W latach 50- tych egzystencja niewiast była uzależniona od mężów. Dziś przedstawicielki płci pięknej same decydują o sobie. Poza tym kiedyś, wielkie firmy kosmetyków nie zatrudniały modelek po 40-stce. Obecnie L`Oreal odkryła starszą klientelę. Dlatego kremy anti-aging promuje 70-letnia Jane Fonda.”
Isabella Rossellini, mieszkająca od lat w Nowym Jorku, jest córką dwóch legend – szwedzkiej aktorki Ingrid Bergman i włoskiego reżysera, Roberto Rossellini. Dorastała w Rzymie i w Paryżu. Mając 19 lat pojechała do Nowego Jorku, by poznać język angielski i została w USA na stałe. W Nowym Jorku pracowała jako korespondentka włoskiej telewizji RAI. W latach 1979-82 była żoną Martina Scorsese. Para rozwiodła się, gdyż Isabella między innymi uważała, że Scorsese poślubił ją ze względu na ojca, znanego reżysera włoskiego neorealizmu, Roberta Rosselliniego. Włoska piękność zadebiutowała w 1976 roku, u boku swej matki, Ingrid Bergman w filmie Vincente Minnelli, A Matter Of Time. Potem pracowała z reżyserami, takimi jak: Robert Zemeckis, Peter Weir, Abel Ferrara, Guy Maddin, Peter Greenway.
Międzynarodową karierę zaczęła w 1986 roku, interpretacją postaci Dorothy Valles w filmie Blue Velvet, w reżyserii Davida Lyncha. W 1994 roku grała główną rolę w rozpoczynającym sekcję konkursową 44 Berlinale filmie, Petera Weira, Fearless (Bez Lęku).
W 1979 roku w filmie Papocchio, Il, Renzo Arboreo, wystąpiła obok Roberto Benigni, niestety otrzymała wtedy bardzo kiepskie recenzje. Zniechęcona ciągłymi porównaniami z trzykrotnie nagrodzoną Oscarem matką, rzuciła aktorstwo i przez długie lata pracowała jako modelka. Użyczając twarzy firmie kosmetycznej Lancom, zarobiła miliony. W 1985 roku wraz z Mikhailem Baryshnikovem i Jerzym Skolimowskim, nakręciła White Nights, w reżyserii Taylora Hackforda.
Pewnego razu na obiedzie u przyjaciół poznała Davida Lyncha, który ujrzał w niej bohaterkę swego przyszłego filmu Blue Velvet. Film opowiadał o seksie i przemocy. Po zakończeniu zdjęć, Rossellini i Lynch zostali parą w życiu prywatnym (1986-91). David Lynch był dla Rossellini mistrzem. Natomiast ona pełniła rolę muzy. Wierzyła, że przeżywa miłość z wzajemnością. Myślała, że reżyser darzył ją również wielkim uczuciem. Niestety myliła się. Po kilku latach wspólnego związku, Lynch odszedł do innej kobiety. Postępowanie Lyncha było dla aktorki wielką zagadką. Instynktownie czuła, że ich związek należał do udanych i szczęśliwych. Została jednak porzucona. Ból doznanego rozczarowania był podwójny, bo oprócz Lyncha zawiodła ją również własna intuicja. Później jej życiowymi partnerami byli aktor, Gary Oldman (1994-96), reżyser teatralny, Gregory Mosher, obecnie kanadyjski reżyser filmów eksperymentalnych, Guy Maddin.
Aktorka ma dwoje dzieci. Urodzoną w 1983 roku, córkę Elettrę z małżeństwa z amerykańskim top modelem, Johnatanem Wiedemann (1983-86). W 1992 roku Rossellini zaadoptowała w Afryce chłopczyka, któremu nadała imię Roberto. „Na szczęście jestem niezależna od mężczyzn. Posiadam wolność artystyczną i wystarczająco dużo pieniędzy. Mogę sobie pozwolić, by robić to, na co mam właśnie ochotę….”, mówiła w Talenten Campus Isabella Rossellini. W 1987 roku otrzymała nagrodę Independent Spirit Award za rolę Dorothy Vallens w filmie Blue Velwet.
W 1997 roku za rolę w serii telewizyjnej Crime of the Centaury została nominowana do „Golden Globe”. W tym samym czasie za kreację w serii telewizyjnej, Chicago Hope otrzymała nominację „Emmy Award”.
W 2008 roku, Isabella Rossellini w spólnie z Jody Shapiro i Rickiem Gilbertem wyprodukowała i wyreżyserowała dla festiwalu The Sundance Channel serię krótkich filmów Green Porno. Sama zagrała też główną rolę. Filmiki przedstawiające w dowcipny sposób życie płciowe owadów, insektów i ryb, zdobyły w 2009 roku przyznawaną za eksperyment i wideo performance, amerykańską nagrodę Webby. Aktorka twierdzi, że zamiłowanie do przyrody oraz zainteresowanie owadami odziedziczyła po ojcu. W przyszłości Isabella Rosellini zamierza reżyserować filmy eksperymentalne, gdyż ze względu na wiek i akcent włoski ma małe szanse w Hollywood. Swą dotychczasową karierę filmową zawdzięcza przyjaciołom a przede wszystkim kontaktom prywatnym.
Alexandra Hołownia
